Vandaag de laatste dag van het jaar. Als ik terugkijk naar de afgelopen jaren is december echt een hectische maand. Zeker toen de kinderen nog op de lagere school zaten. Iedereen wilde wat van je.

Althans… Zo voelde dat op een gegeven moment. En natuurlijk was alles gezellig, maar het vergde ook bakken energie.

Dit jaar is het bij mij heel anders verlopen.

December was anders dan anders. Het was veel stiller en intenser. Het gemis rondom mijn moeder was groot. Vorig jaar was het nog zo vers en leefde ik in een roes. In deze maand had een collega haar moeder verloren die na een dankbare verzorging oud had mogen worden. Ze was dankbaar en erg verdrietig. Ik miste haar daardoor nog meer.

Een deprimerende wolk hield mij gevangen. Hij ontwikkelde af en toe in een regenbui (meestal wanneer ik wilde slapen). En bij het opstaan zei de wolk ook “goedemorgen”.

Op het werk was de werkdruk nog altijd hoog. Ik was toe aan vakantie. Ik riep nog thuis: “was ik maar een weekje ziek thuis op de bank”.

Nou… Dat heb ik geweten.

Dat resulteerde amper twee dagen later in pijn in mijn lies. Zo erg dat ik amper kon lopen. Zelfs een bezoek aan de huisarts en ziekenhuis kwam aan de pas. Gelukkig niets ernstigs.

Maar om een lang verhaal kort te maken… Ik zat een week met mijn laptop op de bank. Ik kon namelijk niets.

Afspraken moest ik afzeggen en etentjes gingen door andere omstandigheden al niet door.

Alsof het zo moest zijn. Op een of andere manier had ik dit wel even nodig. Afstand en rust. Reflecteren en rust. Rust had de hoofdrol en heelt vele wonden.

De kerstdagen zijn, misschien mede hierdoor, pijnvrij en gezellig verlopen. Ik heb genoten van mijn gezin en mijn directe familie.

Ik ben dankbaar en besef ontzettend wat ik heb.

Sinds het plotselinge overlijden van mijn moeder, eet mijn vader 1 dag in de week bij ons. Gezellig voor ons en een gezonde maaltijd voor hem. Het gemis is nog altijd heel groot. Het is dan fijn dat je zo’n goede band met elkaar hebt. Je bent heel zuinig op elkaar.

Gisteren zijn we bij mijn vader op bezoek geweest. Dit deden we op zondag vroeger behoorlijk vaak, zeker toen de kinderen nog klein waren. Mijn vader is al meer dan een week behoorlijk aan het hoesten en heeft er erg last van. Het ziet er koortsig uit.

Ik merk dat ik dat moeilijk vind om te zien. Er is immers nu niemand in huis meer die hem kan verzorgen. Het is anders als wij dat op afstand doen. Hij weet niet zo goed waar hij moet beginnen. Alle middeltjes die mijn moeder altijd had, hebben wij bij elkaar gezocht om hem te helpen. Een “hittepit” voor zijn stijve nek vindt hij gelukkig fijn. Hij laat zich helpen.

De kerst hebben we ook in zijn huis aangebracht. Hij vindt het niets om dit zelf te doen. Mijn moeder deed dat altijd. Ze maakte er behoorlijk veel werk van. Wat altijd heel gezellig was.

Ik mocht niet teveel doen en heb goed geluisterd. Hij moet er immers zelf naar kijken.

In de avond zijn we naar huis gegaan. De kerstlichtjes twinkelden in huis. De grote kerstboom heeft plaats gemaakt voor een kleine, maar de gezelligheid is merkbaar.

Het geeft mij rust om hem zo achter te laten.

Voordat ik ben gaan slapen heb ik nog wat oude filmpjes gekeken die mijn moeder ooit een keer had gefilmd. Deze had ik pas van mijn vader gehad en nog niet eerder gezien.

Wat zijn dat mooie herinneringen! En zo dierbaar.

Ik mis haar elke dag en op sommige dagen doet het pijn. Gisteren was het een dag dat het gemis ’s avonds een beetje teveel werd. Het liefste wil je je dierbaren voor altijd vasthouden terwijl je weet dat dat niet mogelijk is.

Herinneringen… Alleen die kun je vasthouden en voor altijd koesteren.

We zijn al weer in december! Ik denk dat het jaar, voor de meeste van ons, voorbij is gevlogen. En vandaag voelt het echt als “de donkere dagen” voor kerst. Het is zo donker buiten.

Ik kan niet anders dan daar in meebewegen.

Het heeft ook zeker wat. Kleine lampjes aan in huis, heerlijke (geur) kaarsjes en straks…

De kerstboom.

Vandaag zet ik veel “puntjes op de i”. Veel kleine klusjes heb ik te lang heb laten liggen. En ergens denk ik dan “waarom heb ik dit niet eerder gedaan”? Het is eigenlijk heerlijk om alles af te werken. Het geeft rust. Ik hoef er niet meer aan te denken en je kunt gelijk genieten van resultaat. Want het is af!

Donkere dagen hebben ook een andere kant. Ik ben me daar zeer van bewust. Ik trek me nog meer terug en kan daar (tegenwoordig) redelijk goed mee om gaan. Ik weet dat dat voor anderen zeker anders kan zijn.

Het kan letterlijk donker voelen. Je wordt op jezelf toegeworpen. Het donker zet niet erg aan tot energie en je gaat naar binnen keren. Binnen in je huis en naar binnen in jezelf. En dat kan confronterend zijn. In een mensenleven maak je behoorlijk wat mee.

Toch denk ik dat het goed is om naar binnen te keren in jezelf. Contact maken met jezelf en letterlijk even stil staan.

Soms duurt dat een dag en soms wat langer. Ik geef mezelf de ruimte en kies voor een interval. Dat klinkt raar alsof je het zelf voor het zeggen hebt. Maar eigenlijk wel een klein beetje.

Wanneer ik het nodig vind om even niks te doen omdat het gewoon niet lukt, dan geef ik mezelf die ruimte. Hoe lang dat duurt, weet je zelf het beste. Op een dag of de volgende dag wil ik verder. En raap ik mezelf bij elkaar hoe moeilijk dat soms ook is.

Ik kijk dan naar waar ik energie van krijg. Al is het dat kaarsje wat ik kan aansteken en kijken naar de vlam. Of naar buiten wandelen met de hond. Er is veel meer te bedenken dan wat je op dat moment zou denken.

Maar…

Straks gaan de kerstlichtjes aan.

En mag je je huis in een warme sfeer brengen. Wees lief voor jezelf en wees trots op het mooie mens die jij bent!