Wie ik ben weet ik dondersgoed. Maar dat is zeker niet altijd geweest. Het verleden was niet altijd makkelijk en mezelf kwijtraken behoorde daar ook bij.

In maskers opzetten was ik goed. Het hielp mij om verder te komen in deze wereld die een “tikkeltje” harder was dan ik zelf.

Tot het moment dat het niet meer ging.

Dit gebeurde na de geboorte van ons eerste kind. Een postnatale depressie had een hardnekkige donderwolk gecreëerd. Niks geen roze wolk. Een huilbaby die niets liever wilde dan bij mama zijn. Slapen was er nauwelijks bij. Het was zwaar. Het huilen klonk hard in mijn oren. Mijn lichaam deed er pijn van. Uitputting, angst, liefde, kwetsbaarheid, schaamte, doorgaan en doorgaan. Het at mij stukje bij beetje op. Dit liet ik aan niemand zien. Alleen mijn man wist hoe ik mij werkelijk voelde.

Door niets te delen voelde ik mij alleen. De wereld draaide maar door en elke keer moest ik naar mijn eigen realiteit. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel lag hoog in alle rollen die ik had. Perfectie was in alle rollen vertegenwoordigd. Maar mijn gevoelswereld lag op zijn kop en overhoop.

Het heeft gezorgd voor een infarct in mijn doen en laten zoals ik het altijd gewend was.

En toch ben dankbaar dat het gebeurde.

Een kind krijgen zette mijn wereld op zijn kop. Maar door de depressie, en jaren lang over mijn grenzen heen gaan, lukte het niet meer. Ik had de kracht niet meer om een masker op te zetten en door te gaan. Sterker nog… ik herkende diegene die onder het masker zat niet meer. Ik was mezelf kwijtgeraakt.

Vastlopen brengt je tot stilstand en heeft mij aangezet tot inkeer. Waarom mij dit overkwam was voor mij de belangrijkste vraag. Het opende een reis in mij. Het werd een ontdekkingsreis met tal van schatten die ik koester. Zelfs de minder fijne. Het is allemaal levenservaring waardoor je het leven nog beter kan voelen en begrijpen. Ervaringen waarmee je anderen ook kunt helpen. Omdat jij het begrijpt.