Drie maandagen ben ik op cursus geweest.
In mijn eentje naar Badhoevedorp.
Dat is best ver vanaf waar ik woon.
Normaal gesproken, zonder files, een goed uur rijden.

Nu ben ik iemand van het meerijden en houd niet van snelweg rijden.
En met de trein…was het niet eenvoudig om daar te komen.

Dus…
Dan heb je een keuze.
Want die heb je altijd.

Dan kies ik toch voor de auto.
Want ik zit dan liever in mijn eigen ruimte, zonder al die drukte van krioelende mensen om me heen.

En wat was het ook op de snelweg druk!
Vijf banen en dan nog file!
Best knap.

Op de cursus heb je nieuwe mensen.
Ik weet niet waar ik moet zijn en niemand ken je.
Een groot beveiligd terrein.

Oké…
Ik denk niets…
Dat is beter.
Ik handel.

Dit is ook een van de redenen waarom ik liever alleen ga dan met een collega.
Wanneer ik met een andere collega ga, heb ik de neiging om in zijn of haar schaduw te staan.
Want…dat vind ik gewoon makkelijker.
Maar dat haalt mijn eigenwaarde naar beneden.

Dus…
Ik ga alleen.

Dat is voor mij ook gelijk een stukje uitdaging.
Om op mezelf te vertrouwen.

Tijdens het kennismaken praat ik als een waterval.
Ik kan heel stil worden als ik, blijkbaar, onzeker wordt door een zelfverzekerd iemand.

Maar ik kan mezelf elke keer hervatten.

Na zo’n dag ben ik leeg.
Ik heb dan veel gegeven.
Want nieuwe mensen in een nieuwe omgeving kosten energie.
En dan moet je ook nog opletten.
Want je zit in de les.

Ik ben blij dat ik naar huis mag met mijn eigen auto.
In mijn eigen ruimte.
My space.

Hoofdpijn is een van die pijnen die ik echt niet kan hebben.
En deze week zit hij er elke dag.
Als een stekelige donkere duikboot zit hij in mijn hoofd.
En hij heeft een anker uitgegooid naar mijn nek.

~Waarschijnlijk was hij bang dat hij uit mijn hoofd dreef~

Om hoofdpijn kan ik niet heen.
Hij is er…
En is irritant.

Helaas helpt een pijnstiller niet om de ketting van het anker op te lossen.
In de nek zit de bron en knelt mijn functioneren af.
Krampachtige houdingen in combinatie met het warme weer zal het zijn geweest.

Het lastigste eraan is dat ik dan niet veel kan hebben.
En wordt er vaak misselijk van.

Geluiden van buiten worden harder.
Gelach en vragen kan ik niet hebben.

Het past er gewoon niet meer bij.

Die duikboot is te groot en die stekels doen pijn.
En dat anker ligt zwaar om mijn nek.

Maar ja…
De wereld draait natuurlijk gewoon door.

Als de dag eindigt begint er een nieuwe dag.
En ik weet dat de duikboot ook weer weggaat.

Schouders naar beneden is ontspannen.
Het anker hangt dan niet meer om mijn nek.
Zo hoop ik dat hij inderdaad,
snel uit mijn hoofd drijft.

Nou…
De zomer is er.

Wat een prachtig weer.

En Nederland zal Nederland niet zijn, als het niet gelijk extreem is.

~Wat is het warm~

Maar ik klaag zeker niet.
Heerlijk!

Ik moet nog vijf weken werken en dan hebben we vakantie.
Maar dit weer is een cadeautje en het voelt alsof we vakantie hebben, tussen het werken door.

Overal merk je dat een periode gaat eindigen en een nieuwe gaat komen.
Iedereen werkt naar de vakantie toe.

Op school zijn de kinderen alles aan het afsluiten en uitvoeringen worden gespeeld.
Op mijn werk gaan de eerste collega’s al op vakantie en er heerst een fijne sfeer.
In de stad kopen mensen spullen voor de vakantie.
En genieten op de terrassen.

De mensen lijken blijer.

Zelf geniet ik zeker, maar ben nog niet bezig met de vakantie.
Ik doe alles op het laatste moment.
Het is nog niet zover denk ik altijd.

Misschien zijn het de klusjes die ik dan uitstel.
Dat zou goed kunnen.

Ik vind het gewoon fijn om met een razend snelle bezem door alles te gaan.
Zo heb ik iets sneller gedaan.
En ben ik er niet weken mee bezig.

Ik voel wel dat ik toch al wat moet gaan doen…

Want een “deadliner” raakt ook nog wel eens in tijdnood of je doet veel te veel.
En dat geeft stress.

Ik begin maar eens met mijn lijstje.
Die maak ik altijd wel.

Zo kan ik niets vergeten en is het uit mijn hoofd.
En geordend op papier.