Het is een alles en niets week.
Onverwachts en elke dag verrassend.
Je zou denken dat sinterklaas ze bij ons rond strooide.
Maar niets is minder waar…

Het waren geen leuke verrassingen.

De eerste dag was ook gelijk een vuurdoop.
Na echt…bijna drie jaar wilde ik alles vertellen wat mij dwarszit op de school van mijn dochter.
En omdat ik daar drie jaar over had gedaan, kun je jezelf voorstellen hoe moeilijk dat dat was.

Frustraties en emoties vlogen om mij heen.
Mijn emoties wilde uit mijn ogen, ook al had ik nog zo gezegd dat dat niet mocht.
Maar ja…
Wat wil je na drie jaar.

Tijdens het gesprek wordt ik zenuwachtig gebeld.
Na het gesprek bel ik terug.
Of ik naar de school van mijn zoon wilde gaan voor een gesprek.
Direct.
Niet erg, maar wel nodig.

Pfff.

Even schakelen en we gaan door.
Letterlijk.

Daar hoor ik wat hij “mogelijk” gedaan zou hebben.
Het kon ook per ongeluk zijn.
Ik hoor en zie het inderdaad in zijn onbevangenheid gebeuren.
Maar goed, het moet nog bewezen worden.

Mijn zoon zit er treurig bij en mijn moederhart breekt.
Hij krijgt al wel straf.

Na 2 dagen kwamen ze erachter dat het inderdaad een ongelukje was.
Het was zeker niet expres maar gewoon een beetje lomp.
En toch wilden ze hem nog 1 dag na laten blijven.

Oke, dat begrijp ik echt niet.

Gelukkig klimt mijn man in de telefoon.
En hij blijft thuis.
Klaar zegt hij!

Volgende dag belt de school van mijn dochter.
Ze heeft iets verkeerd gezegd tegen een andere klasgenoot.
Dat was niet zo leuk en begrijp deze feedback.

Zucht…
In gesprek met mijn dochter.

Terwijl ik in een verhit gesprek ben met mijn dochter gaat de deurbel.
En daar staat de moeder van het kind.
En ze is heel boos.

Daar gaan we weer.

Ik zeg dat het inderdaad niet leuk is en hoor haar stortvloed aan.
Halverwege het gesprek wordt het grimmig en moet even mijn tanden laten zien.
Want, je kan ook te ver gaan.

Daarna wordt het een normaal gesprek.
En we wensen elkaar een goed weekend.

Ja weekend.
Inmiddels is het weekend.

Je moet er maar tegenop gewassen zijn.
Moeilijke gesprekken voeren en voor jezelf opkomen.

Misschien was een stukje groei daarin nodig.

Nou…

Dan heb ik in ieder geval afgelopen week genoeg kunnen oefenen.

Soms hebben we als mens de nare gewoonten om in een spiraal te zitten.
Je zit erin en kan er niet uit.
Een spiraal vol met muggen.
Ze zoemen om je heen,
Zijn irritant,
Ongrijpbaar en laten lelijke herinneringen achter.

Het begint in het brein.
Daar is de bron.
Daar worden de muggen geboren.
En leiden hun eigen leven.

Ze planten zich voort als ze gevoed worden.
Gevoed door donkere gedachten.

Je kan je voorstellen als je veel donkere gedachten hebt, de honger van de muggen alsmaar erger wordt.
Het is een honger die amper gestild kan worden.

Je irriteert je.
Niemand doet het goed.
En alleen jij…

Ja…

Muggenziften dus.

Als je afgeeft als rode kleren dat doen die voor het eerst gewassen worden.
Dan is het tijd voor zelfinzicht.

Tijd om de muggen los te laten.
En jezelf te bevrijden.

Je niet laten meeslepen door het leven, die niet altijd rooskleurig is.
En je niet laten tekenen door wat je overkomt.
Het is zoals het is en het komt zoals het komt.

Gelukkig schijnt de zon buiten volop.
De gouden bladeren van de bomen vallen naar beneden.
Zoals het spiraal rond draait, laten de bomen los.
De gouden bladeren.
Zodat het geen ballast wordt voor een nieuw begin.