Wanneer we op weg gaan, is dat vaak over de snelweg.
Het woord zegt het eigenlijk al… een weg die je snel naar een bestemming brengt.

Ik was het vergeten.
Vergeten hoe alles om me heen eruit ziet.

Ik zag alleen asfalt, industrieparken en huizen.
Ja dat klopt.
Langs de snelweg zie je dat.

Ik vind dat vreselijk.
Alsof er geen groen meer is.

De focus lag op wat ik niet mooi vond en wat ik miste.

Deze week ben ik gaan fietsen.
Niet naar Amsterdam.
Nee gewoon rondom mijn woonplaats en 15 km verder.

Nou…

Mijn ogen gingen weer open.
Want eigenlijk was ik het vergeten.
Alsof je in een tunnel zat en eindelijk van je af kunt kijken.

En zo…was dat ook met dit.
Ik keek verder.
Verder dan de bebouwing en het asfalt.

En ja…
Dan zie je toch wel heel veel meer.

Want de weg langs de snelwegen buigen af in allerlei weilanden, slingerpaden, bossen, vijvers enz.
Zoveel om te zien.

En wat is DAT mooi!

Als je iets niet mooi of leuk vindt, kijk daar dan omheen.
Dan ontdek je de mooiste dingen die je anders had gemist.

Er is altijd meer.

Na een lange voorbereiding.
Zowel geestelijk als lichamelijk en met alle praktische zaken
die even bekeken moesten worden.
Het was zover…

We gaan naar Engeland.

Sinds twaalf jaar zonder de kinderen op vakantie.
Dat is even raar.
Maar dit was ook geen gewone vakantie.

Het was voor mij een wens om in deze vijf daagse vakantie, alles te zien wat ik mooi vond.
En dat is grotendeels gelukt (want ik wilde heel veel).
Dat is best wel een prestatie als je mij zou kennen.

Ik vond vroeger vakantie niet leuk.
Heimwee, angst, onbekend…en alles wat daarbij komt kijken.
Gelukkig beperkt zich dat nu nog alleen vooraf.
En onbewust.

Een tal van klachten voordat de reis begon.
Spanningsklachten.

Eenmaal in de auto om vier uur ’s nachts was het zover.
Bij de oversteek bij de haven aangekomen moeten we lang wachten.
Op de boot is het druk en het is de eerste keer op een boot.

We deinzen op het water…
Ik voel me vrij en voel dat de tranen van ontlading willen komen.
Ja.
Nu ga ik echt.
Mijn avontuur!

En zo voelt het…alle dagen.

Ik kan niet anders zeggen, maar wat heeft Engeland magische plekjes.
Ik heb ze gezien en gevoeld.
Ik wil niet weg, maar tijd tikt verder.

Het heeft mij geraakt en ik heb het geproefd.
Die magische plekjes smaken naar meer.

De kinderen zijn niet heel klein meer.
En dat is tijdens het winkelen helemaal niet erg.
Je raakt ze niet kwijt en snappen waarom we winkelen (als het hun uitkomt).

Maar goed.

We zijn in een grote stad en ik wil graag een grote winkel in.
Nu noem ik geen namen, maar het is een ontzettend grote winkel met echt van alles.
Twee verdiepingen van kleren tot schoenen en van babykleertjes tot make-up.
Handig.
Want, ze hebben gewoon alles.

Ik had al een paar keer eerder gemerkt dat we hier nooit lang konden blijven.
En deed dat ook nooit.
Gewoon pakken wat ik zocht en gelijk afrekenen.

Maar deze dag viel mij overduidelijk op waarom.

We lopen de winkel binnen en gaan naar de kinderafdeling.
Daar ben ik op zoek naar een aantal dingen en kijk rond.
Ik voel me duizelig en gedesoriënteerd.
Opeens zie ik mijn zoon nergens en mijn dochtertje wordt super chagrijnig.

Mopperend vind ik hem tussen de kledingrekken.
Mijn man voelt zich weeïg en vraagt of ik wil opschieten.

En nu loopt mijn dochtertje alle kanten op.

