Het is al schemer aan het worden. We gaan de laatste avond van het jaar in. Toch nog even schrijven als afsluiter van het jaar. Want dat kan nog 1 keer in dit jaar.

Het jaar nog even overdenken en dat is natuurlijk altijd veel. Dit jaar was ontzettend bijzonder voor ons allemaal. Niet leuk bijzonder helaas.

Vandaag lees ik veel treurige berichten over wat men heeft meegemaakt in het afgelopen jaar. Het is goed om je dat te herinneren. Maar het raakt je ook weer en de toekomst is nog heel onzeker en flinterdun. Dit kan je onzeker maken of zelfs bang.

Maar oude zaken en gemiste kansen in het oude jaar gaan niet ineens weg. Die oude zaken leggen een fundering. Een fundering die je misschien net even nodig had om die gemiste kans nu wel te pakken. Of het lef om iets nu te doen en niet meer uit te stellen.

Eigenlijk is het vieren van oud & nieuw voor velen een meetmoment. We staan echt eens goed stil bij wat geweest is en wat mogelijk gaat komen.

Dromen en wensen worden uitgesproken of nieuwe worden gemaakt.

Het geeft ook weer hoop.

Goede voornemens heb ik elke dag. Dus morgen is dit niet anders dan gisteren. Elke dag probeer ik het beste ervan te maken en lief te zijn voor mezelf en voor mijn dierbaren. Een vriendelijke glimlach voor een vreemde en trouw te blijven aan wie ik ben.

Zeg het maar… Zou het toch aan het weer liggen? Of de donkere dagen voor kerst? En daarna nog meer donkere dagen? Want de vooruitzichten zijn niet al te best. Wat is het waarom ik nergens zin in heb.

Niet dat er nu veel te doen is…

Maar ik heb ook gewoon geen zin. Er komt niets uit mijn handen. Ideeën zijn er wel, maar ze liggen diep gezonken in de diepte van de zee. Iets houdt ze vast of ze hebben gewoon geen zin om aan de oppervlakte te komen.

Ik heb zelfs geen zin om ze eruit te vissen.

Ik ben anderhalve week vrij van het werk. Wat had ik daar zin in. Kerst was anders dit jaar, net als voor zoveel mensen. Toch hebben we het heel leuk en gezellig gehad. Het geeft ergens ook wel rust dat je niet kunt doen wat je normaal gesproken zou doen.

Maar vandaag moest ik wel even zuchten. De hele week zit je overdags met een lamp aan in de woonkamer. Het is gewoon zo donker buiten. En hang maar een beetje in het rond.

Je zou denken dat je door al die rust je Mojo wel kunt vinden. Maar mijn Mojo laat zich niet zien.

Ik heb daar last van.

Waar is mijn “Drive”. Mijn “Wil” en “Stip op de Horizon”?

~Ik denk dat ze met zijn drieën aan het kaarten zijn op de Stille Oceaan~

Ik voel me zielig en zie alles heel dramatisch. Een lichtelijke midlife crisis komt in luchtbelletjes naar boven borrelen. En denk aan al die mensen die van alles bereikt hebben. Ook de mensen die ik niet ken. Maak ik wel iets af? Kan ik het allemaal wel?

Die rust geeft mij teveel tijd om na te denken.

We gaan wandelen in het bos en praat erover. Mijn man houdt mij een spiegel voor en na een tijdje borrelen mijn zielige luchtbelletjes niet meer.

Even je hoofd leegmaken helpt.

Ik laat het maar toe.

Drive, Wil en Stip op de Horizon hebben het gezellig op de bodem van de oceaan. Ik denk dat ze ook even rust nodig hadden.

Het kaartspel zal eens vervelen en dan…

zal Mojo ze vinden.

De dagen zijn kort en de zon laat zich bijna niet zien. Thuis lig ik als een cocon opgerold op de bank onder een dekentje. Daar zou ik het liefst willen blijven liggen tot de zon weer gaat schijnen. Wachten tot het leven weer meer kleur krijgt en levendiger wordt.

Gelukkig schijnen de kerstlichtjes in huis. Ze twinkelen in het rond. ZIJ lijken blij en vrolijk. Een groot meer van zelfmedelijden en frustratie ligt op de grond.

Ik werp mezelf van de bank.

Genoeg.

Naar de bakker en lekker met de fiets. Even trappen en wapperen in de wind.

Onderweg haal ik een echtpaar op de fiets in. De man gaat ineens mijn kant uit, terwijl ik inhaal. Moeilijke capriolen moet ik uithalen om niet tegen hem aan te botsen. Ik zucht inwendig heel diep om hier niets van te zeggen of te vinden. Terwijl ik de bocht fiets, wordt ik ingehaald door een auto. Een tegenligger die dit niet in een bocht verwacht schrikt. Ik trek mijn stuur nog verder naar de kant. Dit fietsrondje werkt niet echt voor mijn humeur en wil mezelf herpakken, maar het lukt niet.

Een boze uitdrukking verschijnt en wil zich vestigen op mijn gezicht.

Ik sla het fietspad op en er fietst een vrouw mij tegemoet. Ze weet niets van wat je zojuist hebt ervaren, wie je bent of hoe je je voelt. Ze glimlacht vriendelijk met haar hele wezen. Ik glimlach vriendelijk terug en mijn kern wordt meteen geraakt.

