Ik zag er tegenop om deze blog te schrijven. Het is namelijk bijna niet te beschrijven wat verlies met je doet. Pijn in je hart en vol ongeloof. En dat is dan zachtjes uitgedrukt.

Mijn moeder is plotseling overleden. Ik heb het niet zien aankomen, net als alle anderen niet.

Mijn vader was gelukkig bij haar, ze was niet alleen. Dit is slechts de enigste schrale troost.

Drie dagen voor haar overlijden had ze haar 65e verjaardag mogen vieren. En een dag na mijn verjaardag is ze overleden.

Het was te vroeg en zonder afscheid. Dat doet pijn. Ik had haar nog zoveel willen vertellen.

Ik had de beste moeder van de wereld. Een schat aan liefde had zij in haar wezen. Een liefdevol hart voor ieder die dat nodig had en een moeder waarbij je altijd terecht kon. Ik wilde na haar overlijden alleen maar terug naar de tijd dat ik klein was. Dichtbij haar en veilig onder haar warme vleugels.

Verdriet en nog eens verdriet. Ongeloof en het niet kunnen geloven.

Een collega wijst mij op ” het leren leven in een andere realiteit” en dat is, voor mij, de juiste omschrijving. Het is een realiteit die voorheen nog niet bestond. Nu moet je verder zonder haar en dat is een nare gedachte en een nieuwe realiteit.

En dat doet pijn. Heel veel pijn.

Het zal tijd kosten om hieraan te geloven. Deze nieuwe realiteit te accepteren, want hij gaat niet meer weg. En daarna inderdaad, te leren leven in deze nieuwe realiteit.

Voor nu… ben ik nog niet zover. Het leven kan crue zijn en vraagt niet of iets eerlijk is of pijnlijk kan zijn. Het moeten missen doet ontzettend veel pijn.

Ik kan alleen maar hopen dat ze me ziet en op een of andere manier bij mij is.

Dan zou ik kunnen zeggen “Lieve mama, wat ben ik trots op jou. Wat deed je het goed. Dank je wel dat jij mijn mama mocht zijn. Ik hou zo ontzettend veel van jou”.