Sporten…

Elke week en jaren lang heb ik mezelf naar de sportschool gesleept.
En nu…was ik de weerstand zat.

In de sportschool lijkt er een vleeskeuring.
Testosteron vliegt je om je oren.
En de ene kan nog meer tillen dan de ander.

Dat waren een paar redenen waarom ik in de groepslessen zat.
Maar ook daar voelde ik me niet meer fijn.

Het enige wat voor mij opviel was;
“Kom op, ga door, nog even…”

Ja, nog even en ik kan niet meer.

Constant over je grens heen.

Nee…
Dat wil ik niet meer.
Niet tot het uiterste gaan, maar lief zijn voor mezelf.

Na vaak niet geweest te zijn.
Schuldgevoel omdat je eigenlijk WAT moet doen.
Heb ik mijn abonnement opgezegd.

Wat een bevrijding zeg!

Bij mij twee straten verder op is een yogacentrum.
Dat leek me wel wat en heb een proefles meegedaan.

Wat een verschil zeg.
Alles, maar dan ook alles is anders.
Zelfs de mensen die daar komen lijken anders.

Alles gaat met rust, de stem van de leidster, de muziek, de ruimte.
Zelfs de kussentjes ruiken naar lavendel.

En toch…

Wat moest mijn lichaam werken zeg.
Dan weet je hoe stijf je eigenlijk bent.
Het leek alsof ik nog nooit getraind had.

Ja…

Hier wordt ik blij van.
Ik heb hard gewerkt, maar ik ben niet moe.
Ik loop naar huis en de zon straalt.
Mijn lichaam voelt dat hij heeft gewerkt, maar hij draagt mij die dag op handen.

Groei en inzicht.
Misschien heeft het helemaal niets met elkaar te maken.
En misschien wel alles.

Maar hoe kunnen we groeien zonder dat we een stap wagen.
Hoe kan je groeien als je op jouw veilige pad blijft.
Het pad wat bekend en vertrouwd is.

Voor mij is het vertrouwde pad veilig.
Ik weet precies hoe het loopt, waar het eindigt en waar de hobbels zitten.
Ik kan op dit pad bewegen in mijn eigen tempo.

Misschien wel met mijn ogen dicht.

Saai?

Nee, dat denk ik niet.

Ik blijf mooie dingen zien en geniet van alles wat ik op dat pad tegen kom.

Maar…

Op dat pad heb je ontmoetingen of uitdagingen die je mee kunnen nemen naar een ander pad.
Aan jou is dan een keus…

Ga je er achteraan of blijf je staan?

Natuurlijk is dat eng of spannend. Het is immers een nieuwe weg, die je helemaal niet kent.
Je denkt dat je niet op jezelf kan vertrouwen omdat je hem nog nooit hebt bewandeld.
En misschien vindt je het oude pad niet meer terug.

Maar je kan meer dan dat je denkt.

Hoe hard je wilt lopen is aan jou.
Ontdek hoe anders dit pad is en wat het jou brengt.

Als ik kijk naar de afgelopen twee jaar, heb ik niet voor de bekende weg gekozen.
Afgeweken van mijn pad, mijn veilige weg.

Het was spannend en het voelde als Alice in Wonderland.
Diep in het konijnenhol.
Eerst vallend.
En toen verbaasd.

Langzaam zag ik de realiteit.
Mijn realiteit was niet realistisch. Het is maar wat je wilt zien en niet hoe het echt is.
Het heeft te maken met hoe ik het ervaar.
Het zei heel veel over mezelf.

Ik kon meer dan dat ik dacht.

Groei.
Dit doe je op verschillende manieren.
Maar ik vond, na vele inzichten, een koekje op dat nieuwe pad.

Ik las “Eet mij”.
En ik groeide.

Het weekend is bijna om.
Altijd veel te snel.
Gisteren een volle dag en daardoor ging hij te snel voorbij.

Het was een dag van boodschapje hier, boodschapje daar.
Een sport activiteit van zoon.
En toch voelde het als een relaxte dag.

Vandaag even op visite en het weekend is alweer voorbij.

Morgen is het maandag en dan wordt er vaak gevraagd;
“Hoe was je weekend”?

Op dat moment gebeurd er niets in mijn hoofd.
Althans…zo lijkt het.

Want, zoals ik het je nu kan vertellen, lijkt dat morgen in mijn hoofd opgegeten.
Het lijkt, alsof ik aan de overblijfselen in mijn hoofd, moet ontdekken wat ik in het weekend heb gedaan.

Alleen maar restjes.

Na lang nadenken weet ik wat te vertellen.
En meestal sla ik de helft over.

Je zou kunnen denken dat je dan in het hier en nu leeft.
En niet denk aan gisteren.

Ha!

Wist ik maar hoe ik dat moest doen.

Nee…dat is het niet.

In mijn hoofd zitten zoveel beelden, gebeurtenissen, oplossingen, mogelijke moeilijkheden die allemaal gehoord willen worden.
En ze hebben allemaal haast.

Ik ben blij als ik even niets meer weet.
Wat een zaligheid is dat zeg!
Geen zorgen, geen haast, geen stress om iets wat je toch niet in de hand hebt.

Misschien…
Vind iets in mij… mijn korte termijn geheugen lekker.
Op zondagavond ga ik namelijk vroeg naar bed.

Waarschijnlijk heeft ie dan genoeg tijd om al mijn gebeurtenissen op te eten 😉