Even koffie halen zeg ik nog tegen mijn collega en normaal gesproken ben ik snel weer terug. Maar dit keer stelde ik mezelf open voor een ontmoeting.

Omdat er altijd veel “binnenkomt” sluit ik mezelf vaak af zodra ik ergens loop waar veel mensen zijn. Het brengt mij van locatie naar een doel en weer terug. Zonder mijn energie te laten lekken of teveel op te pikken van anderen. Dit keer was het de bedoeling om iemand te ontmoeten.

Tijdens het koffie tappen valt mijn oog op een collega die ik nauwelijks ken. Ik merk op dat ze er heel goed uit ziet. Ze straalt. En voordat ik het in de gaten heb, zeg ik dat hardop.

We raken direct in gesprek en ze vertelt honderduit. We gaan gelijk diep over een bagage die van haar af is gevallen en wat ze heeft meegemaakt in haar leven.

Ik luister aandachtig, begrijp en voel haar. Op een gegeven moment zegt ze; “waarom vertel ik je dit eigenlijk”?

Ik moet glimlachen. Ze weet het antwoord al en zegt dat ze aan mij kan zien dat ik hiervoor open sta. Ze vindt het fijn. Het oprecht aanhoren en ontvangen van iemand die het even nodig had. Het is een herkenningsmoment, een connectie.

Soms hoef je je niet af te vragen waarom. Het gebeurt. Het was de bedoeling om die koffie te halen op dat exacte moment.