In een tijd waarin we een stuk minder kunnen ondernemen lijkt het heel saai. Alle dagen kunnen hetzelfde lijken.

Maar er is altijd een andere kant.

Ik had het al eerder opgemerkt. Heel subtiel als “tussen de regels door lezen” maar dan beleven. Het vloeide door het leven, door ons huis en om mij heen. Een soort van rust.

Want natuurlijk kan ik honderd duizend dingen bedenken en uitvoerig bespreken wat ik allemaal NIET leuk vind aan alles wat niet meer kan. Maar alle negatieve zaken hebben ook een positieve kant…

En vandaag was het zo’n besef momentje.

Deze dag waren we naar een kerstshow in een groot tuincentrum. Echt zo prachtig mooi, het leek de Efteling wel. Je zou hier volledig aan je trekken komen als je in een andere wereld wilt stappen. Wenkende notenkrakers en magische ijskristallen nemen je mee door een wonderschoon landschap vol met twinkelende lichtjes. Schitterende opstellingen van miniatuur tafereeltjes waarin je zelf zou kunnen verdwalen, als je verbeelding het toelaat. Onderweg maakt het witte konijn uit “Alice in Wonderland’ je bewust van de tijd. Want die tijd… die vliegt.

Richting de kassa word ik weer wakker uit mijn magische roes. En ik bedenk me dat ik eigenlijk overal goed kon lopen, alles goed kon beleven en de drukte niet overweldigend voelde.

Alles was ruim opgezet en de doorstroming was hierdoor vloeiend. Dit is voor mij heel fijn. Geen mensen die veel te dicht op je staan of dat je “in de weg” staat.

Een heerlijke ervaring.

Zo gaat het eigenlijk in alle winkels. Er worden niet veel mensen tegelijk binnen gelaten. Hierdoor ontstaat vanzelf rust en letterlijk ruimte.

Ik kan je vertellen dat ik het thuis eigenlijk ook wel fijn vind. Lekker thuis rommelen, een ditje of datje, geen haast. Gewoon…lekker even niets of gewoon iets minder.

Je doet andere dingen.

Het ontneemt dus niet alles, ook al voelt het soms wel zo. Eigenlijk is dat met heel veel negatieve dingen. Het heeft vaak een andere kant en die mag best belicht worden!

Ik sta onder de douche. Heerlijk alleen met alle ontelbare watermoleculen om me heen. Het is in ieder geval 1 van die rustige momenten van de dag. Zeker in de avond. Rust en afsluiting van de dag.

Herken je dat?

Ik dacht ineens aan vroeger en hoe je kunt veranderen. Alleen verander je nooit echt. Je ontwikkelt.

Je eigen “ik” zal niet veranderen, je groeit ergens naar toe. Net als de bomen die steeds groter worden.

Vroeger op school vond ik spreken voor de klas echt zo eng. Denk dan aan de basisschool. Daar was het echt angst. Een klein bibberig piepstemmetje kwam dan uit mijn mond, die alleen voor mezelf hoorbaar was.

Vreselijk.

Op het voortgezet onderwijs werd het maar iets beter. Al kon je die spreekbeurten niet ontlopen. Ik kreeg daar ook in de gaten dat “als ik stop met praten” het dan stil viel in de klas.

En ik kan je vertellen…als je dat denkt…

~komt er ook geen geluid meer uit je mond~

Dat moet je echt niet tijdens je spreekbeurt doen. De starende ogen van je publiek worden groter en je hoofd wordt roder.

Ja…

Het waren nooit mijn favoriete dingen op school.

Nu in het “grote mensenleven” duurde het ook even. Op het werk ben ik ook gaan groeien.

Kleine stapjes.

En met steeds grotere passen.

Ik weet nog het moment dat ik iets belangrijks kon toevoegen in een vergadering. Ik was verbaasd. Ik had de aandacht, er werd geluisterd. Alsof je het nog nooit had meegemaakt.

Waarschijnlijk wel.

