Filosoferen over een blad die van de boom valt in de herfst? Of hoe de wind door de bomen waait, maar dat hij dan elk blaadje eigenlijk een klein duwtje of kust geeft?

Ik kan er eindeloos naar kijken in ieder geval.

Ik vind het heerlijk om te bedenken hoe iets in elkaar steekt of een andere kijk geven op iets wat heel normaal is.

Want… Wanneer is iets normaal en wie heeft bedacht dat het normaal is?

Ja, en ik hoef echt het antwoord niet te weten. Maar gewoon mijn gedachten een eigen weg laten vinden is heerlijk.

Het is een ontdekkingsreis, maar dan heel dichtbij. Het speelt zich af in het onbekende heelal en in het diepste van de oceaan. In deeltjes die net zijn ontstaan en in de alledaagse zaken die je maar kunt bedenken.

Op dat moment vind ik het prachtig. Ik krijg je helderste kleuren en de mooiste ingevingen. Ik laat me meenemen naar al mijn eigen antwoorden op vraagstukken die door niemand beantwoord zijn.

Want wat als…

Ik denk ook, dat het niet de bedoeling is om alles te weten. Zou het leven dan nog spannend zijn en zou je dan nog zoveel voelen?

Laat ik je vertellen, dat de werkelijkheid van het overgrote gedeelte van de wereldbevolking op dit soort momenten niet bij mijn werkelijkheid in de buurt komt. Mijn werkelijkheid is op dat moment door mij gecreëerd. Ik ben de schepper van die gedachten. Maar dit is slechts 1 bubbel van werkelijkheid.

Heel soms deel ik dit met mijn man. Gisteravond tijdens het avondrondje met de hond deed ik dat ook. En hij luistert dan gewoon! Of hij kan goed acteren en laat mij in mijn waarde.

Hoe dan ook…

Het delen van deze grootste gedachten is ontzettend fijn met jezelf. Maar soms… stiekem… ook leuk om te delen met (een speciaal) iemand.

Ik zou je duizend dingen willen vertellen en duizend gedachten met je willen delen. Maar het enigste wat ik nu kan bedenken is;

~Oh mijn…Wat doe ik hier~

Ik laat mijn gedachten gaan, waar komen ze toch vandaan.

Zoveel vragen en van alles wat ik zou willen. Er is geen tijd en ruimte in aardse begrippen om uit te leggen wat dit is.

En wat er zo plotseling is, gaat net zo snel weer weg.

Meestal bedenk ik een beetje waarover ik zou willen bloggen. Verhalen die ik zou willen vertellen of dingen die op mijn pad waren gekomen.

Maar soms gaat het anders dan verwacht…

Vandaag is het een heerlijke zondagmiddag met een lekkere september zon. Lekker in de achtertuin. Verzonken in een stapel tijdschriften.

Het was een stapel die ik mee had genomen op vakantie. Ik had ze in de dezelfde gestapelde volgorde weer mee terug genomen. Op de een of andere manier gun ik mezelf die tijd en rust nooit. Terwijl het best fijn is. Verzonken en weg met je gedachten.

Die gedachten gaan en gaan maar. Die hebben het bij mij ontzettend druk. Ik denk dat het de drukst bezette baan van mijn lichaam is, op de zorgen na 😉

Mijn tijdschriften gaan meestal, zoals nu ook, over zingeving, gezondheid, mind, creativiteit en alle andere zaken die voor mij zo interessant zijn. Ze geven mij ideeen en zetten mij ook vaak weer neer bij mezelf.

En soms borrelen er dan ‘zaken’ op die diep in mijn oceaan van vergetelheid lag verborgen.

Gevoelens en gedachten leiden dan hun leven en laten verstand en rationeel ver achter. Emotie wint heel snel en ik laat ze los.

Ze hebben hun spel weer even gespeeld en dat is niet erg.

Als je iets diep in een oceaan verbergt, drijft het echt wel af en toe naar boven.

Nu merk ik het pas echt en wat een verschil.

We zitten inmiddels in onze derde week na onze vakantie. De kinderen zijn OP school en manlief OP kantoor.

En dit iedere doordeweekse dag!

Joepie.

Wat een ruimte ontstaat er dan in je huis, een oase van niets en rust. Ik hoor geen kinderen, die van alles aan je vragen. Geen kinderen die ruzie maken of de hele dag een stortvloed aan verhalen willen vertellen. Geen telefoon van het werk van mijn man. Of drukke lunches met z’n allen in huis.

~ ik hoor zelfs het bloed weer door mijn oren stromen~

De woonkamer voelt als een atmosfeer waarin je kunt zwemmen en niet kan verdrinken. Het tikken van de klok, een vogel die tjilpt en auto’s die voorbij rijden zijn de enigste geluiden die mijn oren horen.

Zo…

Wat heb ik dit gemist zeg.

De “corona” tijd zette ons gezinsleven op zijn kop. Of je nu alleen bent of met een heel gezin. Ik denk dat iedereen het wel gemerkt heeft dat het “anders” was.

Het was eerst wel fijn thuis met z’n allen. Later werd het lastiger, want je werk ging ook door. Je was een leerkracht, huishoudster, scheidsrechter, medewerker, ouder en echtgenote..

En dat alles onder 1 dak en in 1 lichaam.

Ja…

Op een dag kwamen er barstjes. En als een porseleine vaas waarin barstjes zaten, sijpelde er af en toe water doorheen.

Totdat de laatste druppel te veel was en de vaas openbarstte.

Gewoon pats…

Al mijn onbegrip, overprikkeling, stress en verdriet hierover, was eruit gebarsten.

Ik heb kort daarna al mijn stukjes bij elkaar gelijmd. En mijn “lat” wat lager gelegd.

Ik ben maar 1 persoon.

In Japan repareren ze gebroken porselein met goud. Ze geloven dat wanneer iets schade heeft geleden en een geschiedenis heeft, het mooier wordt.

Dus…