Of ik in een kwartier een blog kan schrijven? Ik denk het wel. Is het dan perfect? Waarschijnlijk niet.

Maar dit mag geen reden zijn om het niet te doen.

Snelheid doet mij ineens denken aan het verhaal van de schildpad en de haas. Het blijkt dat snelheid niet perse goed schijnt te zijn. En voor mij klopt dat. Mijn eigen tempo is het juiste. En dat is soms snel en een beetje meer soms, trager.

We hebben allemaal een schildpad en een haas in ons.

Wanneer mijn tempo traag is, gaat alles doordacht. En dat kost tijd. Dit kan te maken hebben met efficiëntie, want ik doe het liever in 1x goed. Of soms moeten puzzelstukjes in mijn hoofd wat langer schuiven, omdat de puzzel nog niet zichtbaar is. En ik vind dat in beide gevallen goed.

Het wordt pas lastig als ik word opgejut. Dan gaat het ook mis. Ik vergeet dingen en de puzzelstukjes passen niet meer. Een onafgemaakte puzzel en voor mijn gevoel moet ik gokken wat erop staat.

Het geeft soms een error.

Snelheid overkomt mij als ik iets zat ben. Ik heb er een poosje naar zitten kijken. Of dit nu een situatie is of troep die opgeruimd moet worden. Het einddoel is dan al in zicht. En alsof het fluitsignaal al bijna gaat, ga ik als een malle erdoorheen.

Tsja…

Je blijft ook gewoon een mens.

Over het algemeen ben ik doordacht. Over de dingen die ik zeg of in mijn werk.

Thuis en in mijn “veilige” omgeving ben ik impulsiever. Samen met een flinke intuïtie bepaalt dit (o.a.) mijn karakter.

En dat ben ik.