Al was het nu een openbaring en was dit een nieuw pad wat ik nog niet had gevonden. Nu blijft het niet mijn favoriete bezigheid; spreken in het openbaar. Maar het lukt en het gaat elke keer beter.

Ik moet ook gewoon niet de lat te hoog leggen. En soms MAG je ook gewoon onzin zeggen. Dan heb je een discussie en die leidt ook altijd tot iets.

Dus ja…

Als ik kijk naar een boom, die heeft er ook een tijd over gedaan om zo groot te worden.

Hoe kan ik dan van mezelf een enorme groei verwachten in een te kleine tijd?

Het is vandaag vrijdag en ik ben vrij. Het is guur herfstweer en het miezert af en toe. Vanochtend ben ik met manlief naar Utrecht geweest om lekker te “neuzen” in wat winkeltjes. Dat was fijn. Even samen en het was rustig in de stad.

Thuis aangekomen moet ik even bijkomen. Mijn ogen zijn dik van vermoeidheid. Het ziet er ook niet echt verfrissend uit kan ik je zeggen. Ik geef er even aan toe.

Met een zucht en een bak thee, overdenk ik de hele week.

Of het nu komt dat deze week meer wolkenvelden waren, of dat het echt zo is… Het voelt alsof “dingen” zwaarder worden.

En WAT die “dingen” zijn… Zou ik je niet eens kunnen vertellen.

Misschien is het omdat de wereld in een korte tijd anders is geworden. Of omdat er inderdaad minder zonlicht is. Waarschijnlijk is het een combinatie van beiden.

We zitten nu eenmaal in een tijd, die echt anders is dan anders. En wat voor mij frustrerend is… Ik heb er geen invloed op.

~En daar is mijn leegloper~

Ik hou namelijk van ‘in control’ zijn. Alsof je ooit iets echt onder controle hebt 😉

Maar goed. Het idee daarvan geeft mij meer rust.

En alles is nu mogelijk. Niets lijkt te gek en dingen blijven je verbazen. Het vreet en vreet bakken energie omdat niets hetzelfde is zoals het was.

Aanpassen.

Ja, ik heb een aanpassingsvermogen van een luiaard. Dat duurt echt heel lang. Ha, misschien weet mijn lichaam hoeveel energie (mij) dat kost en sta ik op een spaarstand.

Toch kan ik beter meegaan. Het is wat het is. Luisteren naar iedereen die wat kwijt wil, opvangen wat mensen zeggen in een winkel, op straat en zelfs ogen en gedrag die boekdelen spreken.

Maar dan op een afstandje.

En altijd weer “terug” in mezelf komen. Mijn waarden en normen behouden en mij en mijn gedrag niet laten beïnvloeden.

Vandaag heb ik visite gehad van iemand die ik nog niet zo goed ken. Het bezoek was gezellig, maar toch kwam er op een bepaald moment een klein gevoel.

Mensen zijn verschillend en ik vind dat prachtig om te zien. Ik hou ervan om van hun wereld te horen en in mijn gedachtewereld te beleven. Het geeft je een grotere kijk op de mensen en hun omgeving, hun invloed en hun ideeën. Je mensenkennis wordt groter, je leert.

En het is natuurlijk ook gezellig, af en toe een frisse wind om je heen.

Maar vandaag kroop er een klein stemmetje in mijn hoofd die mij liet twijfelen. Gelukkig was het er maar heel even. Waarschijnlijk omdat ik dit stemmetje al zo lang ken en nu meer accepteer, dat hij bestaat.

En af en toe wil hij even laten weten dat hij nog bestaat.

Alsof hij mij weer even test. Weet je nog wie je bent?

Mijn bezoek gaf aan dat ik best wat makkelijker en vrijer kon zijn met mijn pup. Ze kunnen best veel hebben en makkelijk dit en makkelijk dat. Nu is mijn bezoeker inderdaad een heel stuk makkelijker dan dat ik ben. Maar dat is prima. Dat zijn haar honden en haar leven. Ik ben gewoon anders. En ik vind dat oké.

