Je zwemt in een diepe oceaan. Wanhopig kijk je om je heen of je iemand kunt zien…maar helaas…je bent helemaal alleen.

Het leek wel of deze week een thema “onzichtbaarheid” in beeld wilde brengen. Op het werk hadden we eten besteld. De bestelling had ik doorgegeven en het eten in ontvangst genomen. Bij het uitdelen van de maaltijd ontbrak mijn avondeten. Het is wat het is en bel naar het restaurant voor mijn ontbrekende maaltijd.

Gisteren waren we bij mijn ouders en bestelde eten. Nu voel je hem al aankomen… En inderdaad, na het uitdelen ontbrak mijn maaltijd.

In beide gevallen is het even balen en zeg ik zo snel mogelijk “geeft niet, het komt wel”.

En natuurlijk maakt het niet uit. Maar toch als ik mijn gehele week zo bekijkt, heb ik ’s avonds een beslissing genomen.

Het maakt wel uit!

Het ging niet alleen over het eten waar ik in gemist was. Maar ook bij andere waardevolle gesprekken werd ik niet gezien. Ik houd veel rekening met een ander en ik luister naar alles waar iemand mee zit.

En in hun behoeften… cijfer ik mezelf totaal weg.

Dat moet anders.

Ik mag ook zeker een mening hebben, een verhaal, een persoonlijkheid. Net als ieder ander.

Zonder in te vullen wat die ander mogelijk wel of niet van mij vindt.

Het klinkt heel sterk.

Maar eigenlijk is het een onzekerheid die vastgeketend zit in mijn lichaam.

En ik bang ben voor wat er kan gaan komen, als ik de sleutel van het slot draai.

Deze week was anders dan anders. Eigenlijk was hij gewoon hectisch. Voor mijn werk hadden we drie dagen lang een ander programma. Een programma wat normaal gesproken maar 1 of 2 keer per jaar is en op 1 dag. Nu waren het drie dagen achter elkaar.

Voor deze dagen moest ik een hoop informatie weten. Het lukte mij niet om er structuur in aan te brengen zodat ik het beter kon onthouden. Iets wat mij normaal gesproken een stuk makkelijker af gaat.

Dit gaf stress.

Om alles klaar te maken voor deze drie dagen hebben we de dag daarvoor ’s avonds doorgewerkt. Hierna startte de eerste dag. Mijn wekker stond anderhalf uur eerder en in de avond moest ik weer naar kantoor om zaken af te sluiten.

Ik was moe. En dit was pas de eerste dag.

Ik sliep slecht omdat ik de volgende ochtend weer vroeger dan normaal op kantoor moest zijn. Verslapen doe ik nooit, maar op de 1 of andere manier was ik ontzettend bang dat ik me zou verslapen. Slapen was daarom lastig.

Op dag drie zou het meeste gebeuren. In de ochtend kwam ik op kantoor en keek in de spiegel.

Wow…

Het was alsof ik de hele nacht had gehuild. Zulke dikke ogen.

Aan de gang dan maar. Doorgaan in het programma.

Deze dag was veel en lang. De informatie die mij die dag en de dagen daarvoor overspoelde hadden een verstopping gecreëerd in mijn hersenen.

In de avond kwam ook niets meer binnen. Na een dag van 19 uur was het klaar en kon ik naar huis. Naar bed.

De volgende dag was ik een dweil. Zo’n vieze natte dweil die veel te lang in de kast had gestaan. De rest van de week ben ik geïrriteerd. Geen zin in mensen, geen zin in bellen of appjes. Geen zin in niets. En een heel kort lontje.

Het was simpelweg gewoon teveel. De afwijking van mijn normale ritme, de informatiestroom, de hoge lat die ik mezelf aan meet, het was te veel.

Ik had alles gegeven.

Zoveel, dat ik zelf niets meer had.

Soms kun je er niets aan doen, omdat het bijvoorbeeld bij je werk hoort. Maar een dosering in wat je geeft, is soms wel handig. Het is knap lastig als je door moet en moet afwijken van je normale patroon.

En eigenlijk wil ik gewoon graag mee doen.

Verstilling en snelheid lijken niet samen te kunnen. En toch is niets minder waar.

Deze tijd waar we in zitten daagt me uit. Hij kan mij gek maken, boos en verdrietig. Dagen vliegen voorbij, zonder dat je het gevoel hebt dat je geleefd hebt. Ik word geleefd door de dag en niet andersom.

Best jammer.

Maar dit doe ik zelf en dat zal voor een ander niet anders zijn. De kunst is om daar achter te komen en er wat mee te doen.

Dat vasthouden is daarna nog belangrijker.

Gelukkig heb ik van die dagen met openbaringen. De filosofie van het leven drijft dan als een luchtbel naar de oppervlakte. Hij zit vol met wijze inzichten die ik elk moment van de dag kan inzetten. Als ik het maar wil.

Hoe erg is het om nu legitiem uit het raam te kijken naar de wind door de bomen? Gewoon omdat je nu toch niets te doen hebt? Of eindelijk die stapels tijdschriften op je bed uit te pluizen en wensenlijstjes te maken voor de toekomst?

Ze klinken voor een ander misschien heel suf en soms voor mezelf ook. Maar als ik het doe… Vind ik het heel erg fijn.

En dat is nu juist de bedoeling.

Dat je dingen doet die je leuk vindt. Het is de combinatie van bezigheden, ontspanning en lol die je zelf kunt maken en moet creëren.

1 ding is zeker.

Als je niets doet, gebeurd er ook niets. Maar ook dan… kun je nog steeds heel veel zien waar je anders geen oog voor had.

Snelheid heeft maar 1 voordeel.

Vandaag is het zondag, maar morgen is het al weer bijna weekend 😉

Of je nu ook gevoeliger bent voor angst, het zal best. Mijn grootste angst wil ik niet eens beschrijven, niet uitspreken of gestalte geven. Naast deze angst is er ook angst voor angst hebben. Of het nu een sociale angst, pleinvrees of claustrofobie is, ik ken er echt veel te veel.

Al die angsten samen hebben 1 gemene deler; “ze smaken bitter vies”. Ze kleven als een vies snoepje aan je vast, waarvan je de smaak maar niet uit je mond krijgt. En op de een of andere manier worden ze overal aangeboden of liggen ze zomaar op de grond.

Ja, eigenlijk is het daar waar ze horen, op de grond.

Want ze brengen je nergens.

Verlegenheid is bij mij een vriendinnetje van angst. Ze kunnen echt heel goed samen en ze houden elkaar in stand. Niet dat ze samen heersen, nee ze zijn gewoon aanwezig.

Gisteren kwamen ze sterk naar boven en het liefste zou ik dan schuilen in de armen van “kom maar, ik los het wel voor je op”. Maar ik wilde iets en dan moet je het zelf doen (vind ik zelf).

Ik heb mezelf geholpen door niet teveel te denken en gewoon te doen. Wat kan er mis gaan? En wordt je opgegeten?

Nee dus!

Ik heb het gedaan, ben gegaan, was in gesprek en heb mijn wensen verteld.

Op dat soort momenten komt er veel op me af. Maar ik ben mezelf gebleven en weet je…

Dat ging best goed!

Moraal van het verhaal…

Ik weet dat angsten echt heel erg kunnen zijn en dit was maar een kleintje. Maar als je angst je gevangen houdt, zal het groeien tot een reusachtig monster.