Deze week valt mij iets op.
En dat is mijn optimisme.
Optimisme schijnt namelijk als een zaklamp waardoor mogelijkheden gezien kunnen worden.

Tenminste…

Als ze gezien EN gehoord willen worden.

Want hoe vaak ik deze week zend.
De ontvangers ontvangen maar niets.
Geen ruis.

Nee…
Gewoon een dikke blokkade.

Want wanneer ons iets niet lukt,
iets spannend is,
iets moet veranderen,
Maar eigenlijk willen we niet.

Dan hoor ik het.

Ja maar…

Achter “ja maar” kan je je heel goed verschuilen.
Het zijn namelijk allemaal grote beren.
Je hoeft dan namelijk niets.
Alleen uit te leggen waarom iets niet kan.
Of dat jij iets niet kan.

En dat is makkelijk.

Mensen willen soms van zich afpraten.
En dat mag.
Ik luister.

Maar als je merkt dat je vaak hetzelfde herhaalt, zou je iets moeten doen.
En als je het dan aan mij vraagt…
Krijg je optimisme en mijn blikveld.

Mijn zaklamp gaat aan.
Ik laat hem schijnen.
Op iets nieuws.

Het is aan jou om te zien dat hij ergens op schijnt. Het lampje moet namelijk bij jezelf ook aan gaan.

Als je het niet wil zien, horen of een stap zet, zal er niets veranderen.

Verandering begint bij jezelf.
Een situatie of een ander verander je niet.
Wel hoe jij er mee om gaat.