Wanneer ik bij jou ben, geef ik. Wanneer je bij mij bent, mag jij er zijn. Ik luister met aandacht en oprechtheid. Dat doet mij goed, om er voor jou te zijn. Ik zou niet anders willen.

Maar waarom is het dan moeilijker om er voor jezelf te zijn? Te ontvangen als iemand geeft. Dat je er mag zijn, precies zoals je bent. Je uit te spreken in wat er bij jou leeft. En soms…even door willen gaan i.p.v. voelen.

Te hard zijn voor jezelf, kan je breken.

Een spiegel is soms effectief. De wallen van je vermoeide ogen kun je niet wegsmeren (wat etiketten ook beloven).

De vakantie nadert en de laatste loodjes wegen op sommige momenten zwaar. Het lijkt alsof je de laatste weekjes of dagen voor je vakantie al je reserves hebt weggegeven.

Bij ons in huis is iedereen thuis. Mijn man werkt veel thuis en de kids hebben al een tijdje vakantie. Zelf moet je nog even door en dit kost extra energie. Doordat iedereen thuis is, is er minder rust en stilte. Ze wachten ook totdat jij vakantie hebt. Dit kan heel gezellig zijn, maar tijd om op te laden of even alleen zijn is er niet.

En… omdat je bijna vakantie hebt, prop je ook nog alles in de laatste twee weken. Gewoon omdat het kan… Daar pluk je nu de vruchten van. Geloof me…die smaken af en toe behoorlijk bitter.

Van de week op mijn vrije dag kon ik even niet meer. Na een aantal boodschapjes en een lunchafspraak leek het alsof mijn motor leeg was. Als een “omhulsel” zonder ziel ben ik naar huis gegaan en heb mij even afgesloten van alles en iedereen. Geen mobiel, geen tv en niemand om mij heen. Alleen complete stilte.

Dat was helend. Al voelde mijn tank nog steeds maar halfvol. Ik was te ver gegaan.

Je kunt niet blijven geven tot je zelf niets meer hebt. Dat breekt je en moet je niet willen. Het is contant waken voor jezelf ook al is iets leuk. Zelfs dat kost energie en heb je tijd nodig om weer op te laden en bij te tanken. Voelen wat je nodig hebt en zorgen. Zorgen voor jezelf.