Hemelvaart en het is nog mooi weer ook.
Super…we gaan er lekker op uit.

~Net als de rest van Nederland~

Het is super druk op de snelweg.
De meeste mensen zijn vrij en er staat een lang weekend voor de boeg.
Volgepakte auto’s, bagage dragers met fietsen gaan voorbij.

Wij gaan een dagje naar een safaripark.

En al voor de afslag staan we in de file…

Daar sta je dan met zijn allen om een park binnen te komen.
Niet iedereen sluit netjes aan en je voelt de frustratie.
Het duurt ontzettend lang.

Maar na een 3 kwartier staat we geparkeerd.
De zon voelt warm en ik heb spijt van mijn lange broek.

In hordes lopen we naar het park.
Maar eigenlijk wil ik naar huis.

Het is druk en iedereen loopt in en door elkaar.
Kinderen huilen om je heen.
Waarschijnlijk ook last van de warmte en drukte.

Ik loop en kijk om me heen.
Ik zie de dieren op de nagebootste savanne.
Zij hebben de ruimte en kijken naar ons.

Wij…staan op een kluitje…in de hoop wat te zien.
En wanneer je verder wil lopen…moet je er een weg door zien te vinden.

Ik kijk nogmaals om me heen.
Wat zullen die dieren wel niet denken.

Rare mensen…

Ze gaan naar een park, die gemaakt is, en dus niet echt.
Daar gaan ze zich vermaken, met z’n allen in een mierenhoop.

Vandaag snap ik het ook niet echt.
Ik had gewoon een verkeerde dag uitgekozen.

Ik zou een hoop kunnen vertellen over afgelopen weekend.
Verjaardagen, moederdag en noem maar op.

Maar…

Na alle drukte, hou ik het liever even rustig.

Ik ben twee dagen vrij van werk.
Twee dagen dat de kinderen ook naar school zijn.
Gisteren was het heet en vandaag is het druilerig.

Twee hele verschillende dagen.
Heerlijk.

Gisteren stond ik met blote voeten de tuin te snoeien en onkruid te wieden.
De aarde was zacht en voelde heerlijk aan mijn voeten.
De hete zon straalde op mijn huid.
Af en toe kriebelde een beestje op mijn benen, maar verder was het stil.

De hond lag in de schaduw, maar genoot duidelijk van het heerlijke weer.
Af en toe kwam ze even snuffelen en ging dan weer lekker in het gras liggen.

Vandaag is het regenachtig. En dat geeft niet.
Al het groen krijgt hierdoor diepere kleuren alsof het al zomer is.
De regen die zachtjes neer dwarrelt geeft verfrissing aan alles.
Ook aan mijn hoofd wanneer ik buiten ben.

Alles glijd van mij af.

Deze twee dagen zijn voor mij.
Geen afspraken.
Geen gehaast.
Geen tv.
Geen druk.
Alleen wat ik wil, en dat is alles in rust.

Het geeft mij weer energie.
Een oplaad moment zeg maar.

En soms…als dat kan…doe ik dat dus lekker lang.

Het is een zondagmiddag en eigenlijk wil ik gewoon thuis zijn.
Ik zit op mijn fiets en fiets naar een “high tea” met mijn collega’s.

Het is in een dorpje verderop en ik kan het met gemak fietsen.

Ik ben zenuwachtig.
Raar…want er is geen reden toe.

Ik ken iedereen, alleen de ‘setting’ is anders.
We zijn niet op het werk.

Dit is niet hun eerste high tea moment.
Voor mij wel.

De groep spreekt met elkaar af om samen te fietsen.
Ik ga liever alleen.

Dan kan ik me nog ff voorbereiden.
Geestelijk.

~Als je dit zou herkennen, dan weet je dat die momenten belangrijk zijn~

En anders is het een gevoel uitstel van executie.
Gewoon…omdat het een nieuwe situatie is.
Het gevoel slaat nergens op en ik laat me op mijn fiets vervoeren naar de plek van bestemming.

Veel te vroeg natuurlijk, want ik kom nooit te laat…

Ik fiets nog een blokje om door de weilanden en ontdek mooie wandelpaden die ik nog nooit gezien heb.
Het is tijd en daar is iedereen.
We gaan naar binnen en ik merk dat sommige ook even moeten inkomen.

In een aparte ruimte, speciaal voor ons, krijgen we de lekkerste hapjes en een gezellige pot thee.

Het is lastig te omschrijven, want het was gezellig en lekker.
Maar ik was gebroken.

Waarschijnlijk was ik al moe en had geen zin in een nieuwe situatie.
Ik ben gegaan omdat ik deze situaties meestal uit de weg ga en misschien daardoor ook leuke dingen kan missen.
Als ik geweest ben kan ik pas zeggen of het wat voor mij is.

Dus…moet je het een keer proberen.

Het was een kippenhokje met 11 kippetjes.
Ze kakelden en kakelden.
Ze aten.
En dronken.
De kakel kreten dansten tegen de muren.
Het was een gezellig kippenhokje, zonder hanen.
Gelukkig was ik niet de eerste hen, die naar huis ging.

Maar wel de tweede 😉

Nog even lekker op de fiets uitwaaien.
Thuis…
Onder de douche gestapt en daarna de afzondering opgezocht.

Okee…
Ik had het geprobeerd.
En het was leuk, maar het is een afweging of dat het allemaal waard was.

Alles of niets.
Het lijkt heel veel en daarna helemaal niets.
En eigenlijk… is dat ook zo.

Ik ben van nature iemand die erg graag ontdekt, creëert en probeert.
Ik ben vaak gewoon nieuwsgierig naar alles wat ik nog niet weet.
En soms lijkt het een honger die ik bijna niet kan stillen.

Alles is dan leuk, geweldig, mooi, interessant, en…
En nog zoveel woorden meer omdat je dat enthousiasme bijna niet kan omschrijven.

Alles stroomt dan gewoon.
En ik laat me meevoeren op al die prachtige gevoelens die ik door die ervaringen krijg.

Het is een levenslust die dan uitbarst als een vulkaan.
Maar dan niet met heet lava, maar met sprankelende glitters en sterren.

Ongeduldig schieten ze alle kanten op en weten niet waar ze het eerste willen en zullen landen.

Voor mij is het dan belangrijk om mijn kalmte te bewaren en niet alles tegelijk te willen.
En dat valt dan niet mee met al die prachtige ideeën.

Wanneer ik dat niet doe, geef ik alles.

Echt alles…

Zo veel omdat ik het leuk vind.
Maar teveel dat ik zelf niets meer over heb.

En dan…kan ik niets meer…
Zo moe.

De balans…

De balans lijkt voor mij dan een deksel op de vulkaan.
Maar dat is gewoon mijn ongeduld.

Het is geen deksel, maar gewoon mijn gezond verstand.
Hij weet en heeft ervaren, meerdere malen want ik ben eigenwijs, wat er gebeurd als ik doorga met alles te geven.

Die balans is voor iedereen verschillend en een uitdaging.
Mijn glitters en sterren mogen schitteren en stralen.
Heerlijk!

Maar…
Ze mogen niet allemaal weg.
Mijn lichaam wil ook graag blijven stralen.
En alleen ik kan daarvoor zorgen.