Je ademhaling gaat op en neer. Door dit proces is leven voor ons mogelijk. Het is van essentieel belang. Het is volop herfst, de natuur trekt zich terug. Je merkt aan jezelf dat je soms iets vermoeider bent dan voorheen. Denk maar eens terug aan de zomer die oneindig leek en “sky the limit” was. Hierin zie je ook een beweging. Van hoge energie, naar lagere energie. Een energiestroom die op een ademhaling lijkt. Het is een beweging.

Dit “ademen” zie je ook terug in het leven. Je kent hoogtepunten, dieptepunten, blije momenten en rustmomenten. Hierdoor groeien we naar wie we zijn. Met al onze lessen. Een verkeerde fysieke ademhaling geeft veel klachten. Je lichaam reageert. En zo lijkt het met het voelen van je lijf en meebewegen van je energie ook.

De herfst voelt voor mij als terugtrekken. Deze periode is belangrijk om in de winter echt in de rustfase te kunnen komen. Na de winter ben ik voldoende in mezelf geweest om vervolgens in de lente en zomer te kunnen groeien, uitdragen en bloeien.

Wanneer ik dit zo beschrijf, lijkt dat heel simpel. Helaas is dat in onze drukke maatschappij niet altijd makkelijk.

Mijn energie is een stuk minder dan voorheen. Ik wil me nog losweken van zaken die ik nog graag zou willen doen. Mijn ego kan een hoop vertellen en zeker wat ik allemaal zou moeten. Het goed aanvoelen van je lichaam is dan erg handig. Al is het wel de kunst om ernaar te luisteren.

Ik neem meer “gas” terug en neem wat vaker tijd voor mezelf. Even niets is dan zo vervullend. Mijn hoofd krijgt hierdoor meer ruimte en mijn lichaam rust. Het voelt als slapen en klaarwakker zijn tegelijk. Ik sta meer in verbinding met mijn eigen ik.

Deze diepere ademhaling van het seizoen brengt mij meer in mezelf. Het is de rust die mij laat reflexteren, bezinnen en sterker maakt.

Vroeger vond ik dat vreselijk. Ouder worden. Op 1 of andere manier was ik daar altijd veel mee bezig en dat begon al op mijn 17e.

Best bijzonder als ik daar aan terug denk. Tijd was meetbaar en mijn leven ging ook ineens snel. Van jong meisje naar ineens volwassen moeten zijn. Dat vond ik best een ding. Misschien was ik daarom altijd bewust van leeftijd.

Leeftijd is slechts een getal en dat is ook zo. Wij benoemen onze leeftijd in jaren en meten zo hoe oud we zijn. Maar voelen wij ons ook allemaal even oud op een bepaalde leeftijd? Ik denk het niet.

Soms betrap ik mezelf, bij het fietsen, dat ik nog wil leunen op mijn stuur. Met je 42 lentes is dat dan toch een beetje raar. Maar ook met het opstaan ben ik niet meer zo flexibel als 10 jaar geleden. Ik wil dat echt even stretchen. Ja…dat zijn “constateer momentjes”.

Maar eigenlijk voel ik mij nu pas op mijn best. Het is een soort groei-cyclus die nu innerlijk tot bloei is gekomen. Bagage heb je aldoor meegenomen en je altijd aangepast. De rollen die je door het leven aanneemt kunnen soms behoorlijk strak aanvoelen. Zeker als je het goed (of lees perfect) wil doen. Ik kan je vertellen… hierin bestaat perfectie niet. Je kan jezelf daarin behoorlijk kwijtraken.

Ouder worden brengt mij eigenlijk tot wasdom. Het bleek een schatkist aan ervaring en een eenheid met mezelf. Het brengt mij tot mezelf. Het leven heeft mij niet verandert. Ik ben geworden wie ik altijd was. Ik draag dit nu ook uit. Ik bloei.