Vandaag heb ik visite gehad van iemand die ik nog niet zo goed ken. Het bezoek was gezellig, maar toch kwam er op een bepaald moment een klein gevoel.

Mensen zijn verschillend en ik vind dat prachtig om te zien. Ik hou ervan om van hun wereld te horen en in mijn gedachtewereld te beleven. Het geeft je een grotere kijk op de mensen en hun omgeving, hun invloed en hun ideeën. Je mensenkennis wordt groter, je leert.

En het is natuurlijk ook gezellig, af en toe een frisse wind om je heen.

Maar vandaag kroop er een klein stemmetje in mijn hoofd die mij liet twijfelen. Gelukkig was het er maar heel even. Waarschijnlijk omdat ik dit stemmetje al zo lang ken en nu meer accepteer, dat hij bestaat.

En af en toe wil hij even laten weten dat hij nog bestaat.

Alsof hij mij weer even test. Weet je nog wie je bent?

Mijn bezoek gaf aan dat ik best wat makkelijker en vrijer kon zijn met mijn pup. Ze kunnen best veel hebben en makkelijk dit en makkelijk dat. Nu is mijn bezoeker inderdaad een heel stuk makkelijker dan dat ik ben. Maar dat is prima. Dat zijn haar honden en haar leven. Ik ben gewoon anders. En ik vind dat oké.

En toch knaagt er dan dat stemmetje ineens en zegt dat je het niet goed doet, of dat ik inderdaad niet zo moeilijk moet doen.

En dit gaat allemaal heel snel in je hoofd. Het enigste wat ik daarna kon denken, was zo’n verbaasd emoticon gezichtje.

Waarom is dat stemmetje er??

Ik heb hem verbaasd begroet en hem genegeerd. Na 1 minuut heeft hij zijn “biezen” weer gepakt en is, zo snel als dat hij kwam, verdwenen.

Gelukkig is mijn eigenwaarde, in de loop der jaren, groter geworden. Vroeger zou ik hier een week lang over na kunnen denken. Nu constateer ik een verschil en dat is prima.

Ik haal mijn schouders op.

Ik ben ook anders, net als iedereen.

Een plas water, riviertje of een watermassa, we hebben er allemaal wel eens een steentje in gegooid.

En je weet wat er dan gebeurd…

~Er ontstaat een rimpeling~

Een rimpeling die steeds meer en grotere kringen maakt in het grotere geheel van een dezelfde materie. Tot die rimpeling uiteindelijk wegebt en het water weer stil wordt.

~Maar water heeft een geheugen~

Een rimpeling bij mensen kennen wij ook. Wij mensen, zijn mensen. We zijn gelijk. Ieder menselijk lichaam bestaat uit de dezelfde elementen. En samen zijn wij een massa.

Denken we hetzelfde? Nee. Het denken is van ontzettend veel factoren afhankelijk en wat je niet kunt benoemen.

En dat is altijd goed. Verschillende meningen ook.

Stel je voor als we nooit anders dachten dan een ander? Gingen we dan wel vooruit? Zouden we ontdekkingen doen of zouden we onszelf nog wel kunnen verbazen?

Ik denk dat het een saaie boel zou worden, zonder een doel. Ik denk dat je niet meer in staat zou zijn om voluit te leven en stil staat. Stil in je eigen ontwikkeling, maar ook in die van de mensheid.

Dus als je weer eens denkt dat je afwijkt van de massa, denk dan aan al die mensen in onze geschiedenis die ook afweken. Het waren de grootste uitvinders, schilders, wereldverbeteraars, ontwikkelaars en noem maar op.

En wees trots op die rimpeling, die jij kunt zijn in het grote geheel.