En toch knaagt er dan dat stemmetje ineens en zegt dat je het niet goed doet, of dat ik inderdaad niet zo moeilijk moet doen.

En dit gaat allemaal heel snel in je hoofd. Het enigste wat ik daarna kon denken, was zo’n verbaasd emoticon gezichtje.

Waarom is dat stemmetje er??

Ik heb hem verbaasd begroet en hem genegeerd. Na 1 minuut heeft hij zijn “biezen” weer gepakt en is, zo snel als dat hij kwam, verdwenen.

Gelukkig is mijn eigenwaarde, in de loop der jaren, groter geworden. Vroeger zou ik hier een week lang over na kunnen denken. Nu constateer ik een verschil en dat is prima.

Ik haal mijn schouders op.

Ik ben ook anders, net als iedereen.

Een plas water, riviertje of een watermassa, we hebben er allemaal wel eens een steentje in gegooid.

En je weet wat er dan gebeurd…

~Er ontstaat een rimpeling~

Een rimpeling die steeds meer en grotere kringen maakt in het grotere geheel van een dezelfde materie. Tot die rimpeling uiteindelijk wegebt en het water weer stil wordt.

~Maar water heeft een geheugen~

Een rimpeling bij mensen kennen wij ook. Wij mensen, zijn mensen. We zijn gelijk. Ieder menselijk lichaam bestaat uit de dezelfde elementen. En samen zijn wij een massa.

Denken we hetzelfde? Nee. Het denken is van ontzettend veel factoren afhankelijk en wat je niet kunt benoemen.

En dat is altijd goed. Verschillende meningen ook.

Stel je voor als we nooit anders dachten dan een ander? Gingen we dan wel vooruit? Zouden we ontdekkingen doen of zouden we onszelf nog wel kunnen verbazen?

Ik denk dat het een saaie boel zou worden, zonder een doel. Ik denk dat je niet meer in staat zou zijn om voluit te leven en stil staat. Stil in je eigen ontwikkeling, maar ook in die van de mensheid.

Dus als je weer eens denkt dat je afwijkt van de massa, denk dan aan al die mensen in onze geschiedenis die ook afweken. Het waren de grootste uitvinders, schilders, wereldverbeteraars, ontwikkelaars en noem maar op.

En wees trots op die rimpeling, die jij kunt zijn in het grote geheel.

Filosoferen over een blad die van de boom valt in de herfst? Of hoe de wind door de bomen waait, maar dat hij dan elk blaadje eigenlijk een klein duwtje of kust geeft?

Ik kan er eindeloos naar kijken in ieder geval.

Ik vind het heerlijk om te bedenken hoe iets in elkaar steekt of een andere kijk geven op iets wat heel normaal is.

Want… Wanneer is iets normaal en wie heeft bedacht dat het normaal is?

Ja, en ik hoef echt het antwoord niet te weten. Maar gewoon mijn gedachten een eigen weg laten vinden is heerlijk.

Het is een ontdekkingsreis, maar dan heel dichtbij. Het speelt zich af in het onbekende heelal en in het diepste van de oceaan. In deeltjes die net zijn ontstaan en in de alledaagse zaken die je maar kunt bedenken.

Op dat moment vind ik het prachtig. Ik krijg je helderste kleuren en de mooiste ingevingen. Ik laat me meenemen naar al mijn eigen antwoorden op vraagstukken die door niemand beantwoord zijn.

Want wat als…

Ik denk ook, dat het niet de bedoeling is om alles te weten. Zou het leven dan nog spannend zijn en zou je dan nog zoveel voelen?

Laat ik je vertellen, dat de werkelijkheid van het overgrote gedeelte van de wereldbevolking op dit soort momenten niet bij mijn werkelijkheid in de buurt komt. Mijn werkelijkheid is op dat moment door mij gecreëerd. Ik ben de schepper van die gedachten. Maar dit is slechts 1 bubbel van werkelijkheid.

