Als ik naar de natuur kijk, lijkt het al zomer.
Maar het is nog voorjaar.
Ook al zitten we al laat in de tijd.

Mijn lichaam vindt het ook voorjaar.
Maar dan niet met alle nieuwe energie.

Was dat maar waar.
Het lijkt wel voorjaarsvermoeidheid.

~Alsikweetwatdatistenminste~

Deze week wil ik van alles.
Alleen heb ik de tijd niet.

Werken, afspraken als ik vrij ben, huishouden.
En de tuin vraagt ook zijn aandacht.

Kan een dag niet 48 uur bevatten?

Nee, natuurlijk niet.
Zelfs die zou ik volproppen.

Kijk.
Eigenlijk zeg ik het al.

Het is echt geen voorjaarsvermoeidheid ofzo.
Maar het is omdat ik alles wil.
En doseren is lastig.

Maar vandaag lukte het.

Wat gedaan, rust.
Weer wat doen, rust.

Nu nog het geduld om dat vol te houden.
Maar daar heeft mijn lichaam wat op gevonden.

Want als je veel te veel van jezelf gaat vergen, gaat je lichaam je waarschuwen.
Niet leuk, maar nodig als je niet wil luisteren.

Dus…

Meer lief zijn.
Voor jezelf.

Toegeven.
Aan dat wat is.

Soms…

Heb ik mijn week niet.
Misschien is het in werkelijkheid maar 1 of 2 dagen…
Maar het voelt als een hele lange week.

Alien.

Zo lijkt het dan.

Iedereen zit je stom aan te gapen.
Geen idee waarom.
Zit er iets op mijn gezicht?
Of wat is het dan?

Kijk dan niet zo moeilijk!
En zeg je medemens gedag.
Of glimlach in ieder geval.

Nee… strakke gezichten, die staren…

Ik begrijp ze niet.

Mensen die geen aandacht aan je schenken.
Terwijl jij wel aandacht aan hun schenkt.

Het maakt mij onzeker.

De school en de leraar van mijn dochtertje hebben geen snars verstand van haar.
En ik vind daar wat van :-0

Ik zou al mijn frustraties eruit gooien als we het daarover gaan hebben.

Op mijn werk en daarbuiten heb ik de grootste moeite om te blenden.
Niet dat ik er zin in heb…
Maar alleen zijn, wil ik ook niet.

En mezelf alleen voelen wil ik al helemaal niet.

Misschien weet ik gewoon niet wat ik wil.

Nou ja…

Misschien in bed en onder een deken.
Wachten tot deze periode weer voorbij gaat.
Want dat doen ze,

Ze gaan voorbij.

Wat het is?

Geen idee.
Het lijkt;

Een onzekerheid dip.
En het gevolg is dan een sociale dip.

Hierna voel ik me;

Een alien.

Niemand ziet je en niemand begrijpt je.

Afgelopen week was ik 12,5 jaar getrouwd.
Wow…
Wat een mijlpaal is dat.
Ons eerste jubileum en hopelijk volgen er meer.

We zijn natuurlijk al veel langer bij elkaar.
Maar toch is zo’n dag weer even een moment van tijdsbesef.

Wat gaat tijd snel.

Maar dat wisten we al.

Tijd doet ons;
Verouderen
Pijn verzachten
Herinneren
Beseffen

En stoppen zal het niet.

Zelfs als je er niet meer bent, gaat tijd door.

Tijd lijkt een soort blauwdruk te geven.
Elke herinnering was in een tijd, een periode.
Deze staat vast in jouw lichaam en geest.

Als je naar die foto kijkt herinner je die tijd.

Wonderlijk…
Als je daarover nadenkt.
Alsof je zelf tijdlijnen maakt in je eigen lichaam. Net als tijdringen in een boom.

Bij ons heet dat rimpels denk ik 😉

Voor nu…
Zijn wij 12,5 jaar verder in ons huwelijk.
12,5 jaar ouder,
12,5 jaar wijzer,
12,5 jaar liefdevoller.
Naar elkaar
en naar onszelf.

Dat doet ook tijd.
Je leert.