In een tijd waarin we een stuk minder kunnen ondernemen lijkt het heel saai. Alle dagen kunnen hetzelfde lijken.

Maar er is altijd een andere kant.

Ik had het al eerder opgemerkt. Heel subtiel als “tussen de regels door lezen” maar dan beleven. Het vloeide door het leven, door ons huis en om mij heen. Een soort van rust.

Want natuurlijk kan ik honderd duizend dingen bedenken en uitvoerig bespreken wat ik allemaal NIET leuk vind aan alles wat niet meer kan. Maar alle negatieve zaken hebben ook een positieve kant…

En vandaag was het zo’n besef momentje.

Deze dag waren we naar een kerstshow in een groot tuincentrum. Echt zo prachtig mooi, het leek de Efteling wel. Je zou hier volledig aan je trekken komen als je in een andere wereld wilt stappen. Wenkende notenkrakers en magische ijskristallen nemen je mee door een wonderschoon landschap vol met twinkelende lichtjes. Schitterende opstellingen van miniatuur tafereeltjes waarin je zelf zou kunnen verdwalen, als je verbeelding het toelaat. Onderweg maakt het witte konijn uit “Alice in Wonderland’ je bewust van de tijd. Want die tijd… die vliegt.

Richting de kassa word ik weer wakker uit mijn magische roes. En ik bedenk me dat ik eigenlijk overal goed kon lopen, alles goed kon beleven en de drukte niet overweldigend voelde.

Alles was ruim opgezet en de doorstroming was hierdoor vloeiend. Dit is voor mij heel fijn. Geen mensen die veel te dicht op je staan of dat je “in de weg” staat.

Een heerlijke ervaring.

Zo gaat het eigenlijk in alle winkels. Er worden niet veel mensen tegelijk binnen gelaten. Hierdoor ontstaat vanzelf rust en letterlijk ruimte.

Ik kan je vertellen dat ik het thuis eigenlijk ook wel fijn vind. Lekker thuis rommelen, een ditje of datje, geen haast. Gewoon…lekker even niets of gewoon iets minder.

Je doet andere dingen.

Het ontneemt dus niet alles, ook al voelt het soms wel zo. Eigenlijk is dat met heel veel negatieve dingen. Het heeft vaak een andere kant en die mag best belicht worden!

Ik sta onder de douche. Heerlijk alleen met alle ontelbare watermoleculen om me heen. Het is in ieder geval 1 van die rustige momenten van de dag. Zeker in de avond. Rust en afsluiting van de dag.

Herken je dat?

Ik dacht ineens aan vroeger en hoe je kunt veranderen. Alleen verander je nooit echt. Je ontwikkelt.

Je eigen “ik” zal niet veranderen, je groeit ergens naar toe. Net als de bomen die steeds groter worden.

Vroeger op school vond ik spreken voor de klas echt zo eng. Denk dan aan de basisschool. Daar was het echt angst. Een klein bibberig piepstemmetje kwam dan uit mijn mond, die alleen voor mezelf hoorbaar was.

Vreselijk.

Op het voortgezet onderwijs werd het maar iets beter. Al kon je die spreekbeurten niet ontlopen. Ik kreeg daar ook in de gaten dat “als ik stop met praten” het dan stil viel in de klas.

En ik kan je vertellen…als je dat denkt…

~komt er ook geen geluid meer uit je mond~

Dat moet je echt niet tijdens je spreekbeurt doen. De starende ogen van je publiek worden groter en je hoofd wordt roder.

Ja…

Het waren nooit mijn favoriete dingen op school.

Nu in het “grote mensenleven” duurde het ook even. Op het werk ben ik ook gaan groeien.

Kleine stapjes.

En met steeds grotere passen.

Ik weet nog het moment dat ik iets belangrijks kon toevoegen in een vergadering. Ik was verbaasd. Ik had de aandacht, er werd geluisterd. Alsof je het nog nooit had meegemaakt.

Waarschijnlijk wel.

Al was het nu een openbaring en was dit een nieuw pad wat ik nog niet had gevonden. Nu blijft het niet mijn favoriete bezigheid; spreken in het openbaar. Maar het lukt en het gaat elke keer beter.

Ik moet ook gewoon niet de lat te hoog leggen. En soms MAG je ook gewoon onzin zeggen. Dan heb je een discussie en die leidt ook altijd tot iets.

Dus ja…

Als ik kijk naar een boom, die heeft er ook een tijd over gedaan om zo groot te worden.

Hoe kan ik dan van mezelf een enorme groei verwachten in een te kleine tijd?

Het is vandaag vrijdag en ik ben vrij. Het is guur herfstweer en het miezert af en toe. Vanochtend ben ik met manlief naar Utrecht geweest om lekker te “neuzen” in wat winkeltjes. Dat was fijn. Even samen en het was rustig in de stad.

Thuis aangekomen moet ik even bijkomen. Mijn ogen zijn dik van vermoeidheid. Het ziet er ook niet echt verfrissend uit kan ik je zeggen. Ik geef er even aan toe.

Met een zucht en een bak thee, overdenk ik de hele week.

Of het nu komt dat deze week meer wolkenvelden waren, of dat het echt zo is… Het voelt alsof “dingen” zwaarder worden.

En WAT die “dingen” zijn… Zou ik je niet eens kunnen vertellen.

Misschien is het omdat de wereld in een korte tijd anders is geworden. Of omdat er inderdaad minder zonlicht is. Waarschijnlijk is het een combinatie van beiden.

We zitten nu eenmaal in een tijd, die echt anders is dan anders. En wat voor mij frustrerend is… Ik heb er geen invloed op.

~En daar is mijn leegloper~

Ik hou namelijk van ‘in control’ zijn. Alsof je ooit iets echt onder controle hebt 😉

Maar goed. Het idee daarvan geeft mij meer rust.

En alles is nu mogelijk. Niets lijkt te gek en dingen blijven je verbazen. Het vreet en vreet bakken energie omdat niets hetzelfde is zoals het was.

Aanpassen.

Ja, ik heb een aanpassingsvermogen van een luiaard. Dat duurt echt heel lang. Ha, misschien weet mijn lichaam hoeveel energie (mij) dat kost en sta ik op een spaarstand.

Toch kan ik beter meegaan. Het is wat het is. Luisteren naar iedereen die wat kwijt wil, opvangen wat mensen zeggen in een winkel, op straat en zelfs ogen en gedrag die boekdelen spreken.

Maar dan op een afstandje.

En altijd weer “terug” in mezelf komen. Mijn waarden en normen behouden en mij en mijn gedrag niet laten beïnvloeden.