Wanneer ik bij jou ben, geef ik. Wanneer je bij mij bent, mag jij er zijn. Ik luister met aandacht en oprechtheid. Dat doet mij goed, om er voor jou te zijn. Ik zou niet anders willen.

Maar waarom is het dan moeilijker om er voor jezelf te zijn? Te ontvangen als iemand geeft. Dat je er mag zijn, precies zoals je bent. Je uit te spreken in wat er bij jou leeft. En soms…even door willen gaan i.p.v. voelen.

Te hard zijn voor jezelf, kan je breken.

Een spiegel is soms effectief. De wallen van je vermoeide ogen kun je niet wegsmeren (wat etiketten ook beloven).

De vakantie nadert en de laatste loodjes wegen op sommige momenten zwaar. Het lijkt alsof je de laatste weekjes of dagen voor je vakantie al je reserves hebt weggegeven.

Bij ons in huis is iedereen thuis. Mijn man werkt veel thuis en de kids hebben al een tijdje vakantie. Zelf moet je nog even door en dit kost extra energie. Doordat iedereen thuis is, is er minder rust en stilte. Ze wachten ook totdat jij vakantie hebt. Dit kan heel gezellig zijn, maar tijd om op te laden of even alleen zijn is er niet.

En… omdat je bijna vakantie hebt, prop je ook nog alles in de laatste twee weken. Gewoon omdat het kan… Daar pluk je nu de vruchten van. Geloof me…die smaken af en toe behoorlijk bitter.

Van de week op mijn vrije dag kon ik even niet meer. Na een aantal boodschapjes en een lunchafspraak leek het alsof mijn motor leeg was. Als een “omhulsel” zonder ziel ben ik naar huis gegaan en heb mij even afgesloten van alles en iedereen. Geen mobiel, geen tv en niemand om mij heen. Alleen complete stilte.

Dat was helend. Al voelde mijn tank nog steeds maar halfvol. Ik was te ver gegaan.

Je kunt niet blijven geven tot je zelf niets meer hebt. Dat breekt je en moet je niet willen. Het is contant waken voor jezelf ook al is iets leuk. Zelfs dat kost energie en heb je tijd nodig om weer op te laden en bij te tanken. Voelen wat je nodig hebt en zorgen. Zorgen voor jezelf.

Wat een week. Ik barst van de energie. Het zonnige weer doet mij goed en de vakantie kruipt steeds dichterbij. Ik groei als een weelderige tuin in bloei.

De zon werkt altijd goed op mijn gemoedstoestand. Als het bewolkt en regenachtig is, ben ik iets vermoeider en trek ik mij meer terug. De zon brengt energie en geeft mij de wil om alles uit de dag te halen. Natuurlijk heb ik soms ook even tijd nodig om op te laden, maar deze week heb ik dat weinig ervaren.

Over een weelderige tuin gesproken. Onze tuin groeit uitbundig en ben daar dagelijks te vinden. Of het nu de verzorging is voor extra water, onkruid wieden, snoeien, opbinden of gewoon vegen is. Ik vind het heerlijk.

Afgelopen week is onze zoon geslaagd voor zijn examen. Het voortgezet onderwijs is daarmee tot een einde gekomen. Hij heeft weer een periode afgesloten en gaat na de zomer op een nieuw avontuur. Hij gaat ook richting volwassenheid. Wat is dat een constatering. Tijd gaat altijd door. En ongemerkt is hij mij altijd voor. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik hem vast hield op mijn arm.

Vlindertjes in mijn hart.

Terugdenken aan vroeger, doe ik best vaak. Geen idee of dat goed is, maar voor mij voelt dat goed. Ik beleef het heden ook ontzettend bewust. Genieten van het nu en van alles wat er is. Ik ben dan ook zeer bewust waar tijd ons brengt en dat doet hij best vlot allemaal.

Dankbaarheid is altijd latent in mij aanwezig. Ik geniet en ben dankbaar voor wat er is.

Ken je dat “tuintje in je hart”? Zorg er goed voor en kom geregeld langs.

Gisteren stonden wij met onze mooie edelstenen en kunst op de beurs. Deze keer hadden we voor een kleinere beurs gekozen. Gewoon om even te kijken hoe dat zou zijn.

Thuis ben ik rustig gaan inpakken. Dit doen we altijd samen en inmiddels hebben geleerd hoe we dit het beste kunnen doen. Ik weet nog hoe we dat voor het eerst samen deden. Het leek wel alsof we een Scandinavisch stoeltje in elkaar moesten zetten. Samen werken en taken verdelen was het enige juiste. En dat verloopt lekker vlot.

