Het was een week van sneeuw, regen en wind.
En dat heb ik en velen opgemerkt.
Vooral de sneeuw.
Zo mooi wit en bedekkend.
Het verlicht de gehele omgeving en het donker kan het bijna niet winnen.

Het bedekt ook alles wat daaronder ligt.
Een wereld die er altijd al lag.
Alleen niet meer zichtbaar.
Alleen contouren.
Verblind door de schoonheid van sneeuw.

Tenminste…
Het wordt iets minder charmant als je er doorheen moet naar je werk.

Zo grillig als het weer, was het in mijn hoofd ook.
In 1 week tijd was ik 2 afspraken vergeten en een verjaardag.

Dat is mij nog nooit overkomen.

De afspraken stonden op mijn kalender en in mijn telefoon agenda.

En dan nog…
Vergeten.

Verblind door de sneeuw?
Zijn er regengaten in mijn geheugen geslagen?
Of zouden het de wolken zijn, die zo laag hangen?
Vertroebelt het mijn zicht?

Ik moest wat doen.
Wat ik gisteren gedaan heb…
Is geslapen.
Geslapen en geslapen.
Wel 10 uur in 1 nacht.

Wat is dat lekker!

Bijtanken is belangrijk.
Zeker als je zo’n week hebt.
Want blijkbaar liep het even over.
En dat is niet erg.

Als je er wat mee doet
😉

Waar blijft de tijd?…

Dat is iets wat je jezelf vaak af vraagt als je ouder wordt.
Dit zeg je niet als je jong bent.

Wanneer je jong bent, ga je maar door.
En tijd is met jou en jij niet met hem.
De wereld draait hard in het rond en jij loopt mee.
Dit is gewoon logisch en je merkt het vaak niet eens.

Dat zou je zeggen…

Ik denk dat dat niet bij iedereen hetzelfde is.
Maar in grote lijnen misschien wel.

Ik voelde mezelf altijd al vrij oud.
Ook toen ik zeventien was.
Tijd vond ik gewoon snel gaan.
En het tikte ongemerkt voorbij.

En dat is goed.
Het hoort zo.

Maar nu je ouder wordt ga je het ook zien.

En het zien…
Daar kan ik niet omheen.

Het zijn van die kleine lijntjes die nu nog licht zichtbaar zijn.
Lach rimpels of plezier rimpels noemen ze dat ook wel eens.

Nou…ik noem het gewoon rimpels.

Gratis?
Jazeker.
Kan je ze terug brengen?
Zeker niet.

Was het maar zo.

Het is een stempel van ouder worden.
Laat ik het maar karakter noemen.

Ik wist echt wel dat ik ouder werd (en dat is maar goed ook).
Maar het bewijs in de spiegel zien…maakt het wel erg definitief.

Het is karakter.
Daar hou ik het maar op.
En voor elke rimpel wijsheid.

Ik vraag me af…
Wat zou je voor grijze haren krijgen?

Ik weet het niet.
Is verandering altijd beter?
Als je het zo stelt, dan in ieder geval niet.
Het kan, zeker in het begin, lastiger zijn.
Zeker als je er geen tijd aan wil geven.

Waar ik nu tegen aan loop, voelt als een herkenning.
Heb je het net uitgevonden en ben je er blij mee, verandert het.

Zucht.

Op mijn werk hebben we een nieuw systeem.
Het oude systeem is echt weg en het nieuwe is nog niet vol op draaiend.
Het kan frustrerend zijn.
Dat je alles moet zoeken.
Niets meer automatisch gaat.
En de snelheid van je eigen kunnen lijkt gezonken in je schoenen.

Meer tijd krijg je niet.
Een dag bevat nog steeds 24 uur.
En eigenlijk heb je maar 1 keus.

Ondergaan.

Hoe meer tijd je eraan besteed.
Hoe meer je ontdekt.
Hoe sneller je het de volgende keer weet.
En de automatische piloot weer vanuit je schoenzool omhoog klimt.

Het is zoeken.
En wie zoekt, zal vinden.

Maar nu…

Wil ik bloggen.
En een update staat te branden.

Dus…
Na een aantal weken die update allang gezien te hebben, draai ik hem toch maar.

En ja hoor.
Mijn hele tekst opmaak is anders geworden!
En op dat moment barsten mijn hersens uit elkaar.

Want waar ik bang voor was, is gebeurd…
Even snel iets doen is er niet bij.

Zucht…

Ook hier gaan we.
Rust bewaren.
Het is niet erg.
Het lukt je wel.

Het is alsof je weer een sprongetje maakt zoals een baby die ook heeft.
Een verandering daagt je uit om te denken.
Om iets anders te bekijken.

Maar op zo’n moment wil ik dat niet.
Dan voelt het oude als oude gympies.
Het ging zo lekker.
Nu krijg ik nieuwe.

En die moet je ook inlopen.
En daarna…
Weet je niet beter en zitten ze weer lekker.

Het jaar is weer om. Voordat je er erg in hebt glipt het in een oogwenk voorbij.
Cliché dat het is, maar het is zo.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Ik kijk terug op de week voor de kerstdagen.
Wat een periode.
Elk jaar neem ik me voor om rustig aan te doen.
Maar toch laat ik me meenemen.
In de massa en in alles wat moet en wat ik wil.
Groepsdruk?
Of gewoonte?
Normen of waarden?

Misschien van alles een beetje.

De week voor kerst was flitsend, chaotisch en snel.
Overdag gaat alles in hoge snelheid en in de avond kom je niet in slaap.
Kerstbijeenkomsten, hapjes maken voor op die bijeenkomsten, het komt allemaal tegelijk.

Weten ze wel dat je maar twee handen hebt?

En dan vraagt je jongste waarom ze dezelfde hapjes heeft als haar broer…

En toch…

Had ik dit jaar zin in de kerst.
De kerstboom stond al snel.
Kaarslicht en twinkelende lichtjes in je huis.
Het wordt er letterlijk wat lichter van.

Na die bewuste week kan ik de drukte loslaten.
En weer genieten.
En het met oudjaar achter mij laten.
Afsluiten van al het oude.
En openstaan voor het nieuwe.

Want om te ontvangen moet je wel openstaan.
En niet je rugzak al vol hebben.

Ik kijk alleen naar wat ik zou willen in 2019.
Ik wens en sta open voor ontvangst.