Ze was mijn laatste trouwe viervoeter in huis.
Mijn lieverd die er altijd was.
Altijd even lief.
En nu…
Niet meer.

Gisteren hebben wij onze lieve hond moeten laten inslapen.
Ze was op.
Kon niet meer.

Ze was een mooie zwarte labrador.
~Kira~
Ze heeft een super mooie leeftijd mogen bereiken van 14 jaar en vijf maanden.

Maar toch, doet het pijn.
Zoveel pijn.
Ze was, samen met haar broer, bij alles.
Vanaf het begin tot nu en alles daar tussen.
En dat is een hoop in 14 jaar.

Haar grote broer is 1,5 jaar geleden overleden.
Samen waren ze een heerlijk stel, precies zoals labradors zijn.

Maar nu…
Is het stil.
Maar niet in mij.

Ik haat de stilte in mijn huis.
Het is een stilte die mij herinnert aan de pijn en het gemis.
Aan de liefde die je voelt en niet meer kan vasthouden.

Ik vind het verschrikkelijk.
Ik vind tijd cru…hij walst maar verder en gaat maar door.

Mijn verstand weet dat het niet anders kon.
Aan alles komt een einde.
Ook aan mooie tijden.
Het zijn herinneringen geworden.
Maar voor nu…
Doet het pijn.

hvj

Elke dag pak ik mijn vitamines en eet ik (redelijk) gezond.
Maar deze week was er geen ontkomen aan.

Bacteriën en virussen.

Niet de normale die we elke dag tegen komen.
Nee van die kleine griep beestjes.

Bleh.

Je ziet ze niet.
Je hoort ze niet.
Je ruikt ze niet.
En toch…zijn ze er.

Al twee weken kwakkelt mijn zoon met de griep.
Het wil maar niet weggaan en heeft er nu een middenoor ontsteking bij.
Dus thuis “chillen” de bacillen op de bank, deurklinken en vieren ze feest in de lucht.

Toch had ik ze niet uitgenodigd en blijven het ongenode gasten.

Op mijn werk is het niet veel beter.
Veel collega’s hoesten en proesten.

En als je denkt dat je even kunt vluchten in een klant afspraak…
Nee, zelfs daar ben je niet veilig.

Op 1 dag had ik maar 2 afspraken.
De ene hoestte zijn longen uit zijn lijf.
En de ander was zeer bezweet en pufte haar adem te vaak in mijn gezicht.
Ze had de griep zei ze :-0

Fijn.
Horen die dan niet gewoon op bed?

Inmiddels loop ik ook te snotteren.
Het was onvermijdelijk.

Alles een tandje minder is niet erg.
Ik laat de bodygards in mijn lichaam hun werk doen.
En alle kleine griep beestjes eruit smijten.

Wanneer ben je naakt?
Als je kleren aan hebt of als je laat zien wie je bent?

Deze week heb ik veel mensen zien reageren op elkaar.
Een caissière die haar klanten niet groet en wat voor invloed dat het geeft.
Iemand die in de stad fietst en boos is op een voetganger omdat hij rondkijkt.
Ongeduldige automobilisten omdat zijn voorganger in zijn eigen tempo rijdt.
Een voetganger die stug doorloopt omdat hij “dacht” dat hij voorrang had.
Mensen die hopend wachten voor een zebrapad totdat er iemand stopt.

Het is guur buiten en weinig zon.
We hebben allemaal de dikke winterjas aan en vaak een capuchon of muts op.

Onder deze dikke laag kleren kan je je flink verstoppen.
Het geeft een veilig gevoel denk ik zelf.
Je eigen huisje om je heen.

Alsof het makkelijker is vanuit zo’n dikke laag uit te schieten naar de ander.
Zo…vanuit het niets lijkt het wel.
Want, waarom?

Geen idee.

Nee.

In de winter zijn we niet naakt. En naar de ander nooit echt.
We zitten naar binnen gekeerd en nu letterlijk met een dikke laag om ons heen.

Als we ons naakt gedragen zouden we ons ook kwetsbaarder voelen.
Zouden we dan misschien ook wat meer rekening houden met een ander?

De natuur draagt geen jas of kleren.
Je ziet precies wat het is en hoe hij zich voelt.
Wij verbergen alles.
En begrijpen niet…waarom.