Zenuwachtig was ik niet. Behalve toen we 100 meter verwijderd waren van de locatie. Allerlei vragen kwamen er in mij op. Is er wel parkeerruimte, waar moeten we aanmelden, hebben we een karretje… Het waren allemaal vragen waar je maar op 1 manier achter kan komen.

Door het te ervaren. Het loopt vaak vanzelf en anders stuur je bij. Het was toch even spannend omdat alles nieuw was. Een nieuwe locatie en ander soort beurs. Het onbekende is dan zo ongrijpbaar. De controlfreak in mij ervaarde lichtelijke stress.

Eenmaal binnen gekomen daalde mijn stresshormoon en de gelukshormoontjes stralen in mijn lijf.

Ja… hier word ik blij van.

Fijne mensen om ons heen, met al je prachtige edelstenen en handgemaakte kunst. Je passie. Mijn innerlijke wereld naar buiten.

Mensen ontmoet die dezelfde gevoelswereld hebben als jij. Dat voelt als een warme deken van herkenning en erkenning.

Af en toe liep ik een rondje over de beurs. Eigenlijk…Fladderde ik.

Thuis na een hele mooie dag, ga ik nog door met alles uitpakken. Alles weer even schoonmaken en in onze ruimte terugzetten. Ondanks dat ik voel dat ik moe ben, barst ik van de energie.

Slapen… Dat duurde wel even.

De volgende dag neem ik even gas terug. Mijn vrije dag besteed ik aan taakjes waarbij ik lekker in mijn eigen bubbel kan zitten. Ik hoef niet te denken. Alleen even zijn.

Ik heb vroeger vaak mijn gevoeligheid als vervelend ervaren. Omdat je zoveel voelt, kun je er ook behoorlijk onzeker door worden. Je voelt je eigenlijk niet veilig en eenzaam. Dat zit soms zo diep van binnen verborgen.

Eigenlijk zat ik behoorlijk vast.

Houden van jezelf kan je daarin helpen. Het omarmt je en geeft troost, precies wanneer jij dat nodig hebt.

Je bent nooit alleen.

Voor mijn gevoel ben ik een nieuwe weg ingeslagen. Het is een afslag die ik heb genomen toen ik, samen met mijn man, begon aan Freyja Gems. Deze nieuwe afslag laat mij een nieuw landschap zien met prachtige details die zo vertrouwt voelen. Het lijkt een “level” verder.

Ik ben gaan doen waar ik blij van word.

De liefde die ik voel, borrelt uit mezelf. Ik word rustiger, bewuster en kom (nog) meer dichter bij mezelf.

Daar wil ik zijn. Bij mezelf. Alleen dan kan ik er ook voor anderen zijn. Ik weet nu wat men daar altijd mee bedoelde.

Zijn en in het nu.

Het lijkt alsof je gevoeligheid daardoor nog meer toeneemt. En dat is positief. Meer open staan voor mezelf als individu, meer uitdragen in wie in ben en waar ik blij van word. Delen van liefde en wijsheid.

Groeien doet (niet altijd) pijn. En liefde geven al helemaal niet 🙂

Om te bedenken hoe mijn afgelopen week is verlopen, moest ik even flink terugdenken. Ik dacht aan mijn agenda van het werk om mij alles te herinneren. Ik glimlachte om mezelf en liet deze gedachte voorbij gaan.

Mijn echte week is natuurlijk wel inclusief mijn werk. Maar dat is zeker niet alles.

Deze week heb ik gemerkt dat de “zaadjes” die ik de afgelopen periode heb gezaaid aan het groeien zijn. Innerlijk voelt dat een heel stuk rustiger en fijner. Ik kom dichterbij mezelf en ben me daar bewust van.

Het “voelen” is daardoor meer, maar er ontstaat ook veel meer ruimte. Het is een gevoel van vrijheid en eeuwige liefde.

Mijn verwachtingspatroon aan anderen heb ik kunnen bijstellen. Dit gebeurde op gevoelsniveau. Want tussen “het snappen” en “het voelen” zit bij mij een wezenlijk verschil.

Het zei namelijk meer over mij. Onzekerheid had daarin de hoofdrol.

Vandaag waait het hard. Het zonnetje heeft nog geen zin. Even in de tuin werken, op je vrije dag, vind ik dan heerlijk. Ik bedenk me dat de wind het “oude” aan het wegblazen is. Verdorde bladeren waaien uit de boom.

Terugkijkend op de afgelopen periode zijn er bij mij ook verdorde bladeren weggeblazen. Het is tijd voor de nieuwe en sterkere bladeren.

Er is geen weg meer terug.

Meestal schrijf ik over mijn afgelopen week of blik ik even terug. Nu wil ik je graag meenemen naar de afgelopen tien dagen. Wat een reis was dat!

