Het voorjaar heeft in de tuin goed zijn werk goed gedaan.
Het groeit en het groeit.
Alsof het een wedstrijd is wie het snelst groot is.
Zo hard doen ze hun best.

Planten kunnen niet lopen.
Maar ze hebben daar wel wat op bedacht.
Ze zaaien zich razend snel uit of kruipen over de grond.
Slingeren door een boom of komen uit het niets midden in een struik.

Op zoek naar nieuwe ruimte of naar elkaar.

Wie zal het zeggen?
Ik heb geen idee.
Maar het zag er woelig uit.
Als een oerwoud.

In gedachten loop ik met mijn kapmes door de tuin.
Eigenlijk is het de snoeischaar, maar het voelt hetzelfde.

Ik waan me door het groen, en het ongedierte.

De kliko zit vol.
En ik ben weer in de realiteit.
Mijn oerwoud is weg.
Maar mijn tuin is weer terug.

Goh…

Dat ging eigenlijk best wel lekker.
En ik zou nog veel meer willen doen.

Ik denk dat het gewoon fijn voelt om te woelen in de tuin.
Ontdekken hoe mooi een plant weer is gegroeid of hem terugbrengen naar zijn plek…

~waar ik hem wil~

Planten zeuren niet en geven niet op.
Ze beginnen gewoon weer opnieuw.

Gelukkig maar.
Anders zou altijd alles hetzelfde zijn.
Imperfectie is mooier.
Het triggert mij om creatief te zijn.

Of het er gewoon maar te laten zijn.

Herinneringen.
Herinneringen als draden die je niet ziet.
Draden van een web.
Gesponnen om het verleden te vertroebelen.
Maar door 1 aanraking alles alert maakt en je alles weer duidelijk ziet.

Mijn oma is overleden.
Ze was er klaar voor.
Al jaren, maar nu was het haar tijd.

Zij was de laatste schakel naar een verleden die ik ver
achter mijn spinnenweb had verstopt.
Alle herinneringen van die tijd waren achter een wit web niet goed meer zichtbaar.
Aanwezig, maar op een verre achtergrond.

Tot op de crematie.

De gezichten van de meeste, waren gezichten uit het verre verleden.
Elk gezicht had een herinnering en een verhaal.
Niet altijd leuke en de herinneringen waren als vergeelde foto’s, maar dan in je hoofd.

Een tijdsgevoel van een ander leven, maar toch uit dit leven.
Ik werd er misselijk van.

De overspoeling van deze herinneringen maakte mijn hoofd vol.

Nu een dag later is het nog merkbaar.
Het heeft behoorlijk wat teweeg gebracht.

De geesten uit het verleden leken te herrijzen.
En ze dachten dat ze sterk waren.

Maar die tijd is geweest.

En ligt ver in het verleden.