Vroeger vond ik dat vreselijk. Ouder worden. Op 1 of andere manier was ik daar altijd veel mee bezig en dat begon al op mijn 17e.

Best bijzonder als ik daar aan terug denk. Tijd was meetbaar en mijn leven ging ook ineens snel. Van jong meisje naar ineens volwassen moeten zijn. Dat vond ik best een ding. Misschien was ik daarom altijd bewust van leeftijd.

Leeftijd is slechts een getal en dat is ook zo. Wij benoemen onze leeftijd in jaren en meten zo hoe oud we zijn. Maar voelen wij ons ook allemaal even oud op een bepaalde leeftijd? Ik denk het niet.

Soms betrap ik mezelf, bij het fietsen, dat ik nog wil leunen op mijn stuur. Met je 42 lentes is dat dan toch een beetje raar. Maar ook met het opstaan ben ik niet meer zo flexibel als 10 jaar geleden. Ik wil dat echt even stretchen. Ja…dat zijn “constateer momentjes”.

Maar eigenlijk voel ik mij nu pas op mijn best. Het is een soort groei-cyclus die nu innerlijk tot bloei is gekomen. Bagage heb je aldoor meegenomen en je altijd aangepast. De rollen die je door het leven aanneemt kunnen soms behoorlijk strak aanvoelen. Zeker als je het goed (of lees perfect) wil doen. Ik kan je vertellen… hierin bestaat perfectie niet. Je kan jezelf daarin behoorlijk kwijtraken.

Ouder worden brengt mij eigenlijk tot wasdom. Het bleek een schatkist aan ervaring en een eenheid met mezelf. Het brengt mij tot mezelf. Het leven heeft mij niet verandert. Ik ben geworden wie ik altijd was. Ik draag dit nu ook uit. Ik bloei.