Ik ben altijd ontzettend nieuwsgierig en wil veel leren. Ik merkte dat het tijd was, niet om iets nieuws te leren, maar om iets ouds “aan te raken”.

En dat is best spannend.

Want wat moet je aanraken of liever gezegd, wat wil je aanraken. Want zo leg je minder druk op jezelf.

Ik dacht dat ik teveel had gepland.

Maar achteraf… Had het allemaal zo moeten zijn.

Het begon met een voetreflexzone massage. Ik wist wel dat er wat in jezelf kon loskomen. Maar wat een vermoeidheid tijdens de behandeling al! Dit beloofde wat voor de komende dagen daarna.

En inderdaad.

De volgende dag kwam er een ontzettend zwaar gevoel naar boven. Ik wist niet wat. Maar ik was intens verdrietig en werd duizelig van alle woorden die door mensen gesproken werden. De volgende dagen werd dit gelukkig wat minder. Maar er bleef zeker wat “hangen”.

De zesde dag heb ik een avond “geademd”. Er werd een ademcirkel georganiseerd en ik was (gelukkig voor mij) de enigste deelnemer. Wat een luxe!

Ademen is van levensbelang en door op een bepaalde manier te ademen kun je veel losmaken wat je diep had weggestopt. Voor mijn gevoel, ben ik echt van de wereld geweest. Wat heb ik gegaapt tijdens dit ademen. Er kwam ontzettend veel los.

Gelukkig was ik de dag daarna vrij.

De tiende dag heb ik deelgenomen aan een “mama event”. Ik twijfelde zo of het wat voor mij was. Maar eigenlijk vond ik het doodeng. Ik wist namelijk niet goed wat we gingen doen.

Loslaten en overgeven aan een ander vind ik ontzettend moeilijk.

Buiten mijn comfortzone met gelijkgestemden, dankbaarheid en heling. Dit is eigenlijk het beste hoe ik het kan omschrijven. Wat een bijzondere dag met allemaal lieve mensen.

Dit was de kers op mijn taart.

Er moest eerst veel losgemaakt worden deze week. En dat is zeker gebeurd. De tiende dag was een dag van heling. Mijn innerlijke kind werd omhelst.

Door mij.

Van groeien kun je een beetje schrikken en soms doet het een beetje pijn. Maar wat is groei fijn. Het brengt mij verder. Een reis die voor mij essentieel is.

Pinksteren. Een extra dag vrij en nog mooi weer ook. Wat wil je nu nog meer?

De afgelopen week heb ik genoten van dit prachtige weer. Zon, een briesje en een heerlijke temperatuur. Lekker in de tuin werken of gewoon even snuffelen aan alle bloemen in je tuin die willen “shinen”.

Geweldig.

Vandaag waren er overal in het land markten en braderieën. Wij kozen voor een onbekende grote braderie. Best gezellig met dit weer.

Bij aankomst zagen we al dat het ontzettend druk was. Bij de ingang werden prachtige houtkunstwerken gemaakt met een kettingzaag. Ontzettend mooi. Maar ik wist niet hoe gauw ik weg moest komen van dit oorverdovende lawaai. We merken dat we al gauw vastlopen in de menigte en besluiten even een kopje koffie te drinken. Even “landen” en van je af kijken. Dat helpt vaak.

Hierna zijn we rustig aan verder gaan slenteren. Vrolijke muziek vanaf podiums waren duidelijk hoorbaar. Mensen hadden lol en genoten van de kraampjes en het mooie weer.

Het werd steeds drukker en op een gegeven moment was het “file”. De looppaden werden smaller en door de file ontstond er een lichtelijke paniek in mijn lijf. Ik stond op mijn tenen om te kijken hoe lang de file nog bleef.

Dat had ik beter niet kunnen doen.

Ik ben mijn man gaan volgen. En rustig gezocht naar leuke kraampjes. Ik gaf subtiel aan: “als je weg wilt, moet je het maar zeggen”. Om niet de spelbreker te zijn. Maar wel een gezegd waar ik last van had. I

En gelukkig kent mijn man mij natuurlijk ontzettend goed. We hebben de rustige straatjes gezocht en zijn niet lang gebleven. Maar het was goed zo.

Het helpt als je uitspreekt wat iets met je doet. Soms zal dat (bij mij) een beetje cryptisch zijn. Maar het is vaak een beginnetje om te vertellen hoe je je werkelijk voel.

Ik kan je vertellen wat voor prachtig weer het is vandaag. En dat is het ook. Maar toch ga ik het over iets anders hebben.

Verwerkingstijd.

