Pinksteren. Een extra dag vrij en nog mooi weer ook. Wat wil je nu nog meer?

De afgelopen week heb ik genoten van dit prachtige weer. Zon, een briesje en een heerlijke temperatuur. Lekker in de tuin werken of gewoon even snuffelen aan alle bloemen in je tuin die willen “shinen”.

Geweldig.

Vandaag waren er overal in het land markten en braderieën. Wij kozen voor een onbekende grote braderie. Best gezellig met dit weer.

Bij aankomst zagen we al dat het ontzettend druk was. Bij de ingang werden prachtige houtkunstwerken gemaakt met een kettingzaag. Ontzettend mooi. Maar ik wist niet hoe gauw ik weg moest komen van dit oorverdovende lawaai. We merken dat we al gauw vastlopen in de menigte en besluiten even een kopje koffie te drinken. Even “landen” en van je af kijken. Dat helpt vaak.

Hierna zijn we rustig aan verder gaan slenteren. Vrolijke muziek vanaf podiums waren duidelijk hoorbaar. Mensen hadden lol en genoten van de kraampjes en het mooie weer.

Het werd steeds drukker en op een gegeven moment was het “file”. De looppaden werden smaller en door de file ontstond er een lichtelijke paniek in mijn lijf. Ik stond op mijn tenen om te kijken hoe lang de file nog bleef.

Dat had ik beter niet kunnen doen.

Ik ben mijn man gaan volgen. En rustig gezocht naar leuke kraampjes. Ik gaf subtiel aan: “als je weg wilt, moet je het maar zeggen”. Om niet de spelbreker te zijn. Maar wel een gezegd waar ik last van had. I

En gelukkig kent mijn man mij natuurlijk ontzettend goed. We hebben de rustige straatjes gezocht en zijn niet lang gebleven. Maar het was goed zo.

Het helpt als je uitspreekt wat iets met je doet. Soms zal dat (bij mij) een beetje cryptisch zijn. Maar het is vaak een beginnetje om te vertellen hoe je je werkelijk voel.