Dag december, dag drukke maand en hallo ruimte in mijn agenda.
Pas nu, na een aantal weken, merk ik de rust in het dagelijkse leven.
December was leuk en gezellig, maar ook ontzettend druk.

Om hiervan los te komen duurt eventjes.
En nu voelt het luchtig, alsof je meer ruimte hebt in je kleren.

Misschien is dat ook letterlijk 😉

Gisteravond hebben wij met een groep collega’s lekker gegeten.
Iedereen had wat lekkers gemaakt.

Die dag moest ik eerst werken en was mijn dochtertje ziek.
Gelukkig had ik mezelf geen moeilijk gerecht opgelegd.
Dat is iets wat ik normaal gesproken wel doe.

Ondanks mijn dochtertje ziek was, gewerkt had, boodschapjes gedaan en zoon van school opgehaald.
Had ik na het koken van de (2) gerechten en het avondeten voor mijn gezin nog energie over.

Wow.
Dat was lang geleden hoor.

Dus bij mijn collega’s aangekomen hebben we lekker getafeld.
Gekletst en genoten.

Het was gezellig en de tijd ging heel snel.
Opeens wordt ik dan moe.
Niet raar.
Maar ik probeer goed naar mijn lichaam te luisteren.

Ik ga als eerste naar huis.
Iets wat ik vroeger heel erg vond.
Maar nu is het goed.

Lekker naar huis, op mijn bank.
Lekker onder een dekentje.
In mijn eigen “vrije” ruimte.

Afgelopen week waren we een aantal dagen weg.
Lekker op vakantie en even niets.
Niets wat moet in ieder geval.
Want we hebben wel van alles gedaan.

Waar je het eerst beland met je kinderen is vaak het zwembad.

Pff… dat kleedhokje!
Mijn lijf weer in een bikini hijsen die, door onzekerheid, nooit goed genoeg zit.
Het blijft een uitdaging.

En dan moet je ook nog uit dat kleedhokje 😉

Maar goed…

Zwemmen vind ik ook heel leuk.
Het gevoel van gewichtloosheid en al dat water om je heen, voelt gewoon ontspannend.
Ook al ben ik altijd druk aan het zwemmen.

In het zwembad glijden mijn gedachten weg in het geroezel van de mensenstemmen.
Het klinkt hol in de grote ruimte.
En het zijn er veel.

Door naar dit geluid te luisteren sluit ik mij totaal af.
Het voelt als staren, maar dan met je oren en lichaam.
Heerlijk in zo’n drukke ruimte.

En het geeft mij weer een moment van opladen in deze badkuip van prikkels.

Sommige “klusjes” gingen wel gewoon door.
Maar was absoluut niet vervelend.

De hond was ook mee en die moest uitlaten worden.
In de vroege ochtend is dit geen straf.
Er is niemand buiten en het is nog donker.
De hoge boomtoppen dansen zachtjes door de wind.
Dit is pas rustig wakker worden.

Het bos ruikt lekker.
Maar dan opeens…ruik ik een sigaret.
Een hele walm drijft om een huisje heen.

Getver…

Normaal gesproken erger ik mij nooit aan die geur.
Maar zo vroeg in een bos waar je het niet verwacht…
Brr.

Helaas komt er aan alle leuke dingen een eind.
Maar herinneringen zijn weer gemaakt.

Op de snelweg heb ik pas door dat we het “normale” leven weer ingaan.
De tijd van anonimiteit, uitpluggen en alles wat anders was dan normaal, laten we achter.