I can see clearly now the rain is gone. En de clouds are ook voorbij gedreven. In ieder geval zijn ze in beweging. En dat is goed.

Ik heb mezelf tijd gegeven. Ik hoef niet zoveel meer van mezelf. Even niet sporten, geen dieet, geen verplichte zaken. En heel veel rust.

‘S avonds na het douchen even niets. Vaak vind ik even een uurtje in bed liggen dan heerlijk. Soms even lezen of naar het plafond staren. Alles is goed en niet omdat ik het van mezelf moet.

Ik merk dat het mij helpt.

Ik word weer helder en kan mezelf weer horen en voelen. Ik voel zelfs hoe een ander zich voelt of de sfeer waar hij of zij in zit. Dit was lang geleden. Als je aan het doorrennen bent, kan je niet voelen. Je hebt daar gewoon geen tijd voor. Dit geldt ook voor verdriet. Dit hield mij niet gevangen, want je mag verdriet hebben. Het verdriet om het verlies van mijn moeder voelt nog steeds als een onbegrijpelijke gebeurtenis. Maar ik kan hem nu plaatsen in een denkbeeldig kistje. Het verdriet past erin en het deksel past ook. Ik kan hem openen, maar ook weer dichtdoen.

Ik kan nog niet zeggen dat dat goed voelt. Dat voelt nog raar om te zeggen. Maar het is oké.

Doordat ik mezelf een “time-out” heb gegeven ontstaan er gaten in het wolkendek. De zon mag af en toe weer schijnen en het wordt daardoor meer helder. Je kan dan meer. Meer aan, meer voelen en meer mens zijn.

Ik ben nog niet klaar. Het gaat nog even verder. Ik heb mijn “time-out” wel een houdbaarheidsdatum gegeven. Iets wat je te lang in stand houdt, is niet goed. Net als een pak melk overstuur kan gaan, kan dat bij dit ook.

Ik merk dat ik de laatste tijd niet echt mezelf meer ben. Ik heb moeite en strooi zout op elke slak die passeert. Niemand doet het goed en sta op scherp. Op iedereen heb ik wel wat aan te merken en de “bagger” stroomt als lava uit mijn mond.

unstoppable…

Zelf stoom ik over dat landschap en heb “nergens last van “. Ik zie ook alleen maar verdort land, dus wat zeuren ze nou? “Het is toch de waarheid”, zeg ik dan. Mijn arme partner leeft blijkbaar op een ander stukje land. Gelukkig nodigt hij mij nog steeds uit op dat andere stukje land.

Want eigenlijk ben ik gewoon verdrietig…

Onder al die boosheid zit verdriet. Het lukt gewoon even niet om daar goed naar te kijken. Ik stop het liever heel ver weg, want niemand zit daar op te wachten, denk ik dan. Boosheid kan je verbitteren en dat zou ik niet willen.

Lavaland is eeuwenoud en gecreëerd door verbitterde breinen. De gehele dag stromen eigenlijk gekwelde woorden uit de mond. Het enigste wat zo’n lavastroom met zich meebrengt is dood en verderf.

Maar lava maakt ook vruchtbaar. Zodra lava afkoelt is het de meest vruchtbare aarde die er is. En zo kan het ook met lavawoorden. Zodra je bent afgekoeld kan je pas nadenken. Als alle woorden die je ooit allemaal hebt ingehouden eruit gestroomd zijn, volgt een overdenking.

Die overdenking zijn de zaadjes die uitgroeien tot een nieuw gewas. Een nieuw landschap.

Je krijgt best vaak de kans om een nieuw landschap te creëren.