Wanneer ik bij jou ben, geef ik. Wanneer je bij mij bent, mag jij er zijn. Ik luister met aandacht en oprechtheid. Dat doet mij goed, om er voor jou te zijn. Ik zou niet anders willen.

Maar waarom is het dan moeilijker om er voor jezelf te zijn? Te ontvangen als iemand geeft. Dat je er mag zijn, precies zoals je bent. Je uit te spreken in wat er bij jou leeft. En soms…even door willen gaan i.p.v. voelen.

Te hard zijn voor jezelf, kan je breken.

Een spiegel is soms effectief. De wallen van je vermoeide ogen kun je niet wegsmeren (wat etiketten ook beloven).

De vakantie nadert en de laatste loodjes wegen op sommige momenten zwaar. Het lijkt alsof je de laatste weekjes of dagen voor je vakantie al je reserves hebt weggegeven.

Bij ons in huis is iedereen thuis. Mijn man werkt veel thuis en de kids hebben al een tijdje vakantie. Zelf moet je nog even door en dit kost extra energie. Doordat iedereen thuis is, is er minder rust en stilte. Ze wachten ook totdat jij vakantie hebt. Dit kan heel gezellig zijn, maar tijd om op te laden of even alleen zijn is er niet.

En… omdat je bijna vakantie hebt, prop je ook nog alles in de laatste twee weken. Gewoon omdat het kan… Daar pluk je nu de vruchten van. Geloof me…die smaken af en toe behoorlijk bitter.

Van de week op mijn vrije dag kon ik even niet meer. Na een aantal boodschapjes en een lunchafspraak leek het alsof mijn motor leeg was. Als een “omhulsel” zonder ziel ben ik naar huis gegaan en heb mij even afgesloten van alles en iedereen. Geen mobiel, geen tv en niemand om mij heen. Alleen complete stilte.

Dat was helend. Al voelde mijn tank nog steeds maar halfvol. Ik was te ver gegaan.

Je kunt niet blijven geven tot je zelf niets meer hebt. Dat breekt je en moet je niet willen. Het is contant waken voor jezelf ook al is iets leuk. Zelfs dat kost energie en heb je tijd nodig om weer op te laden en bij te tanken. Voelen wat je nodig hebt en zorgen. Zorgen voor jezelf.

Wat een week. Ik barst van de energie. Het zonnige weer doet mij goed en de vakantie kruipt steeds dichterbij. Ik groei als een weelderige tuin in bloei.

De zon werkt altijd goed op mijn gemoedstoestand. Als het bewolkt en regenachtig is, ben ik iets vermoeider en trek ik mij meer terug. De zon brengt energie en geeft mij de wil om alles uit de dag te halen. Natuurlijk heb ik soms ook even tijd nodig om op te laden, maar deze week heb ik dat weinig ervaren.

Over een weelderige tuin gesproken. Onze tuin groeit uitbundig en ben daar dagelijks te vinden. Of het nu de verzorging is voor extra water, onkruid wieden, snoeien, opbinden of gewoon vegen is. Ik vind het heerlijk.

Afgelopen week is onze zoon geslaagd voor zijn examen. Het voortgezet onderwijs is daarmee tot een einde gekomen. Hij heeft weer een periode afgesloten en gaat na de zomer op een nieuw avontuur. Hij gaat ook richting volwassenheid. Wat is dat een constatering. Tijd gaat altijd door. En ongemerkt is hij mij altijd voor. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik hem vast hield op mijn arm.

Vlindertjes in mijn hart.

Terugdenken aan vroeger, doe ik best vaak. Geen idee of dat goed is, maar voor mij voelt dat goed. Ik beleef het heden ook ontzettend bewust. Genieten van het nu en van alles wat er is. Ik ben dan ook zeer bewust waar tijd ons brengt en dat doet hij best vlot allemaal.

Dankbaarheid is altijd latent in mij aanwezig. Ik geniet en ben dankbaar voor wat er is.

Ken je dat “tuintje in je hart”? Zorg er goed voor en kom geregeld langs.

Gisteren stonden wij met onze mooie edelstenen en kunst op de beurs. Deze keer hadden we voor een kleinere beurs gekozen. Gewoon om even te kijken hoe dat zou zijn.

Thuis ben ik rustig gaan inpakken. Dit doen we altijd samen en inmiddels hebben geleerd hoe we dit het beste kunnen doen. Ik weet nog hoe we dat voor het eerst samen deden. Het leek wel alsof we een Scandinavisch stoeltje in elkaar moesten zetten. Samen werken en taken verdelen was het enige juiste. En dat verloopt lekker vlot.

Zenuwachtig was ik niet. Behalve toen we 100 meter verwijderd waren van de locatie. Allerlei vragen kwamen er in mij op. Is er wel parkeerruimte, waar moeten we aanmelden, hebben we een karretje… Het waren allemaal vragen waar je maar op 1 manier achter kan komen.

Door het te ervaren. Het loopt vaak vanzelf en anders stuur je bij. Het was toch even spannend omdat alles nieuw was. Een nieuwe locatie en ander soort beurs. Het onbekende is dan zo ongrijpbaar. De controlfreak in mij ervaarde lichtelijke stress.

Eenmaal binnen gekomen daalde mijn stresshormoon en de gelukshormoontjes stralen in mijn lijf.

Ja… hier word ik blij van.

Fijne mensen om ons heen, met al je prachtige edelstenen en handgemaakte kunst. Je passie. Mijn innerlijke wereld naar buiten.

Mensen ontmoet die dezelfde gevoelswereld hebben als jij. Dat voelt als een warme deken van herkenning en erkenning.

Af en toe liep ik een rondje over de beurs. Eigenlijk…Fladderde ik.

Thuis na een hele mooie dag, ga ik nog door met alles uitpakken. Alles weer even schoonmaken en in onze ruimte terugzetten. Ondanks dat ik voel dat ik moe ben, barst ik van de energie.

Slapen… Dat duurde wel even.

De volgende dag neem ik even gas terug. Mijn vrije dag besteed ik aan taakjes waarbij ik lekker in mijn eigen bubbel kan zitten. Ik hoef niet te denken. Alleen even zijn.