Je kent ze wel.

Supermensen.

Alles lijkt ze makkelijk af te gaan.
Praten met iedereen en woorden rollen uit hun mond.
Ze staan altijd klaar voor een ander, niets lijkt ze teveel.
Je ziet ze nooit chagrijnig en hebben bergen energie.
Hun kinderen zijn voorbeeldig.
En iedereen lijkt hun te mogen.

Aldus zo lijkt het.

Want…
Zeg het maar, hoe doen ze het?

Ik zie die mensen weleens op het schoolplein.
Pff wat een gepoch.

Een kleuter van groep twee zou onderhand hoogbegaafd zijn als hij het antwoord weet op 2+2.
Als het hun kind was dan hè…
Want over veel andere kinderen wordt anders gepraat.

Ja…

Ik word er soms een beetje moe van.
Het is geen wedstrijd.
En ook geen roddel circuit.

En mijn kind is gewoon kind.
Als ze geen zin hebben, kunnen ze chagrijnig worden.
En als ze vallen, worden ze vies.

Ja…

Waar moet je het dan over hebben hè.

Zou het een onzekerheid van die mensen zijn?
Mogen er geen stiltes zijn?
Is dat verkeerd?
Of vullen ze de tijd op met lege zinnen?

Misschien word ik er zelf ook een beetje onzeker van.
Want…

Zou ik dan ook?
Of moet ik meer?

Ja…

Ik was er bijna ingetrapt.

Want nee.

Ik ben ook een super mama.
En ik doe het op mijn manier.
Voor mezelf en voor mijn gezin.

Pff…

Wat een dag.

En het is nog wel weekend.

~verjaardag vieren~

Dat zegt voor mij alles en zeker genoeg.

Vandaag heb ik mijn verjaardag en die van mijn dochter gevierd.
Nu houd ik niet van drukte en van een bende in mijn huis.
Dus als je een verjaardag viert…

Raak ik mijn controle kwijt.

Ik heb dan twee kanten.
Die ene kan goed naar een gesprek luisteren. En met een verjaardag hoor je zeker interessante verhalen.
~Als er maar een persoon tegelijk tegen je praat tenminste~

En die andere kant…

Dat is die controlfreak.
Ik zie alles, maar dan ook echt alles.
Van gebak dat op de grond valt, tot blikken die elkaar niet begrijpen.
Van een rommelige indeling tot speelgoed verspreid over de grond.

En ik kan maar 1 ding tegelijk, dus in mijn hoofd krijg ik bijna sluiting.

Maar goed, waarom vier ik het eigenlijk?
Oja, je hebt kinderen.
En voor hun vind ik het leuk.
Dus, dan doe je dat.

En zonder te zeuren.

Want zo’n dag, gaat ook weer voorbij.
Gelukkig.

Iedereen is naar huis.
De kamer kan weer terug zoals hij hoort.
De dweil kan er doorheen.

Rust.

En een berg afwas.

Het is vandaag zondag.
Lekker niets gepland.
En heerlijk september weer.

Wat ga je dan doen?

Opruimen.

Uh ja…
Inderdaad, ik weet het.

Na een zaterdag vind ik het heerlijk om te rommelen.
Voordat de week weer begint.
En doen waar ik nooit aan toe kom.

Af en toe moet de bezem er gewoon doorheen.
Je zou anders uit je voegen barsten.

Ik ga als een malle door alles heen.
Alsof je niets meer nodig zou hebben.
Waar stop je dan?
Maar ik ken mezelf…

Over twee maanden denk ik;

~waar heb ik het gelaten~

En dan is het;

~oja, ahum…weggegooid~

Dus nu alleen wat niet meer kan of wat we ontgroeid zijn.
Dus kijk je anders naar wat je in je handen hebt.

En de herinneringen komen boven.
Grappig dat elk pietepeuterig dingetje een herinnering heeft.

Je zou alles willen bewaren.
Oh nee…
Ik was aan het opruimen.

Het is toch een berg geworden.
En toch voelt het goed.

Een opgeruimd huis geeft letterlijk en figuurlijk ruimte.
Nieuwe energie kan weer stromen.

We hebben weer een hondje in huis.
Een pup.

Wat een prachtig dier.
Ik blijf maar aaien.
Zo zacht.

Die ogen…
Om in te verdrinken.

Ik denk…
Dat ik verliefd ben.

Het is fijn om weer getippel in huis te hebben.
Iemand waar je elke keer bijna over struikelt.
Iemand die het liefst met modderpoten tegen je aan springt.
Iemand die zich wel honderd keer zijn vacht in huis uitschud.
Iemand die je van de bank trekt als hij wil spelen.
En iemand die altijd blij is om je te zien.

En echt…
Alles ging ik missen toen het er niet meer was.

Dus ja…
Ik ben blij.

Behalve ’s nachts.
Hij moet nog veel leren, dus wil midden in de nacht wel eens janken.
Dan moet hij plassen.

Dus “hup” snel eruit en achter op het gras.

Sta je dan in je badjas…

Eerst alle kikkers weggejaagd.
En slakken met huisjes.

En dan eet hij ineens een kleine naaktslak op.

~zucht~

Hij moet nog een hoop leren.
Ook dat je niet alles moet willen opeten.

Die korte onderbroken nachten worden gelukkig nu langer.
Wanneer ik in de winkel loop, kijk ik in de spiegel.

En schrik.

Wat een wallen onder mijn ogen.
Ze zijn gewoon paars.

~hoe heb ik dit in hemelsnaam met de kinderen ’s nachts volgehouden~

Geen idee.

Als ik s’avonds op de bank lig, ligt hij opgerold dichtbij.
Wat een snoesje.
Die haartjes
Die zachte vacht.
Dat rattenstaartje.

Mijn Gremlin

Mijn Marley…

Vandaag trek ik onbewust een nieuw okergeel shirt aan, uit mijn kast.
Buiten, in het zonnetje, drink ik mijn koffie en snuif de frisse ochtendlucht op.
Het okergele shirt doet mij denken aan…

September.
Het is september.
Mijn favoriete maand.

Alleen de naam klinkt al mooi in mijn oren.
En niet omdat het mijn geboorte maand is hoor 🙂

Nee, het voelt gewoon;
Ontspannend.

Alsof je gaat afbouwen.
Net als de natuur eigenlijk.

Je hebt staan schitteren in de zomer.
Alles gegeven.
En nu mag je een stapje terug doen.

Heerlijk.

Ik geniet van de kouder wordende avonden.
En ik wacht op de gele bladeren die verkleurd naar beneden vallen.

Je merkt dat je met de seizoenen meegaat.
En dat is goed.
Rust is belangrijk en dat voel ik maar al te goed.

Dus september daar ben je.
Ik focus op alles wat ik mag laten.
En niet naar de drukke agenda wat je allemaal moet.

Nee…

Het is september.
En avonden zijn voor mij.

Blokken en bijkomen.

Op de bank met een kaarsje aan.
Plaid over je heen…

En dan niets.