Heel soms deel ik dit met mijn man. Gisteravond tijdens het avondrondje met de hond deed ik dat ook. En hij luistert dan gewoon! Of hij kan goed acteren en laat mij in mijn waarde.

Hoe dan ook…

Het delen van deze grootste gedachten is ontzettend fijn met jezelf. Maar soms… stiekem… ook leuk om te delen met (een speciaal) iemand.

Ik zou je duizend dingen willen vertellen en duizend gedachten met je willen delen. Maar het enigste wat ik nu kan bedenken is;

~Oh mijn…Wat doe ik hier~

Ik laat mijn gedachten gaan, waar komen ze toch vandaan.

Zoveel vragen en van alles wat ik zou willen. Er is geen tijd en ruimte in aardse begrippen om uit te leggen wat dit is.

En wat er zo plotseling is, gaat net zo snel weer weg.

Meestal bedenk ik een beetje waarover ik zou willen bloggen. Verhalen die ik zou willen vertellen of dingen die op mijn pad waren gekomen.

Maar soms gaat het anders dan verwacht…

Vandaag is het een heerlijke zondagmiddag met een lekkere september zon. Lekker in de achtertuin. Verzonken in een stapel tijdschriften.

Het was een stapel die ik mee had genomen op vakantie. Ik had ze in de dezelfde gestapelde volgorde weer mee terug genomen. Op de een of andere manier gun ik mezelf die tijd en rust nooit. Terwijl het best fijn is. Verzonken en weg met je gedachten.

Die gedachten gaan en gaan maar. Die hebben het bij mij ontzettend druk. Ik denk dat het de drukst bezette baan van mijn lichaam is, op de zorgen na 😉

Mijn tijdschriften gaan meestal, zoals nu ook, over zingeving, gezondheid, mind, creativiteit en alle andere zaken die voor mij zo interessant zijn. Ze geven mij ideeen en zetten mij ook vaak weer neer bij mezelf.

En soms borrelen er dan ‘zaken’ op die diep in mijn oceaan van vergetelheid lag verborgen.

Gevoelens en gedachten leiden dan hun leven en laten verstand en rationeel ver achter. Emotie wint heel snel en ik laat ze los.

Ze hebben hun spel weer even gespeeld en dat is niet erg.

Als je iets diep in een oceaan verbergt, drijft het echt wel af en toe naar boven.

Nu merk ik het pas echt en wat een verschil.

We zitten inmiddels in onze derde week na onze vakantie. De kinderen zijn OP school en manlief OP kantoor.

En dit iedere doordeweekse dag!

Joepie.

Wat een ruimte ontstaat er dan in je huis, een oase van niets en rust. Ik hoor geen kinderen, die van alles aan je vragen. Geen kinderen die ruzie maken of de hele dag een stortvloed aan verhalen willen vertellen. Geen telefoon van het werk van mijn man. Of drukke lunches met z’n allen in huis.

~ ik hoor zelfs het bloed weer door mijn oren stromen~

De woonkamer voelt als een atmosfeer waarin je kunt zwemmen en niet kan verdrinken. Het tikken van de klok, een vogel die tjilpt en auto’s die voorbij rijden zijn de enigste geluiden die mijn oren horen.

Zo…

Wat heb ik dit gemist zeg.

De “corona” tijd zette ons gezinsleven op zijn kop. Of je nu alleen bent of met een heel gezin. Ik denk dat iedereen het wel gemerkt heeft dat het “anders” was.

Het was eerst wel fijn thuis met z’n allen. Later werd het lastiger, want je werk ging ook door. Je was een leerkracht, huishoudster, scheidsrechter, medewerker, ouder en echtgenote..

En dat alles onder 1 dak en in 1 lichaam.

Ja…

Op een dag kwamen er barstjes. En als een porseleine vaas waarin barstjes zaten, sijpelde er af en toe water doorheen.

Totdat de laatste druppel te veel was en de vaas openbarstte.

