Ik kan mezelf bevinden in een land vol creaties. Vol met prachtige ideeën, nieuwe theorieën en ingevingen. Met mijn creatieve brein kneed ik het tot een land vol nieuwe mogelijkheden.

Maar in werkelijkheid creëer ik een “Fata Morgana”

Ik ben namelijk 1 van die mensen die af en toe een “schop onder de kont” moet hebben. Ik kan duizend plannen maken en er vervolgens niet 1 uitvoeren. Of overal aan beginnen en niets afmaken.

Ook zoiets…

Ik weet dat ik zou moeten zeggen: “Kies er 1”. Maar welke is dan het beste en welke is reëel?

En dat is gelijk het probleem…

Ik denk.

Mijn hersenen blokkeren de gehele energiestroom en uiteindelijk doe ik dan niets.

Creativiteit wordt begraven in een modder van zelfmedelijden. Het plakt en houdt me vast. Ik heb dan ook geen zin meer in een gevecht en eigenlijk geef ik een beetje op.

En dan lukt het nooit.

Soms laat ik mezelf toe om in die modder te blijven liggen. Het is soms ook bagger.

Maar nu geef ik mezelf een “schup onder mijn reet”. Keuzes maken horen bij het leven. En om iets “neer te zetten” heb je een doel nodig. Een stip op de horizon. Waar wil je naar toe.

En als je dat niet weet…

Dan kom je nergens.

Kwetsende woorden en houding kunnen een mens heel wat beschadigen. Soms hebben we niet in de gaten wat dat kan aanrichten. Sommigen zijn daar niet mee bezig en halen hun schouders ervoor op.

Anderen horen een echo en gaan twijfelen aan zichzelf.

Dat diepste gevoel over jezelf kan een lelijke overtuiging worden. Dit gevoel kan je in een diepe innerlijke put laten verdwijnen.

Onzichtbaar in de duisternis.

Totdat…

Een soortgelijke gebeurtenis weer plaatsvindt.

Het kan een echo veroorzaken. En die echo laat het gevoel weer herbeleven. De woorden die je zelfbeeld een deuk gaven of het gedrag in de ander waardoor jij denkt dat je niet mee telt.

Of…

Dat jouw mening niet belangrijk is en dat je het wegwuift met ‘dat je alles goed vindt’ EN DAAR OOK ECHT IN GELOOFT.

Die echo herkent al die momenten waarop je het al eerder had gehoord.

Het is de truuk om de echo te herkennen en het te zien als een test. Geloof je nog steeds in jezelf? Of laat je je meenemen in de galm?

Alles is een keuze.

Ook als je denkt dat je moet veranderen en harder moet worden. Want verharden is ook een keuze. Dit zou ver afstaan van wie jij bent. Jij kan juist het verschil maken. Gewoon door jezelf te zijn en te blijven.

Vervelende mensen zal je altijd hebben.

Ik moet vaak denken aan een zin in een verhaaltje uit een kinderprentboek. Het gaat over alles bezitten, geen waarde voor iets meer voelen of erom geven. Het zou een kookboek kunnen zijn, met maar 1 belangrijk ingrediënt des levens;

Een beetje aardig zijn, daar draait het leven om.