Waar blijft de tijd?…

Dat is iets wat je jezelf vaak af vraagt als je ouder wordt.
Dit zeg je niet als je jong bent.

Wanneer je jong bent, ga je maar door.
En tijd is met jou en jij niet met hem.
De wereld draait hard in het rond en jij loopt mee.
Dit is gewoon logisch en je merkt het vaak niet eens.

Dat zou je zeggen…

Ik denk dat dat niet bij iedereen hetzelfde is.
Maar in grote lijnen misschien wel.

Ik voelde mezelf altijd al vrij oud.
Ook toen ik zeventien was.
Tijd vond ik gewoon snel gaan.
En het tikte ongemerkt voorbij.

En dat is goed.
Het hoort zo.

Maar nu je ouder wordt ga je het ook zien.

En het zien…
Daar kan ik niet omheen.

Het zijn van die kleine lijntjes die nu nog licht zichtbaar zijn.
Lach rimpels of plezier rimpels noemen ze dat ook wel eens.

Nou…ik noem het gewoon rimpels.

Gratis?
Jazeker.
Kan je ze terug brengen?
Zeker niet.

Was het maar zo.

Het is een stempel van ouder worden.
Laat ik het maar karakter noemen.

Ik wist echt wel dat ik ouder werd (en dat is maar goed ook).
Maar het bewijs in de spiegel zien…maakt het wel erg definitief.

Het is karakter.
Daar hou ik het maar op.
En voor elke rimpel wijsheid.

Ik vraag me af…
Wat zou je voor grijze haren krijgen?