Het is een woord wat ik best “onder mijn arm” meeneem. Ongeplande zaken duren even wat langer voordat het kan landen in mijn hoofd.

Het gaat dan meestal om de ideeën van een ander. Die lijken met een raket binnen te komen en de paniek breekt dan uit. Want die mag en kan niet zomaar landen. Het is dan stress in mijn hoofd.

Uiteindelijk als de raket toch een vliegtuig bleek en de landingsbaan is uitgerold, kan het vliegtuig zonder moeite landen. Het blijkt dan ook nog vol met leuke mensen te zitten of mooie momenten.

Zoals jullie begrijpen is dit een metafoor 😉

Even een voorbeeld.

Mijn dochter appt, “mam ga je mee naar de stad, ik ben over 5 minuten thuis”. Mijn “programma” op mijn vrije dag is al afgewerkt en ze zou pas over twee uur thuis zijn. Dus we hebben tijd genoeg en ik kan alleen maar “nee” bedenken.

Het is onverwacht. Ik had mijn dag anders ingepland. Ook al was dat voor de rest van de dag binnen 4 muren.

Het geeft een soort van “error”.

Na wat zuchten en denken, zeg ik toch uiteindelijk “Ja”. En we hebben een hele leuke middag.

Het onverwachte is moeilijk en blijft moeilijk. Dit kom ik overal tegen. Of het nu in mijn thuissituatie is of op mijn werk. Niets kun je echt plannen. Dit valt niet altijd mee.

Toch is het goed om te weten dat je dit nu eenmaal hebt en dat je dat accepteert. Weg gaat het niet. Maar gaandeweg… ga je er mee om.

Het land der mogelijkheden is groot. Alle richtingen zijn goed en leiden altijd tot iets. Maar welke kies je dan. En raak je de weg niet kwijt?

Of nog erger…

Kies je überhaupt dan wel wat?

Nou… daar heb ik een beetje last van. Normaal gesproken zou ik gewoon doen en dan pas denken. Maar ik merk dat dat is verandert.

De keuzes die ik maak, moeten goed zijn. En daar gaan we al… Het woordje “moet” komt daarin voor. Dus eigenlijk leg ik de lat hoog en perfectie wordt geboren. Perfectie elimineert de richtingen in het land der mogelijkheden. Hierdoor zou elke richting niet goed genoeg zijn om ergens te komen.

Ik wil graag kaarsen maken en heb daar spullen en ingrediënten voor nodig. Het internet is groot, ontzettend groot. De ene website heeft nog betere spullen dan de andere. Althans…dat zeggen ze.

Het heeft mij de hele week aan internet speuren gekost om uiteindelijk een keuze te maken wat betreft een smeltpan en wax.

En dan zijn we er nog lang niet.

Maar goed.

Er zijn keuzes gemaakt. Het is een stap in de goede richting. Want een stap is een zet vooruit.

Stilstaan is soms nodig en goed. Maar blijven “hangen” werkt frustrerend en je komt niet verder.

Mijn volgende stap is onderzoeken in welk soort containertje of glaasje ik wil gieten.

Opnieuw treed ik in het land der mogelijkheden.

Sinds afgelopen oktober hebben mijn man en ik een webshop. Het was best leuk om dit allemaal op te zetten. Iets om trots op te zijn. De webshop is ontstaan door een passie met hetgeen van wat we aanbieden. Dit doen we naast ons huidig werk. Het voelt ook echt als een hobby waar je energie uit krijgt. Hierbij hoort creatief zijn.

Laat me dat nu net een beetje zijn 😉

Wanneer je ontzettend creatief bent en dit niet in je werk kwijt kunt, zijn er altijd andere manieren.

Thuis creatief bezig zijn kan op ontzettend veel manieren. Hierdoor kun je veel energie krijgen. Het genieten van wat JIJ creëert voelt als een sprongetje in je hart.

Ik word er blij van.

En eigenlijk als ik heel eerlijk ben, deed ik het te weinig. Ik liet me opslurpen door de rollen die we ons in het leven aanmeten. Natuurlijk bestaan die rollen nog steeds. En dat mag ook. Maar ik maak nu tijd voor ons bedrijf en dat is creatief bezig zijn. Wat weer ontspanning is.

Naast het creëren en inkopen wil je ook je bedrijf promoten. Dit doen we op social media platforms.

En ja…

Zelfs daar mag je creatief zijn!

Daar kun je berichten maken in alle vormen en maten. Zelfs met een eigen gekozen muziek of “tune”.

Minuten verstrijken en in een week tikken heel wat uurtjes voorbij. Creativiteit stroomt en creaties verschijnen. Als een onbezorgd kind die je vroeger was ben je trots op een eindresultaat. Je groeit en dat voelt goed.