Vandaag zag ik een oudere man die ik al een tijd niet had gezien.
Daar liep hij met een wandelstok om zichzelf steun te geven.
Nog steeds even aardig en dat straalt hij uit. 
Engelen geduld als hij lang moet wachten.
En de rust die in zijn aura hangt is voelbaar.

Als een echte mijnheer.

Het is op mijn werk waar deze man wekelijks spullen komt halen.
En deze type man, doet mij denken aan een soort gelijk iemand.

Die meneer was een oude man en ook vaak op mijn werk.
Bijna dagelijks kwam hij documenten brengen en halen.

Mijn collega’s hadden eerder dan ik door dat hij er was.
En waren dan heel druk met wat anders.
Hij praatte zoveel en lang, hoorde ik van hen.

Ik hielp hem vaak en luisterde.
Hij vertelde heel veel.
Maar wat hij vertelde, boeide mij ook.

Hij had veel bewondering en verwondering.
Hoe kon het dat…
Wat zou…
Toen dat…

Ik was altijd geboeid met wat hij vertelde of wat hij zich afvroeg.
Maar ik kon natuurlijk niet te lang luisteren.
Het werk riep ook.

Maar er was altijd 1 zinnetje wat mij altijd bij is gebleven.
“ik ben zo benieuwd naar wat hierna is”

Hij is daar achter gekomen.

Na een kort ziekbed is hij overleden.
Op de rouwkaart stond helemaal bovenaan 1 zin;

“ik ben zo benieuwd naar wat hierna is”

Het is ochtend en heb de kinderen net naar school gebracht.
Ik ga nog even naar de winkel om wat lekkers voor onze lunch te halen.

In een heerlijke ochtend roes zeg ik goedemorgen tegen de brood mevrouw en de groenten meneer.

Rustig aan schuif ik in de rij bij de kassa.
In een kassa rij staan we allen met onze eigen gedachten, onze eigen dilemma’s of leuke bezigheden die we gaan doen die dag.

Ik houd altijd afstand tussen mijn voorganger, zeker als hij gaat pinnen.
Of leg netjes een bordje op de loopband zodat mijn achterganger weet dat hij zijn boodschappen neer kan leggen.
Een beetje rekening houden met elkaar zeg maar.

Maar goed.
Ik sta in de rij.

Opeens voel ik mijn achterganger letterlijk tegen mij aan stoten.
Ik kijk achterom.
En daar zit een man in een scootmobiel.
Okee…kan gebeuren denk ik…

Mijn voorganger rekent af.
Ik wacht af en houd afstand.

Opeens hoor ik achter mij;
“Hallo…kan je even doorlopen want dan kan ik mijn boodschappen neerleggen”

Nu was het zo dat zijn scootmobiel zo groot was dat het de hele kassa in beslag nam.
En ik niet dichter naar mijn voorganger kon stappen zonder in zijn “privé pin ruimte” kon staan.
En hij nog LANG niet aan de beurt was…

Kijk ik om.

Ik zeg niets en kijk zelfs of ik toch nog meer ruimte kan maken om te voorzien in zijn behoefte.

Maar er gaat van alles door mijn hoofd.

Ik ga naar huis.
Verbaasd en beduusd.
En heb daar nog een uur last van gehad.

Ik snap het niet.
Ik hield rekening met iedereen. Tenminste…dat was wat ik dacht dat ik deed.
Waarom doet zo’n man dan zo?

Raar…

Op zo’n moment overrompeld het mij en zeg ik niets.
Ik heb geleerd om niet te reageren. Maar inhouden is ook niet goed.

Mensen hoef je niet op te voeden en zullen dan ook niet luisteren.
Iedereen is verantwoordelijk voor zichzelf.

Het zal zijn gebrek zijn geweest aan geduld, goede communicatie of vrok.

Het is niet van mij.
Maar alles van hem, diegene.
En niet van mij.

Ik zit vaak in overleg.
Zoals vandaag en morgen.
En regelmatig heb je in de vergadering een verdeeldheid, met veel ego’s.

