Het was op mijn werk dat ik dat telefoontje kreeg. De persoon in kwestie hing een verhaal op… en het klopte niet.
De persoon wilde zich uit een situatie praten en mij klem praten.
Als een persoon liegt kun je dat voelen.
Maar zeggen kun je dat niet.

Laten we zeggen…
Het was geen fijn persoon en een volhouder.

Hoe moet je dan een goed gesprek voeren?
~Blijven bij je feiten en niet in je emotie~

Het gesprek is goed beëindigd, maar ik heb er een nare smaak van overgehouden.

De “waarom” vragen borrelen in mij omhoog.
Maar ik weet dat ik daar geen antwoord op heb.
Of ook maar antwoord op zou moeten zoeken.

En toch…
Trek ik mij dat aan.

Die sfeer van de persoon blijft dan hangen als kleverige pudding. Alleen deze pudding smaakt naar.

Genoeg afleiding is aanwezig.
Ik wil namelijk naar huis en iedereen wil opeens wat van mij. Op mijn mobiel ontvang ik appjes die antwoord verwachten.
Tijd tikt door en ik moet echt naar huis.
Er kan iemand op de stoep staan want we hadden een wazige afspraak gemaakt en dochter is bijna klaar op school.

Op de fiets naar huis heb ik tegenwind.
Ik trap me rot en het is heel druk.
Ik erger mij aan het lawaai en aan de vele mensen.
En al hun starende ogen!
~daar zijn ze weer~

En thuis sla ik de deur dicht.
Dag drukke wereld!
DAG!
Even niemand!

Na een tijdje kan ik tot rust komen en zie ik op Facebook een filmpje.
Mensen zingen onverwachts voor hun mede passagiers; “Stand by me” van Ben E. King.

Bij het horen van het eerste couplet
lopen de rillingen over mijn rug .
Maar bij de tekst:

If the sky that we look upon
Should tumble and fall
Or the mountains should crumble to the sea
I won’t cry, I won’t cry, no I won’t shed a tear
Just as long as you stand, stand by me

Raakt het mij in de roos. Want hoe pijnlijk dingen of personen kunnen zijn…

Ik realiseer mij dat die ene persoon een uitzondering is en niet de regelmaat.

Het is het zeker niet waard om in te blijven hangen.
De wereld is, letterlijk en figuurlijk, altijd mooier dan dat je denkt.