Zucht.

Als een stel ongeleide projectielen schieten we door de winkel.
Op zoek naar ons doel.
Maar dit gaat niet vlekkeloos en worden hopeloos.

Al snel kijken man en ik kijken elkaar aan en we denken hetzelfde.

~Weg hier~

Op naar de kassa en naar buiten.

Het is nu overduidelijk.
Te veel van alles is ook niet goed.

Niet voor onze ogen en niet voor ons gevoel.

Buiten gekomen lijkt iedereen na vijf minuten weer normaal.
Ja ach…wat is normaal?
De ongeleide projectielen hebben weer een doel.

Zullen we een taartje eten?

Misschien is de titel een beetje overtrokken.
Want…een schone wereld? Misschien is dat gewoon niet haalbaar.
Maar zou het niet fijn zijn als het toch een beetje schoner wordt?
Al is het maar een heel klein beetje?

Sinds een week ben ik aan het wandelen.
We gaan namelijk binnenkort naar Engeland.
Daar gaan we ontzettend veel lopen.
En dan is het handig als je een beetje fit in de “beentjes” ben.

Nu vind ik lopen erg lekker.
Maar ik deed het voorheen nooit.
Met de hond kwamen we ook niet ver meer omdat ze zo oud was.

Dus was het lang geleden.

Maar wat is dat heerlijk zeg!
En flink doorstappen.

Ik pak de route in het veld achter de snelweg.
Hier is het stil en komen geen auto’s.
Aan beide kanten van de weg is een sloot.
En ik kan ver voor me uitkijken en over de weilanden.

Heerlijk!

Maar dan…
Zie ik afval.
Vele lege drinkflesjes geplet of gedeukt en ontelbare lege blikjes.
Mensen drinken niet alleen onderweg.
Nee…
Ze eten ook.

Verpakkingen van fastfood, lege wijnflessen en een melkfles liggen verlaten langs de kant.
Alsof er een feest is geweest en niemand heeft het opgeruimd.

Ik kijk naar de eenden die in de sloot zwemmen.
Ineens vind ik het minder fijn.

Het doet pijn dat die rotzooi achteloos wordt neergegooid.
Ik snap het gewoon niet.
Zelf deed ik het nooit, ook niet toen ik jong was.

Ik heb daar een week over nagedacht en vandaag deed ik er wat aan.
Vanavond heb ik een tas meegenomen en al het afval wat ik tegen kwam opgeruimd.

Ik vind het erg en heb altijd een keus.
Ik kan het proberen te negeren en niet naar de rommel kijken.
Of mijn handen uit de mouwen steken en het gewoon opruimen.

Want we kunnen wel allemaal denken…wat is het erg, maar het is niet van mij.
Maar dan verandert er nooit wat en wordt het alsmaar erger.
Als we het opruimen wordt het vast door iemand gezien.

Die gaat er over nadenken en hopelijk meer mensen.
Ik blijf dit in ieder geval doen.
Want ik vind die rommel nergens voor nodig en zou mezelf schamen als ik daar niets mee deed.

Ze was mijn laatste trouwe viervoeter in huis.
Mijn lieverd die er altijd was.
Altijd even lief.
En nu…
Niet meer.

Gisteren hebben wij onze lieve hond moeten laten inslapen.
Ze was op.
Kon niet meer.

Ze was een mooie zwarte labrador.
~Kira~
Ze heeft een super mooie leeftijd mogen bereiken van 14 jaar en vijf maanden.

Maar toch, doet het pijn.
Zoveel pijn.
Ze was, samen met haar broer, bij alles.
Vanaf het begin tot nu en alles daar tussen.
En dat is een hoop in 14 jaar.

Haar grote broer is 1,5 jaar geleden overleden.
Samen waren ze een heerlijk stel, precies zoals labradors zijn.

Maar nu…
Is het stil.
Maar niet in mij.

Ik haat de stilte in mijn huis.
Het is een stilte die mij herinnert aan de pijn en het gemis.
Aan de liefde die je voelt en niet meer kan vasthouden.

