Als je blogt, kun je heel mooi zien hoe het eigenlijk met je gaat. Er zit gevoel in, groei, blokkades of noem maar op.

Hoe dan ook… Je ziet een ontwikkeling. Dit kunnen we natuurlijk in het “echte leven” ook zien. Maar op “papier” is dat vaak makkelijker en inzichtelijker.

Energie overbrengen is wat je ook graag wilt. Als je enthousiast bent of diep geraakt. Het is dan ontzettend fijn om te delen.

In een mensenleven maak je behoorlijk wat mee. Je wordt geboren en groeit in verschillende omstandigheden en invloeden op. In je kern ben je “je eigen ik” en door wat je meemaakt kan het je vormen. Het kan je van stuk brengen of je vasthouden en meeslepen in een deken die op jouw ware “ik” komt te liggen.

Je kunt jezelf niet zo goed meer zien en anderen jou soms ook niet.

Het kan comfortabel lijken, zo lekker onder een dekentje. Veilig en warm. Maar ook beknellend of benauwend. Die deken, die laag, kan er ook af. Maar wil je dit? En wat ligt er nog meer onder?

Het zijn vragen die je eindeloos kan uitpluizen of kan ontleden “Wat als?”. Je kunt een leven lang zoeken naar iets wat onvindbaar is.

Weet je eigenlijk wel wat je zoekt? Of stel je je actie uit?

Ik ben erachter gekomen dat ik dondersgoed weet wat ik wil en precies weet hoe ik het wil. Het enigste wat ontbrak was het doen.

Die “schop onder mijn reet” heb ik soms nodig. Het is mijn gevoeligheid, mijn onzekerheid, mijn perfectie en mijn blokkerende overtuiging “ik kan het niet”. Dat kostte tijd en veel energie.

Ik ben er klaar mee!

Ik gooi die deken van me af en laat mezelf zien.

Ik kan het wel!

Afgelopen zaterdag ben ik aan een nieuwe opleiding begonnen. Ik ben vrij nieuwsgierig naar alles wat het leven kan bieden en zelfontwikkeling is allesomvattend. In alles wat je leert, laat je jezelf toe om te groeien. Dichterbij te komen of te blijven bij je unieke zelf. Het is ontwikkeling en innerlijke groei.

Maar hiervoor moet je vaak een stukje reizen. En onbekende wegen op de snelweg, vind ik niet fijn. Eigenlijk doodeng.

Omdat het een angst is, laat ik het niet groeien. Door angst te vermijden, geeft ik het voeding om verder te kunnen groeien. Ik laat het niet toe. Maar weg is het niet. Latent aanwezig noem ik het. Het sluimert, het slaapt. Af en toe wordt dat monster wakker en sus ik het weer in slaap. Totdat de dag komt dat hij vredig blijft slapen en alleen maar droomt.

Op de snelweg gaat alles snel. De vele auto’s, wegaanwijzingen, knooppunten, mensen die haast hebben of juist niet. Er gebeurt gewoon een hoop en je merkt alles op. Je moet alert zijn en snel schakelen. Weet je de weg niet, moet je vertrouwen op je navigatie.

Nou…

Ik krijg dan de kriebels.

Toch doe ik het. Als ik ben aangekomen, heb ik hoofdpijn. De lesdag is ontzettend interessant. Heel intensief omdat alle mensen nieuw zijn en we gaan gelijk de diepte in. Mediteren doen we een aantal keer over de gehele dag. Dat is iets wat ik altijd wel zou willen, maar mezelf nooit gun. De meditaties gaan terug naar je bron en stevig op deze aarde te staan. Ballast van je afwerpen en nieuwe energie te ontvangen. Je voelt ontzettend veel. De dag vliegt snel voorbij en het is tijd om naar huis te gaan.

Mijn hoofdpijn wordt erger en ben misselijk. Ik denk aan de autoreis en aan het verkeer. Zal het drukker zijn dan vanochtend? Dat kan niet anders.

Gespannen rij ik naar huis en alles verloopt vlekkeloos. Ik denk er niet aan hoe misselijk ik eigenlijk ben. Happy thoughts…

Thuis aangekomen wil iedereen mij begroeten. Ik duik gelijk in de wc en spuug de gehele dag eruit. Ik ga vroeg naar bed. Mijn lampje is uit.

Op deze dag had ik hard aan mezelf gewerkt. Bij je kern komen kan best eng zijn. In het onbekende heb ik geen controle. Ik weet niet wat er gaat komen. Dat maakt mij onrustig en angstig. Stevig staan is dan onwennig en doet een hoop. Het is oké. Ik leer, ontwikkel en groei. Er is veel losgemaakt en door te spugen voelt dat letterlijk en figuurlijk als een bevrijding. Ik heb een stukje losgelaten.

De volgende dag voel ik me sterk en rustig in mijn lijf. Ik geniet van mijn stukje groei en hoe dat voelt. Ik geniet van onze laatste vakantiedag en kijk vol moed naar onze eerste werkweek.

We zijn weer thuis van vakantie. Los geweest van alles wat normaal was. Geen besef van de dagen van de week, en tijd was relatief.

Ik hou ontzettend veel van structuur. Het geeft mij een gevoel van controle. Dat alles lukt. Maar dat kan ook erg moeilijk zijn. Wat heb je nu werkelijk onder controle? Meestal niets. Het voelt soms alsof je water in je handen moet vasthouden. Het sijpelt er toch doorheen. Hoe je het ook probeert.

Die structuur is op vakantie totaal weg. Ik vond het heerlijk! Het hebben van geen verplichtingen in een totaal nieuwe omgeving was het fijnste. Het helpt mij om uit mijn structuur te gaan. Het is een soort korset die gedurende het jaar steeds strakker aangetrokken wordt.

Door… Mijzelf.

En dat wil ik heel graag veranderen. Goede voornemens heb ik altijd, niet alleen in januari. Een vakantieperiode geeft mij wel veel tijd voor bezinning. Afstand, rust en ruimte. Zo ontstaan de meest mooiste ideeën. Niet alleen om te creëren (ik maak graag kunst), maar ook ideeën over hoe ik eigenlijk graag mijn leven wil leiden. En waar sta ik nu.

Alles “stroomt” weer. Ik heb meer contact met mezelf waardoor ideeën ineens zo verhelderend of simpel zijn.

In deze laatste vakantieweek slurp ik de rust in. Ik laat me vullen met onvoorwaardelijke liefde, en sta in contact met het zijn.

Wat is voelen dan fijn.