Het jaar is weer om. Voordat je er erg in hebt glipt het in een oogwenk voorbij.
Cliché dat het is, maar het is zo.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Ik kijk terug op de week voor de kerstdagen.
Wat een periode.
Elk jaar neem ik me voor om rustig aan te doen.
Maar toch laat ik me meenemen.
In de massa en in alles wat moet en wat ik wil.
Groepsdruk?
Of gewoonte?
Normen of waarden?

Misschien van alles een beetje.

De week voor kerst was flitsend, chaotisch en snel.
Overdag gaat alles in hoge snelheid en in de avond kom je niet in slaap.
Kerstbijeenkomsten, hapjes maken voor op die bijeenkomsten, het komt allemaal tegelijk.

Weten ze wel dat je maar twee handen hebt?

En dan vraagt je jongste waarom ze dezelfde hapjes heeft als haar broer…

En toch…

Had ik dit jaar zin in de kerst.
De kerstboom stond al snel.
Kaarslicht en twinkelende lichtjes in je huis.
Het wordt er letterlijk wat lichter van.

Na die bewuste week kan ik de drukte loslaten.
En weer genieten.
En het met oudjaar achter mij laten.
Afsluiten van al het oude.
En openstaan voor het nieuwe.

Want om te ontvangen moet je wel openstaan.
En niet je rugzak al vol hebben.

Ik kijk alleen naar wat ik zou willen in 2019.
Ik wens en sta open voor ontvangst.