Met een grote glimlach fiets ik verder. En denk daar over na.

Ze gaf iets heel simpels, maar ik had het net nodig. Een gevoel van verbinding, een lief gebaar. We zijn allemaal mensen en we staan min of meer in hetzelfde schuitje. Een beetje liefde en aandacht voor elkaar kan een wereld veranderen.

Bij de bakker word ik door een vriendelijke verkoopster geholpen. Ik maak een kort praatje en stap met een zonnetje op de fiets.

Of de zon nu echt heeft geschenen, weet ik niet meer. Maar die glimlach verlichtte mijn hele wereld, al was het maar voor die dag.

Vriendelijkheid geef je door en het kost niets. Het maakt jouw dag mooier en die van een ander ook.

Afgelopen dinsdag zat ik al vroeg in de trein. Het was donker en regenachtig. Sinds een paar weken zit ik op een cursus voor het werk. De cursus is interessant en er komt veel voorbij wat ik ooit heb geleerd, maar nooit nodig had. Tijden veranderen en die kennis en verdieping heb ik nu nodig. Stiekem heb ik altijd een onverzadigbare honger naar kennis gehad. Heerlijk om alles te eten…uh weten 😉

Mijn radertjes draaien overuren en ik schrijf driftig op wat ik niet wil vergeten. Ik maak gelijk een overzichtje, een tabelletje en aantekeningen om te bewaren.

~Eigenlijk lijk ik wel het beste kind van de klas~

Nou…

Afgelopen dinsdag had ik een ietsjes minder goede dag.

We krijgen les van een aardige man, die ontzettend veel weet en daarom ook veel verhalen vertelt. Ik hang aan zijn lippen en de woorden blijven rollen uit zijn mond. De toon hypnotiseert mij en af en toe glimlach ik. Zo lijkt het alsof ik nog weet waar het over gaat.

Maar de werkelijkheid ligt iets anders. Mijn gedachten liggen ver verzonken.

Want terwijl ik zo zit te luisteren en uit het raam kijk naar de grauwe lucht, valt mij zijn stem op.

Meneer de Uil.

Die stem kluisterde mij vroeger aan de buis. Een monotone stem die hele spannende verhalen kon vertellen. In geuren en kleuren keek ik naar alle gebeurtenissen van het dierenbos.

Als ik dat nu zou terug kijken, zou ik het vast niet snappen.

En net als de fabeltjeskrant vlak voor bedtijd van onze “lieve kijkbuiskinderen” werd uitgezonden, ging bij mij ’s middags een lampje aan en een stekkertje uit.

Af en toe kom ik bij en hoop ik dat hij niets aan mij vraagt. Ik heb namelijk geen flauw idee waar ze het over hebben.

Ik glimlach naar de leerkracht en hij houdt zijn boek vast, net als meneer de Uil.

Op dat moment hoop ik dat de middag gauw voorbij is.

Sinterklaas is vandaag weer uit het land. En de kerstman staat weer te popelen om zijn licht, warmte en cadeautjes rond te brengen. Ik kan je vertellen…

~ik heb er meer zin in dan ooit~

Vandaag gaan we het huis in kerstsfeer brengen. Dit doe ik altijd pas na de sinterklaas. De dozen staan al klaar en gisteren vroeg mijn zoon al of hij mee mocht helpen. Vanochtend was mijn dochter al vroeg beneden en vroeg natuurlijk ook of ze zo mee mocht helpen.

Toen kreeg ik ‘flashbacks’.

Want mijn twee kinderen willen vaak allebei tegelijk helpen. En met dit kun je dat niet om de beurt doen. Ga jij maar eens een jaar wachten…

Alle dozen worden dan tegelijk uitgepakt. In de ene doos zitten nog mooiere spulletjes dan in de andere doos. De kinderen willen alles tegelijk laten zien en overal neerzetten of ophangen.

Ik heb iets meer tijd nodig.

Het begint al een paar dagen van te voren in mijn hoofd. Waar moet de boom staan, hoe staat dit en waar zou dat. Voorbereiding zeg maar. Net als het rijzen van het deeg, duurt het gewoon even voordat je een mooi resultaat kunt hebben. Maar dan moet je het nog maken. Want net als een deeg dat goed is gerezen, moet je het nog goed kunnen bakken.

En dat is met je huis in kerstsfeer brengen ook. Dus ik wil de regie 😉 De kinderen zijn op dat moment de storm die door je huis heen raast. Dat begrijp ik ook. Alleen laat ik me meeslepen in die storm en waai ik alle kanten op.

Nadat al mijn energie is weggeblazen, heb ik 1 geluk. Kinderen zijn gauw iets zat. Dus terwijl de klus nog niet geklaard is, druipen ze af. Een catastrofe aan spulletjes die niet mooi genoeg waren, snippertjes en glittertjes op de grond. En mag ik het afmaken en opruimen.

~Dan voelt het toch wel als een hele klus~

Het schijnt dat het in het oog van de storm rustig is. Misschien moet je daarin je plekje veroveren. Door de storm heen worstelen en rustig afwachten tot hun het zat zijn. Dan blijft er genoeg rust en energie over om de kerstsfeer en kerstgedachte af te maken.