In een mooie bloementuin verzorg je de bloemen meestal met zorg. Je geeft aandacht door water te geven, verdorde bloemen weg te halen en door te genieten van al het moois wat ze je daarvoor terug geven. Onkruid haal je meestal weg en geef je al helemaal geen water.
Althans…
Dat zou je zeggen.
Nu is het zo, alles wat je aandacht geeft groeit. Kijk maar eens naar de mensen met de mooiste tuinen. De planten krijgen daar de meeste zorg en aandacht.
De sfeer is sereen.
Dit doet mij deze week denken aan mijn “innerlijke” bloementuin. Want die zou ik ook zo moeten behandelen als mijn fysieke bloementuin.
Er valt mij deze week een patroon op. Altijd zijn er mensen om je heen. De een geeft je wat meer aandacht dan de ander. Van de een kan je dat hebben en van de ander wat minder. Voor je gevoel geef je jezelf altijd voor de volle 100 %. Ik merk, bij sommige, een patroon van respons met 0%.
Dat is best confronterend. Het gekke eraan is dat ik dit wel wist. Het zijn bepaalde personen die niet zo met je bezig zijn. Alleen wil jij wel heel attent blijven en vaak vragen hoe het met hun gaat.
Het brengt mij niets meer dan negatieve energie ofwel, twijfels over mezelf. Waarom stop je hiermee dan niet gewoon? Het is een vraagstuk die ik mezelf mag voorleggen.
Onkruid geef je in je tuin ook geen water. Waarom zou ik dit in mijn “innerlijke” bloementuin dan wel doen? Hierdoor gaat het alleen maar woekeren en overschaduwt het de mooie bloemen die hierdoor geen aandacht krijgen.
Alles is een keuze. Geef je alles water of alleen je mooie bloemen? Ken je de term; “onkruid vergaat niet”
En dat klopt.
Ik ga voor de bloemen.