Gewoon pats…

Al mijn onbegrip, overprikkeling, stress en verdriet hierover, was eruit gebarsten.

Ik heb kort daarna al mijn stukjes bij elkaar gelijmd. En mijn “lat” wat lager gelegd.

Ik ben maar 1 persoon.

In Japan repareren ze gebroken porselein met goud. Ze geloven dat wanneer iets schade heeft geleden en een geschiedenis heeft, het mooier wordt.

Dus…

Terwijl ik aan het schrijven ben op mijn blog voel ik mij moe.
Ik voel mijn huid en voel hoe mijn gezicht er in de spiegel uit zou zien.
Getekende vermoeidheid van de hele dag.
En dit terwijl ik een goede nachtrust heb gehad.

Ik weet dat ik me vaak zo voel.
Er soms aan toe geef.
En soms ook niet.

Soms verberg ik het.
Onder een laag make-up.
Of de hele dag nog harder door lopen. Zodat je (denkt) dat je het niet voelt.

Een spiegel liegt niet.
Maar je lichaam ook niet.

Het is beter om daar maar goed naar te luisteren.

Ik vind het soms lastig dat het lijkt alsof je vermoeider bent dan een ander.
Maar er over klagen doe ik liever niet.

Begrip van een ander mag, maar dat zoek ik niet.
Ik beleef hem immers zelf.

In momenten van stilte voel ik mijn vermoeidheid het meeste.
Pas dan hoor en voel ik mijn lichaam het beste.

~Alsof je een lichaamsscan maakt~

Rust nemen is dan het belangrijkste. Dit geeft mij weer energie om met prikkels om te gaan.

Elke avond is voor mij een momentje van rust: even alleen in de douche.
Alles afspoelen onder die douche.
Vooral figuurlijk.
De hele dag eraf spoelen en zo hup…

~in het afvoerputje~

En dat is zo fijn.

Ook ga ik iedere zondagavond heerlijk vroeg naar bed.
Om half 8!
Nog eerder dan mijn jongste kind 😉

Even bijtanken van het weekend.
Met al haar afwijkingen van doordeweeks.

Het geeft mij een boost voor het begin van de week.
En die is bij mij…
Op maandag heel hard nodig voor de rest van de week.

Zorg goed voor jezelf.

En dan nog iets trager.
Want soms…
Heb ik gewoon iets meer tijd nodig om iets te begrijpen.

Van het weekend hebben mijn man en ik een reis geboekt.
Heel leuk.
Maar wel goed kijken.
Eerst kijken waar, accommodatie, datum, aantal personen en noem maar op.

We boeken samen en mijn man klikt en klikt alsof hij het dagelijks doet. Als een speer beweegt hij over het internet en het surfen wordt bijna letterlijk dat ik er misselijk van wordt.

Er komt namelijk heel veel informatie voorbij. En die lijken mij ook belangrijk om goed te bekijken.
Ik zie alles en daarom duurt het ook iets langer om het te lezen.

En daarna moet ik het ook nog omzetten om te begrijpen.
~lees voor de geest halen~

Het omzetten van woorden in beelden duurt gewoon wat langer.

Mijn man kijkt gewoon naar waar hij moet kijken. Hij laat zich waarschijnlijk niet afleiden hoe een pagina in elkaar steekt of wat hij allemaal ziet.

Nee.
Hij kijkt gewoon naar wat hij moet doen.

Ja.
Bij mij werkt dat anders.

Dus als hij op de laatste pagina van de boeking zit, probeer ik weer mee te kijken. Ik weet dat dat voor mij de belangrijkste pagina is.

Het overzicht.
Wat heb je gedaan.
En in 1 pagina!

Hè hè…
Overzicht.
Daar hou ik van.
Duidelijke taal en alleen wat ik nodig heb om te zien.

En die pagina kan ik gelukkig wel net zo snel controleren als mijn man.

Niet dat ik het heel erg vind…
Maar toch fijn dat je niet altijd wat langzamer bent.