Ik vind het verschrikkelijk.
Ik vind tijd cru…hij walst maar verder en gaat maar door.

Mijn verstand weet dat het niet anders kon.
Aan alles komt een einde.
Ook aan mooie tijden.
Het zijn herinneringen geworden.
Maar voor nu…
Doet het pijn.

hvj

Elke dag pak ik mijn vitamines en eet ik (redelijk) gezond.
Maar deze week was er geen ontkomen aan.

Bacteriën en virussen.

Niet de normale die we elke dag tegen komen.
Nee van die kleine griep beestjes.

Bleh.

Je ziet ze niet.
Je hoort ze niet.
Je ruikt ze niet.
En toch…zijn ze er.

Al twee weken kwakkelt mijn zoon met de griep.
Het wil maar niet weggaan en heeft er nu een middenoor ontsteking bij.
Dus thuis “chillen” de bacillen op de bank, deurklinken en vieren ze feest in de lucht.

Toch had ik ze niet uitgenodigd en blijven het ongenode gasten.

Op mijn werk is het niet veel beter.
Veel collega’s hoesten en proesten.

En als je denkt dat je even kunt vluchten in een klant afspraak…
Nee, zelfs daar ben je niet veilig.

Op 1 dag had ik maar 2 afspraken.
De ene hoestte zijn longen uit zijn lijf.
En de ander was zeer bezweet en pufte haar adem te vaak in mijn gezicht.
Ze had de griep zei ze :-0

Fijn.
Horen die dan niet gewoon op bed?

Inmiddels loop ik ook te snotteren.
Het was onvermijdelijk.

Alles een tandje minder is niet erg.
Ik laat de bodygards in mijn lichaam hun werk doen.
En alle kleine griep beestjes eruit smijten.

Wanneer ben je naakt?
Als je kleren aan hebt of als je laat zien wie je bent?

Deze week heb ik veel mensen zien reageren op elkaar.
Een caissière die haar klanten niet groet en wat voor invloed dat het geeft.
Iemand die in de stad fietst en boos is op een voetganger omdat hij rondkijkt.
Ongeduldige automobilisten omdat zijn voorganger in zijn eigen tempo rijdt.
Een voetganger die stug doorloopt omdat hij “dacht” dat hij voorrang had.
Mensen die hopend wachten voor een zebrapad totdat er iemand stopt.

Het is guur buiten en weinig zon.
We hebben allemaal de dikke winterjas aan en vaak een capuchon of muts op.

Onder deze dikke laag kleren kan je je flink verstoppen.
Het geeft een veilig gevoel denk ik zelf.
Je eigen huisje om je heen.

Alsof het makkelijker is vanuit zo’n dikke laag uit te schieten naar de ander.
Zo…vanuit het niets lijkt het wel.
Want, waarom?

Geen idee.

Nee.

In de winter zijn we niet naakt. En naar de ander nooit echt.
We zitten naar binnen gekeerd en nu letterlijk met een dikke laag om ons heen.

Als we ons naakt gedragen zouden we ons ook kwetsbaarder voelen.
Zouden we dan misschien ook wat meer rekening houden met een ander?

De natuur draagt geen jas of kleren.
Je ziet precies wat het is en hoe hij zich voelt.
Wij verbergen alles.
En begrijpen niet…waarom.

Dag december, dag drukke maand en hallo ruimte in mijn agenda.
Pas nu, na een aantal weken, merk ik de rust in het dagelijkse leven.
December was leuk en gezellig, maar ook ontzettend druk.

Om hiervan los te komen duurt eventjes.
En nu voelt het luchtig, alsof je meer ruimte hebt in je kleren.

Misschien is dat ook letterlijk 😉

Gisteravond hebben wij met een groep collega’s lekker gegeten.
Iedereen had wat lekkers gemaakt.

Die dag moest ik eerst werken en was mijn dochtertje ziek.
Gelukkig had ik mezelf geen moeilijk gerecht opgelegd.
Dat is iets wat ik normaal gesproken wel doe.