Elk persoon in een overleg heeft een toegevoegde waarde.
Alleen…
Diegene die het meest praten, willen de “stillere” mensen meer horen.

Ja!
Dat snap ik…

Maar dan moeten de praatgrage mensen je er wel tussen laten.

Het lijkt alsof mensen leeuwen worden en de sterkste zullen overwinnen.
En dat willen ze duidelijk laten horen.
Probeer daar maar als een bambi tussen te komen..

Er wordt vaak een hoop gepraat maar weinig gezegd.
Ik praat liever als het ertoe doet en straight to the point.
En anders niet.

Naast de leeuwen zijn er ook de bizons.
Ze zijn sterker en kunnen heel wat vertellen zonder veel te praten.

De leeuwen raken uitgeput in een “strijd” die nog niet gestreden is.
En druipen af.
Ze waren solo en werkten niet samen.

De bizon wint terrein en de bambi grijpt haar kans.

Samen met de bizon aan haar zijde vertellen ze hun visie op het verhaal en laten de leeuwen in verbazing achter.

Iets wat ze graag willen.
Een einde aan het gevecht omdat het een eindeloze strijd lijkt.

We hebben elkaar nodig.
Zonder de leeuwen geen strijd.
Zonder de bizon, geen wijsheid.
Zonder de bambi, geen besluit.

Zaterdagavond.
We hebben een feestje.
Een 25 jaar huwelijksjubileum.

Mijn dochtertje zegt…dat kan toch niet?
Om acht uur is het donker.
Alsof de dag eindigt als het donker wordt.

Een heerlijke kijk op het leven door de ogen van een kind.

En in haar ogen klopt het natuurlijk.
Als zij naar bed gaat, is het immers donker.
En zo eindigt voor haar de dag.

Maar wij weten dat er een andere “dag” begint zodra het in het, zeker in het weekend, donker wordt.

Een belevenis voor kinderen.

In de auto zijn ze stil, kijkend naar de avond lucht die donker kleurt.
Als we aankomen is het donker en mensen zijn op pad.
We gaan de feestzaal binnen.

Van het donker in de auto naar de stille buitenlucht.
En dan in een keer sta je in een zaal vol disco licht en harde muziek.

Ik krimp ineen maar probeer het als normaal te aanvaarden.

Kinderen verbloemen vaak niets.
Ze laten het merken als ze iets niet leuk vinden en het maakt niets uit waar je bent of wie dat hoort.

De muziek is hard en mijn kinderen staan met de vingers in de oren.

En eigenlijk…hebben ze gelijk.

De muziek staat zo hard dat je moet schreeuwen in iemands oor.
De lichten dansen alle kanten op en ik ben blij dat ik zit.

~Waarschijnlijk heeft de DJ een gehoorbeschadiging~

De dansvloer is geopend en mensen dansen en dansen.
Wanneer je er tussen staat, gaat het goed.
Maar als je er doorheen loopt, voel je alle energieën tegen je aan botsen.
Alsof je niet in 1 rechte lijn kan lopen.
Maar dan niet van de drank.

Met zoveel prikkels heb je geen contact met jezelf.
Je omgeving vraagt constant je aandacht, maar je kan je nergens op focussen.
Om hier doorheen te komen, vraagt een tactiek die je je eigen moet maken.

Ik kan me blenden in de groep. Mijn groep is mijn gezin en de leuke familieleden.
De mooie muziek zonder het harde geluid.
Het is een soort orb en ik zit er middenin.

Ik sluit me af voor de rest.

De tijd is gekomen om te gaan.
We verlaten de warme en drukke zaal.
En ik mijn orb.

Buiten is het donker.
Stil.
Een briesje gaat langs me heen.
Subtiel en zacht.

Ja…

Als ik moest kiezen wist ik het wel.
Die drukte kan dan wel gezellig zijn.
Maar hier in de stilte heb ik contact met mezelf en alles om me heen.