We zijn in Duitsland en Ik sta op een berg.
Overal zie ik bergen en bossen met diepe dalen.
Ik kan van me af kijken en ik voel me ontzettend klein.

Ik ben nietig.
Het ego glijdt van mij af.

Dit voelt letterlijk als een bevrijding.
Alsof het ego je gevangen houdt.

Ik voel mij…
Een klein visje in die grote oceaan.
Of een kleine mier over die grote aarde.
Ik ben een klein onderdeel van alles en de wereld is groot.

Het maakt mij stil en helder.

Het waren maar een paar dagen, maar wat was het heerlijk.
In de auto op de terugweg kijk ik naar de wolken.
Verzonken in gedachten praat ik in mijn hoofd.

Ik realiseer me hoe dat gaat.
~achteraf~

De hele dag kan ik gesprekken voeren zonder dat ik er zichtbaar moe van wordt (of dat iemand mij hoort).
Het lijkt aan de buitenkant als dromen, maar van binnen ben ik druk in de weer.
Ik ben dan stil en dat wordt door anderen opgemerkt.
Jij bent altijd zo rustig zeggen ze dan.

Ja dat komt omdat ik van binnen druk aan het communiceren ben of alle indrukken aan het opnemen ben.
Weet je wel hoeveel dat is?
Waarschijnlijk niet denk ik dan.

Ook mijn belevingswereld neemt me mee.

Hij neemt mij mee in diepe ravijnen of naar de hoogste berg.
Hoog op die berg dichtbij de wolken. Ik zou erop springen of erdoor zwemmen.
Stukjes wolk wegblazen als schuim in mijn hand.
Ik zou neer dwarrelen naar die hoogste berg en kijken over het dal.

Ja mijn hoofd is ontzettend ruim, er kan een hoop in.

Ik denk weer terug aan die echte berg en kijk in het dal.
Ik ben nietig.
Het draait niet om jou.

Wanneer we op weg gaan, is dat vaak over de snelweg.
Het woord zegt het eigenlijk al… een weg die je snel naar een bestemming brengt.

Ik was het vergeten.
Vergeten hoe alles om me heen eruit ziet.

Ik zag alleen asfalt, industrieparken en huizen.
Ja dat klopt.
Langs de snelweg zie je dat.

Ik vind dat vreselijk.
Alsof er geen groen meer is.

De focus lag op wat ik niet mooi vond en wat ik miste.

Deze week ben ik gaan fietsen.
Niet naar Amsterdam.
Nee gewoon rondom mijn woonplaats en 15 km verder.

Nou…

Mijn ogen gingen weer open.
Want eigenlijk was ik het vergeten.
Alsof je in een tunnel zat en eindelijk van je af kunt kijken.

En zo…was dat ook met dit.
Ik keek verder.
Verder dan de bebouwing en het asfalt.

En ja…
Dan zie je toch wel heel veel meer.

Want de weg langs de snelwegen buigen af in allerlei weilanden, slingerpaden, bossen, vijvers enz.
Zoveel om te zien.

En wat is DAT mooi!

Als je iets niet mooi of leuk vindt, kijk daar dan omheen.
Dan ontdek je de mooiste dingen die je anders had gemist.

Er is altijd meer.

Na een lange voorbereiding.
Zowel geestelijk als lichamelijk en met alle praktische zaken
die even bekeken moesten worden.
Het was zover…

We gaan naar Engeland.

Sinds twaalf jaar zonder de kinderen op vakantie.
Dat is even raar.
Maar dit was ook geen gewone vakantie.

Het was voor mij een wens om in deze vijf daagse vakantie, alles te zien wat ik mooi vond.
En dat is grotendeels gelukt (want ik wilde heel veel).
Dat is best wel een prestatie als je mij zou kennen.

Ik vond vroeger vakantie niet leuk.
Heimwee, angst, onbekend…en alles wat daarbij komt kijken.
Gelukkig beperkt zich dat nu nog alleen vooraf.
En onbewust.

Een tal van klachten voordat de reis begon.
Spanningsklachten.

Eenmaal in de auto om vier uur ’s nachts was het zover.
Bij de oversteek bij de haven aangekomen moeten we lang wachten.
Op de boot is het druk en het is de eerste keer op een boot.

We deinzen op het water…
Ik voel me vrij en voel dat de tranen van ontlading willen komen.
Ja.
Nu ga ik echt.
Mijn avontuur!

En zo voelt het…alle dagen.

Ik kan niet anders zeggen, maar wat heeft Engeland magische plekjes.
Ik heb ze gezien en gevoeld.
Ik wil niet weg, maar tijd tikt verder.

Het heeft mij geraakt en ik heb het geproefd.
Die magische plekjes smaken naar meer.