Om te bedenken hoe mijn afgelopen week is verlopen, moest ik even flink terugdenken. Ik dacht aan mijn agenda van het werk om mij alles te herinneren. Ik glimlachte om mezelf en liet deze gedachte voorbij gaan.

Mijn echte week is natuurlijk wel inclusief mijn werk. Maar dat is zeker niet alles.

Deze week heb ik gemerkt dat de “zaadjes” die ik de afgelopen periode heb gezaaid aan het groeien zijn. Innerlijk voelt dat een heel stuk rustiger en fijner. Ik kom dichterbij mezelf en ben me daar bewust van.

Het “voelen” is daardoor meer, maar er ontstaat ook veel meer ruimte. Het is een gevoel van vrijheid en eeuwige liefde.

Mijn verwachtingspatroon aan anderen heb ik kunnen bijstellen. Dit gebeurde op gevoelsniveau. Want tussen “het snappen” en “het voelen” zit bij mij een wezenlijk verschil.

Het zei namelijk meer over mij. Onzekerheid had daarin de hoofdrol.

Vandaag waait het hard. Het zonnetje heeft nog geen zin. Even in de tuin werken, op je vrije dag, vind ik dan heerlijk. Ik bedenk me dat de wind het “oude” aan het wegblazen is. Verdorde bladeren waaien uit de boom.

Terugkijkend op de afgelopen periode zijn er bij mij ook verdorde bladeren weggeblazen. Het is tijd voor de nieuwe en sterkere bladeren.

Er is geen weg meer terug.