Ik heb vroeger vaak mijn gevoeligheid als vervelend ervaren. Omdat je zoveel voelt, kun je er ook behoorlijk onzeker door worden. Je voelt je eigenlijk niet veilig en eenzaam. Dat zit soms zo diep van binnen verborgen.

Eigenlijk zat ik behoorlijk vast.

Houden van jezelf kan je daarin helpen. Het omarmt je en geeft troost, precies wanneer jij dat nodig hebt.

Je bent nooit alleen.

Voor mijn gevoel ben ik een nieuwe weg ingeslagen. Het is een afslag die ik heb genomen toen ik, samen met mijn man, begon aan Freyja Gems. Deze nieuwe afslag laat mij een nieuw landschap zien met prachtige details die zo vertrouwt voelen. Het lijkt een “level” verder.

Ik ben gaan doen waar ik blij van word.

De liefde die ik voel, borrelt uit mezelf. Ik word rustiger, bewuster en kom (nog) meer dichter bij mezelf.

Daar wil ik zijn. Bij mezelf. Alleen dan kan ik er ook voor anderen zijn. Ik weet nu wat men daar altijd mee bedoelde.

Zijn en in het nu.

Het lijkt alsof je gevoeligheid daardoor nog meer toeneemt. En dat is positief. Meer open staan voor mezelf als individu, meer uitdragen in wie in ben en waar ik blij van word. Delen van liefde en wijsheid.

Groeien doet (niet altijd) pijn. En liefde geven al helemaal niet 🙂

Om te bedenken hoe mijn afgelopen week is verlopen, moest ik even flink terugdenken. Ik dacht aan mijn agenda van het werk om mij alles te herinneren. Ik glimlachte om mezelf en liet deze gedachte voorbij gaan.

Mijn echte week is natuurlijk wel inclusief mijn werk. Maar dat is zeker niet alles.

Deze week heb ik gemerkt dat de “zaadjes” die ik de afgelopen periode heb gezaaid aan het groeien zijn. Innerlijk voelt dat een heel stuk rustiger en fijner. Ik kom dichterbij mezelf en ben me daar bewust van.

Het “voelen” is daardoor meer, maar er ontstaat ook veel meer ruimte. Het is een gevoel van vrijheid en eeuwige liefde.

Mijn verwachtingspatroon aan anderen heb ik kunnen bijstellen. Dit gebeurde op gevoelsniveau. Want tussen “het snappen” en “het voelen” zit bij mij een wezenlijk verschil.

Het zei namelijk meer over mij. Onzekerheid had daarin de hoofdrol.

Vandaag waait het hard. Het zonnetje heeft nog geen zin. Even in de tuin werken, op je vrije dag, vind ik dan heerlijk. Ik bedenk me dat de wind het “oude” aan het wegblazen is. Verdorde bladeren waaien uit de boom.

Terugkijkend op de afgelopen periode zijn er bij mij ook verdorde bladeren weggeblazen. Het is tijd voor de nieuwe en sterkere bladeren.

Er is geen weg meer terug.

Meestal schrijf ik over mijn afgelopen week of blik ik even terug. Nu wil ik je graag meenemen naar de afgelopen tien dagen. Wat een reis was dat!

Ik ben altijd ontzettend nieuwsgierig en wil veel leren. Ik merkte dat het tijd was, niet om iets nieuws te leren, maar om iets ouds “aan te raken”.

En dat is best spannend.

Want wat moet je aanraken of liever gezegd, wat wil je aanraken. Want zo leg je minder druk op jezelf.

Ik dacht dat ik teveel had gepland.

Maar achteraf… Had het allemaal zo moeten zijn.

Het begon met een voetreflexzone massage. Ik wist wel dat er wat in jezelf kon loskomen. Maar wat een vermoeidheid tijdens de behandeling al! Dit beloofde wat voor de komende dagen daarna.

En inderdaad.

De volgende dag kwam er een ontzettend zwaar gevoel naar boven. Ik wist niet wat. Maar ik was intens verdrietig en werd duizelig van alle woorden die door mensen gesproken werden. De volgende dagen werd dit gelukkig wat minder. Maar er bleef zeker wat “hangen”.

De zesde dag heb ik een avond “geademd”. Er werd een ademcirkel georganiseerd en ik was (gelukkig voor mij) de enigste deelnemer. Wat een luxe!

Ademen is van levensbelang en door op een bepaalde manier te ademen kun je veel losmaken wat je diep had weggestopt. Voor mijn gevoel, ben ik echt van de wereld geweest. Wat heb ik gegaapt tijdens dit ademen. Er kwam ontzettend veel los.

Gelukkig was ik de dag daarna vrij.

De tiende dag heb ik deelgenomen aan een “mama event”. Ik twijfelde zo of het wat voor mij was. Maar eigenlijk vond ik het doodeng. Ik wist namelijk niet goed wat we gingen doen.

Loslaten en overgeven aan een ander vind ik ontzettend moeilijk.

Buiten mijn comfortzone met gelijkgestemden, dankbaarheid en heling. Dit is eigenlijk het beste hoe ik het kan omschrijven. Wat een bijzondere dag met allemaal lieve mensen.

Dit was de kers op mijn taart.

Er moest eerst veel losgemaakt worden deze week. En dat is zeker gebeurd. De tiende dag was een dag van heling. Mijn innerlijke kind werd omhelst.

Door mij.

Van groeien kun je een beetje schrikken en soms doet het een beetje pijn. Maar wat is groei fijn. Het brengt mij verder. Een reis die voor mij essentieel is.