Soms hebben we als mens de nare gewoonten om in een spiraal te zitten.
Je zit erin en kan er niet uit.
Een spiraal vol met muggen.
Ze zoemen om je heen,
Zijn irritant,
Ongrijpbaar en laten lelijke herinneringen achter.

Het begint in het brein.
Daar is de bron.
Daar worden de muggen geboren.
En leiden hun eigen leven.

Ze planten zich voort als ze gevoed worden.
Gevoed door donkere gedachten.

Je kan je voorstellen als je veel donkere gedachten hebt, de honger van de muggen alsmaar erger wordt.
Het is een honger die amper gestild kan worden.

Je irriteert je.
Niemand doet het goed.
En alleen jij…

Ja…

Muggenziften dus.

Als je afgeeft als rode kleren dat doen die voor het eerst gewassen worden.
Dan is het tijd voor zelfinzicht.

Tijd om de muggen los te laten.
En jezelf te bevrijden.

Je niet laten meeslepen door het leven, die niet altijd rooskleurig is.
En je niet laten tekenen door wat je overkomt.
Het is zoals het is en het komt zoals het komt.

Gelukkig schijnt de zon buiten volop.
De gouden bladeren van de bomen vallen naar beneden.
Zoals het spiraal rond draait, laten de bomen los.
De gouden bladeren.
Zodat het geen ballast wordt voor een nieuw begin.