Ondanks mijn dochtertje ziek was, gewerkt had, boodschapjes gedaan en zoon van school opgehaald.
Had ik na het koken van de (2) gerechten en het avondeten voor mijn gezin nog energie over.

Wow.
Dat was lang geleden hoor.

Dus bij mijn collega’s aangekomen hebben we lekker getafeld.
Gekletst en genoten.

Het was gezellig en de tijd ging heel snel.
Opeens wordt ik dan moe.
Niet raar.
Maar ik probeer goed naar mijn lichaam te luisteren.

Ik ga als eerste naar huis.
Iets wat ik vroeger heel erg vond.
Maar nu is het goed.

Lekker naar huis, op mijn bank.
Lekker onder een dekentje.
In mijn eigen “vrije” ruimte.

Afgelopen week waren we een aantal dagen weg.
Lekker op vakantie en even niets.
Niets wat moet in ieder geval.
Want we hebben wel van alles gedaan.

Waar je het eerst beland met je kinderen is vaak het zwembad.

Pff… dat kleedhokje!
Mijn lijf weer in een bikini hijsen die, door onzekerheid, nooit goed genoeg zit.
Het blijft een uitdaging.

En dan moet je ook nog uit dat kleedhokje 😉

Maar goed…

Zwemmen vind ik ook heel leuk.
Het gevoel van gewichtloosheid en al dat water om je heen, voelt gewoon ontspannend.
Ook al ben ik altijd druk aan het zwemmen.

In het zwembad glijden mijn gedachten weg in het geroezel van de mensenstemmen.
Het klinkt hol in de grote ruimte.
En het zijn er veel.

Door naar dit geluid te luisteren sluit ik mij totaal af.
Het voelt als staren, maar dan met je oren en lichaam.
Heerlijk in zo’n drukke ruimte.

En het geeft mij weer een moment van opladen in deze badkuip van prikkels.

Sommige “klusjes” gingen wel gewoon door.
Maar was absoluut niet vervelend.

De hond was ook mee en die moest uitlaten worden.
In de vroege ochtend is dit geen straf.
Er is niemand buiten en het is nog donker.
De hoge boomtoppen dansen zachtjes door de wind.
Dit is pas rustig wakker worden.

Het bos ruikt lekker.
Maar dan opeens…ruik ik een sigaret.
Een hele walm drijft om een huisje heen.

Getver…

Normaal gesproken erger ik mij nooit aan die geur.
Maar zo vroeg in een bos waar je het niet verwacht…
Brr.

Helaas komt er aan alle leuke dingen een eind.
Maar herinneringen zijn weer gemaakt.

Op de snelweg heb ik pas door dat we het “normale” leven weer ingaan.
De tijd van anonimiteit, uitpluggen en alles wat anders was dan normaal, laten we achter.

Al een tijdje zijn wij in huis bezig om een kamer te verbouwen.
De gehele kamer was gestript tot op de balken van het plafond toe.

Een optimist is natuurlijk vaak optimistisch…
Zo ook bij dit project dacht ik, dat doen we ff.
Maar natuurlijk duurt het altijd langer dan dat je dacht.

Op zich zeggen mensen, je kan de deur toch dicht trekken?
Dan zie je het niet…

Ja dat zou kunnen.
Maar er stonden natuurlijk ook spullen en meubelen die ergens anders moesten staan.

Dus die stonden overal.

Eigenlijk…
Was het overal een beetje een bende.
En niets lag op zijn plek.

Op zich kan ik redelijk tegen, mijn eigen, rommel.
Maar dan moet het niet te lang duren.
Dan wordt ik onrustig.

Sinds deze week zijn we aan het afronden geweest.
Electra, muren en vloerbedekking zijn af.
En het is super mooi geworden.

Zo snel als ik kan zet ik alle spullen terug in die kamer.
De rust keert weer terug in mijn hoofd.
De ruimte in mijn huis is weer zoals het hoort.

Toch fijn die optimist.
Je begint in ieder geval ergens aan.
En niets houd je tegen.

Alleen…
De inschatting en het geduld…
Ahum…daar zeggen we maar niets over.