De tuin moest eraan geloven.
De kapper is gekomen.

Hoewel ik de kapper was, had ik oog voor alles en iedereen 🙂

De natuur staat stil en kruipt in zijn schulp.
En daar sta ik dan.
Met een spade en een schaar.
Hier en daar knip ik oude takken af en oude pollen worden gescheurd.
Overtollig gevallen blad gaat weg, hup… alles in de kliko.

En dan zie ik dat het niet voor iedereen prettig is.

Slakken en spinnen verliezen hun huis.
Het veilige plekje is weg en dan liggen ze ook nog in een kliko.

Hmmm…

Ik laat de kliko open zodat ze eruit kunnen.

Dan…

De spade in de grond.
Wormen woelen uit de aarde en ik kan niet verder spitten.
Ik moet ze eerst “redden” en verplaats ze veilig verder op.

Als een echte kapper veeg ik al het geknipte en oude blad bij elkaar.
En voordat het in de kliko gaat, ligt het in een grote bak.

In de bak ritselen de bladeren en zie een kleine kikker die eruit wil.
Ik haal hem eruit en zet hem terug in de tuin.

Dan de stoep schoon spuiten want een troep maak ik altijd.
Zelfs daar presteren de wormen het om boven te komen!

Zucht…dus weer verzamel ik en verplaats ze.

De tuin doen vind ik heerlijk. Het duurt alleen een beetje langer.
Te veel dieren…
Ook al zijn ze klein.
Ik kan niet doen alsof ze er niet zijn.

Ik heb ooit iemand horen zeggen;
Wanneer je foto’s maakt en bekijkt, laat je het verleden niet los.
Zelf…was ik het daar niet mee eens, maar zei niets.

Mijn telefoon was kapot gevallen.
Hij is al vaker uit mijn handen gevallen.
Waarschijnlijk omdat ik meerdere dingen aan het doen was.

Maar nu… was het echt klaar.

Scherm kapot en hij deed niets meer.
Gelukkig had ik nog een oude mobiel liggen en daar de SIM ingezet.

Op mijn oude telefoon zitten een hele hoop oude foto’s.
Ik scroll er doorheen.

Wat een herinneringen!

Sommige foto momenten lijken als gisteren.
Terwijl ze echt lang geleden zijn.
Leuke en grappige momenten.
Dierbare momenten.
Mijlpalen.

In elke foto voel ik het moment waarop ik hem nam.
Hoe we toen waren.
Wat we deden.
Waar we waren.

De tijd gaat snel.
Zonder dat je het in de gaten hebt, sluipt hij zachtjes voorbij.

Voor mij is zo’n terugblik in het verleden een besef.
Een gevoel.

Maar ook…wat een reis ben ik aan het maken…

Dus ja…

Wat die ander zei klopte gedeeltelijk.
Wanneer ik foto’s bekijk, ga ik even terug in het verleden.
Ik voel, weet en ben weer helemaal in dat moment.
Maar ook hoe je daar nu tegen aan kijkt.

Of dat iets te maken heeft met niet willen loslaten?
Geen idee.

Maar de herinneringen die je oprakelt is weer een moment van besef.
Maak mooie herinneringen.

Deze week werkt mijn lichaam en geest niet zo lekker samen.
En die samenwerking is essentieel voor een goede functionering.
Wanneer lichaam of geest even niet kan, merk je dat gelijk.
Maar als ze beiden afwijkend gedrag vertonen…dan weet ik het ook even niet.

Nou ja…
Ik weet het wel.

Ik wil gewoon dat alles normaal gaat en dat ik nergens last van heb.
Maar dat blijkt teveel gevraagd.

Want je lichaam doet natuurlijk niet wat jij wilt.
Maar ook de omstandigheden heb je niet altijd in de hand.
En die zijn voor mij vaak bepalend.

En deze week…
Heb ik volgens mij niets in de hand.

Ik wacht op iets wat misschien wel nooit gaat gebeuren.
Mensen zeggen van wel, maar ik heb daar niets aan.
Het gaat over mij en niet over hun.
Onzekerheid en hoop.

Gek word ik ervan.
Ik voel me machteloos en hulpeloos.

Het lijkt alsof je in een diepe put bent gevallen en de randen te glibberig zijn om eruit te komen.
En wanneer je het probeert, want opgeven vind ik een vies woord, val je nog harder naar beneden.

Mijn lijf laat mij voelen hoe ik met mijn lichaam omga.
Waarschijnlijk niet goed, want het doet pijn.

Ja…
Deze week ben ik in die put gevallen.
Ik wil er zelf uit klimmen, maar het lukt niet.
Ik moet wachten.
Wachten op hulp.
Wachten tot er een touw naar beneden gegooid wordt.

Afhankelijk zijn van iemand anders en geen controle hebben over mijn eigen situatie.
Vreselijk.

Maar ik hoop dat snel het gouden koord wordt uitgegooid.
Want diep in die put…
Daar hoor ik niet.