De kinderen hebben mei-vakantie en dat is fijn.

Samen rustig aan doen.
Niets moet en alles mag.

Althans… dat denken de kinderen.

Natuurlijk is het ook wel een beetje zo.
Het is super heerlijk om uit de sleur te stappen die school heet.
Geen klokkenwerk om van en naar school te komen.

Af en toe wat leuks doen en veel te vroeg wakker worden.

Want ja…
Die van mij slapen nooit uit.

Samen spelen ze erop los.
Helaas binnen en het liefst beneden.
Want rustig gaat dat bijna nooit.

Af en toe moet er toch gewerkt worden.
Want ik heb geen vakantie zoals ze op school hebben.
Maar dan gaan ze naar oma.

Ik breng en haal ze na het werk weer op.
Zij hebben een leuke dag, maar voor mij is het allemaal extra.

Alles gaat als een trein die ontzettend snel gaat. En die geen tussenstops maakt.
Het maakt veel indruk en de dagen vliegen voorbij.

Ik ben moe en vraag me af waarom…

Eigenlijk weet ik dat zelf heel goed.
Door de vakantie is de structuur weg.

De structuur waar ik die trein af en toe liet stoppen als een stoptrein.
Die ‘stops’geven mij de rust en ruimte, die ik tussen de trajecten door nodig heb.

In plaats daarvan rijdt er nu een intercity.
Hij begint ’s morgens met denderen en
komt ’s avonds pas aan op zijn eindbestemming.

In het voorjaar start de cyclus opnieuw.

Lammetjes worden geboren.
Vogels leggen een ei.
Planten krijgen bloemen
Bomen krijgen blaadjes.

De tijd van stilte in de kern lijkt voorbij.

De tijd van uitkomen en groeien is aangebroken.

Ook wij mensen komen uit onze roes van stilte.
Al bij de eerste lente zonnestraaltjes gaan we al beginnen om de stoep schoon te spuiten.
Of een voorjaarsschoonmaak houden in ons huis.

Iedereen doet het op zijn of haar manier.

Alleen…

Dan moet het niet gaan vriezen natuurlijk!

Wat een kou deze week.

Heb je net je stoep weer netjes, je tuin op orde en
1… super warme lentedag gehad…

Gaat het gewoon een paar dagen vriezen.

Ik weet het…aprilletje zoet…

Ik heb gewoon geen zin in die witte hoed!

Genoeg naar binnen in mijn lichaam gezeten.
Genoeg letterlijk binnen gezeten.

Ik wil naar buiten.
Ik wil de zon.
Ik wil de warmte.

Ik wil…

~ misschien wel iets teveel ~

Tsja…

Wachten is niet mijn sterkste kant.
Al kan ik wel heel geduldig zijn, maar nu even niet.

Laten we het dan eens van een andere kant bekijken.

Want iedereen doet het op zijn of haar manier toch?
De natuur natuurlijk ook.

Ik hoor de vogels de hele dag fluiten.
Het regent niet en de zon schijnt eigenlijk best wel vaak.
Mijn tuin ontspruit in een groene oase, met dauw op de planten en het gras.
De bloesem valt af en toe als een mooie dans van de bomen.

Eigenlijk…vol op lente.

Het was waarschijnlijk nog even nodig.

De winter ligt echt definitief achter ons. En de tijd van groei en bloei is aangebroken.
De cyclus begint opnieuw.

Ik heb genoeg tijd gehad om stil te zijn.
En gewoon ontzettend veel zin om alles uit mij te halen wat ik in winter heb laten rusten.

Sommige mensen houden van diepgaande gesprekken. Anderen houden het liever simpel.
Oppervlakkige gesprekken en de diepgang in gesprekken.
Bij oppervlakkig voel ik eigenlijk niets.
Terwijl ik met de diepgang een verbondenheid voel.

Ik had afgelopen week een training van mijn werk.
Het was een individuele training en toch in een groep.
De training was niet met mijn eigen team, maar met andere collega’s van andere afdelingen.
Gemixt zeg maar.

In een kamer zaten we door elkaar.
De meeste kende ik wel.
Dus voor mij was dat goed genoeg.
Ik had een goede groep gekozen en het waren rustige mensen.

In een training wil ik graag eruit halen wat voor mij het belangrijkste is.
En ik vind… alles begint bij jezelf.

De trainer zei… we gaan niet vanuit ik…

En toen was ik het even kwijt.

Ik kijk naar de trainer en naar de mede collega’s.
We geven antwoorden op vragen en denken goed mee.

Knap van ons!

Maar ik zie ook..een kunstje wordt gedaan en wij doen het na.
Precies zoals van ons verwacht zou worden.
Er wordt niet gekeken of iedereen het kunstje kan of überhaupt ooit zou leren.
Of waarom iemand zo zou reageren en waarom iemand stil is.
En vooral niet…wat je dan zou kunnen doen.

Nu denk ik…
Het voelde als oppervlakkige tekst dat door de lucht zweeft.
Je ziet hem, kan hem aanraken, maar meer doet ie ook niet.
Wanneer mij dit opvalt ga ik er maar diepgang aan hangen.

Meer gewicht geven.
Om alles te vertalen, naar mezelf.
Waar het allemaal begint, gewoon bij jezelf.
Ik ben de zender.
Ik ben de ontvanger.

En zo haal ik eruit wat erin zit.

Ik kan immers ook niet naar die zwevende lucht en woorden blijven staren.
En ook niet een kunstje opvoeren als een zeeleeuw in een theater.

Ik zet een cd op van mijn favoriete serie.
Ik volg eigenlijk nooit een serie.
Maar deze serie heeft mijn man gevonden en leek hem wel wat.

Al na de eerste aflevering ben ik verkocht en inmiddels hebben we twee seizoenen gekeken.
Deze serie gaat over iemand die 200 jaar terug in de tijd is gereisd en maakt daar van alles mee.
Het is een liefdesverhaal met geschiedenis op de Schotse Hooglanden.

Al wanneer de begin “tune” van de aflevering start krijg ik kippenvel.
Het vervoert mij in alles wat de hoofdpersoon meemaakt.

In positieve zin.

Ik krijg er geen genoeg van en het uur vliegt dan voorbij.
Kan niet wachten om de volgende te zien om in die sfeer te blijven.

Helaas moet het derde seizoen nog uitgebracht worden en komt het dit najaar pas uit.

Even wachten dus.

Helaas is dat niet mijn sterkste kant en ik ben de ongeduld haarzelf.

Wanneer ik deze cd luister neemt het me mee.
Over de Schotse Hooglanden.
Over en door de mistige bossen.
Naar liefde en mystiek.

Op een of andere manier heeft het mij verovert.
En ik laat mijn gevoel meevoeren.

Heerlijk.

Omdat ik niet kan wachten en de sfeer wil blijven proeven…
Hebben ze een boekenreeks.
Daar kan ik het derde deel alvast lezen.

Hmmm…

Het is wel in het Engels.
Maar dat hindert niet.

Ik duik in het verhaal waar het eindigde in de serie.
En in het boek dwaal ik verder.
En droom ik verder.