Afgelopen zaterdag ben ik aan een nieuwe opleiding begonnen. Ik ben vrij nieuwsgierig naar alles wat het leven kan bieden en zelfontwikkeling is allesomvattend. In alles wat je leert, laat je jezelf toe om te groeien. Dichterbij te komen of te blijven bij je unieke zelf. Het is ontwikkeling en innerlijke groei.

Maar hiervoor moet je vaak een stukje reizen. En onbekende wegen op de snelweg, vind ik niet fijn. Eigenlijk doodeng.

Omdat het een angst is, laat ik het niet groeien. Door angst te vermijden, geeft ik het voeding om verder te kunnen groeien. Ik laat het niet toe. Maar weg is het niet. Latent aanwezig noem ik het. Het sluimert, het slaapt. Af en toe wordt dat monster wakker en sus ik het weer in slaap. Totdat de dag komt dat hij vredig blijft slapen en alleen maar droomt.

Op de snelweg gaat alles snel. De vele auto’s, wegaanwijzingen, knooppunten, mensen die haast hebben of juist niet. Er gebeurt gewoon een hoop en je merkt alles op. Je moet alert zijn en snel schakelen. Weet je de weg niet, moet je vertrouwen op je navigatie.

Nou…

Ik krijg dan de kriebels.

Toch doe ik het. Als ik ben aangekomen, heb ik hoofdpijn. De lesdag is ontzettend interessant. Heel intensief omdat alle mensen nieuw zijn en we gaan gelijk de diepte in. Mediteren doen we een aantal keer over de gehele dag. Dat is iets wat ik altijd wel zou willen, maar mezelf nooit gun. De meditaties gaan terug naar je bron en stevig op deze aarde te staan. Ballast van je afwerpen en nieuwe energie te ontvangen. Je voelt ontzettend veel. De dag vliegt snel voorbij en het is tijd om naar huis te gaan.

Mijn hoofdpijn wordt erger en ben misselijk. Ik denk aan de autoreis en aan het verkeer. Zal het drukker zijn dan vanochtend? Dat kan niet anders.

Gespannen rij ik naar huis en alles verloopt vlekkeloos. Ik denk er niet aan hoe misselijk ik eigenlijk ben. Happy thoughts…

Thuis aangekomen wil iedereen mij begroeten. Ik duik gelijk in de wc en spuug de gehele dag eruit. Ik ga vroeg naar bed. Mijn lampje is uit.

Op deze dag had ik hard aan mezelf gewerkt. Bij je kern komen kan best eng zijn. In het onbekende heb ik geen controle. Ik weet niet wat er gaat komen. Dat maakt mij onrustig en angstig. Stevig staan is dan onwennig en doet een hoop. Het is oké. Ik leer, ontwikkel en groei. Er is veel losgemaakt en door te spugen voelt dat letterlijk en figuurlijk als een bevrijding. Ik heb een stukje losgelaten.

De volgende dag voel ik me sterk en rustig in mijn lijf. Ik geniet van mijn stukje groei en hoe dat voelt. Ik geniet van onze laatste vakantiedag en kijk vol moed naar onze eerste werkweek.