Het was zaterdag.
Lekker met zijn tweetjes even een andere stad in.
Mooi weer en de hele dag konden we de dag zelf indelen.

We waren al eerder een keer in deze stad geweest, maar toen was het slecht weer.

Nu was het mooi en dat was te merken.

Het was druk.

De stad had brede winkelstraten.
Dan zou de drukte minder erg voelen zou je denken…

Dat dacht ik ook.

Maar niets was minder waar, achteraf.

Ik had een kleine tas mee in plaats van mijn grote normale tas.
Hierin doe ik alleen het nodige zoals mijn mobiel en een paar pasjes.

De tas hing aan mijn schouder en leek loodzwaar.
De pijn in mijn schouder negeerde ik, ook al deed het nog zo’n pijn.

Na een uurtje leek het alsof mijn lichaam en ogen uit schuim bestonden en wilden neerdwarrelen op de grond.
Dat is de exacte omschrijving hoe het voelde.

Toen ik dat ging voelen ging ik een winkel binnen, in de hoop dat het beter zou voelen.
Ik keek rond naar de kleding en ik zag letterlijk alles.
Van hoeveel kleurige kledingstukken er waren tot hoe hoog en smal het pand was.
Mijn lijf begon nog meer pijn te doen en toen pas merkte ik het.

Of…
Gaf ik eraan toe.

Ik zag teveel. En stond teveel open.
En had rust en stilte nodig.

Gelukkig snapt mijn man mij heel goed.

We hebben de afzondering opgezocht in een rustig theehuisje.

Ik merkte dat de grote winkelstraten te groot waren.
In die straten was zoveel te zien.
Ik wist gewoon niet meer waar ik moest kijken om alles te verwerken.

En dan…
Stug doorlopen he…

Ja.

Noem het eigenwijsheid, maar soms heb je het gewoon niet in de gaten.

Mijn lichaam tackelt mij wel.
En tackelen mag dan misschien niet.
Maar luisteren naar mijn lichaam is soms moeilijk. En is een extra seintje soms nodig om niet verder over mijn grenzen heen te gaan.

Dansen doe je met gevoel.
En als het echt goed voelt…

Met hart en ziel.

Van het weekend had mijn dochtertje een danswedstrijd. Een event werd het genoemd.

Het was haar allereerste wedstrijd en ze leek geen spanning te hebben.
Het was in een andere stad en het was groots opgezet.
In een grote zaal, waar ook musicals worden gehouden, moest ze “op de planken”.

De zaal was al snel gevuld met ouders, grootouders en anderen.
Al die mensen die in spanning wachten tot hun spruit op het podium mag.
Wat een decibel.

Maar dan…
Het begint.

Lichten dimmen en de spotlights gaan aan.

En de muziek ook.

Verkeerde plek gekozen.

Recht voor een speaker…

Gelukkig was de muziek mijn smaak en de optredens super mooi.
Elke 3 a 4 minuten was er een andere groep.
Uiteindelijk ook mijn dochter.

Wat deed ze het goed!
Gewoon…
Alsof het de normaalste zaak van de wereld was om op dat podium te staan.

Vanaf dat moment…
Smelt ik.

Ze doet het allemaal maar.

We zijn klaar en gaan naar huis.
Ze is moe van alle indrukken.
Al het geluid, alle mensen, de happening moet even een plekje krijgen.

Trots…

Het was druk en er was veel lawaai, ook al was het mooie muziek.
Ik ben trots  dat ze op haar 8 jarige leeftijd  daar gaat staan.
En gewoon plezier heeft!

Ik noem mezelf soms een Emo.

Er rollen druppeltjes gevoel uit mijn ogen wanneer ik over gebeurtenissen praat die mij raken.
Ik noem mezelf een Emo omdat die gevoelens eruit willen en zich niet beperken tot het gebruiken van woorden.

Nee… mijn gevoelens willen stromen.

LETTERLIJK.

Ik ben Emo wanneer mijn ogen gevoel eruit laten rollen tijdens het kijken van een zielige film.
Ik zucht als ik de tranen voel prikken bij een liefdevol momentje op televisie.
Ik zap gauw verder wanneer een zender dierenleed laat zien.
Ik zorg dat mijn gezicht en ogen weer “normaal” zijn na het kijken van een Disneyfilm met mijn kinderen in de bioscoop.

Als ik het zo achter elkaar beschrijf… zou je er bijna een beetje triest van raken.
Maar mijn gevoelens zijn net als de regen…

Je kan het niet bedwingen.

En soms wordt er gewoon moe van.
Emoe zeg maar…
Pfff…. wat een gevoel de hele tijd zeg!

Maar…
Meestal…
Haal ik mijn schouders op.

Mijn gevoel en lichaam werken gewoon goed samen 🙂

Mijn man plaagt me er wel eens mee en weet precies de momenten te vinden.
Precies wanneer ik mijn gezicht wil verbergen tijdens een zielig film-momentje…
Zoekt hij mijn gezicht.

Lachend kijk ik hem dan aan en zeg ik met natte wangen;

Ik huil niet hoor!

😉

Vijftien jaar heeft mijn man met hart en ziel bij een bedrijf gewerkt.
En die ziel had een nieuwe uitdaging nodig, zodat hij weer kon groeien en bloeien.

Toen kwam zijn nieuwe werk op z’n pad.

Het was allemaal nieuw en we hebben veel zitten afwegen.
Uiteindelijk heeft hij de sprong gewaagd en is aangenomen.

Ik heb naar deze periode gekeken.
Leuk om zo’n ontwikkeling van dichtbij te zien.
Want vijftien jaar…is een hele tijd.

Elke dag de dezelfde energie, dezelfde sfeer, dezelfde mensen.
Soms een paar wisselingen in collega’s, maar zelfs dat was weinig.
Je werk is dan misschien niet altijd hetzelfde,
maar in principe is het vaak hetzelfde kunstje.

Je neemt die energie ook mee naar huis, of je dat nu wilt of niet.

Je merkt pas een verschil…als die energie is verandert.

En gelijk na de eerste werkdag was het voelbaar.
Alles voelde anders, terwijl hij nog steeds dezelfde man was.

Hij zit op een andere plek, met andere collega’s en alles is nieuw.
Die eerste dagen waren voor hem overweldigend.

Die energie waren duidelijk voelbaar.
Alsof ze een fysieke vorm hadden gekregen en zwaar beladen waren.

Zelfs de kinderen merkten duidelijk dat het anders was.
En gingen meer aan hem “hangen”.

Nu zijn we inmiddels een maand verder.
En de rust is wedergekeerd.
Hij voelt zich goed op het nieuwe werk.

En dit voelt ook weer goed binnen het gezin.

Alsof de nieuwe energie weer is opgenomen in de gezinsenergie.
Ik zou het ook niet anders kunnen omschrijven.

Hoe dan ook…
Het voelt weer als vanouds.
Maar dan, voor hem,
is het een andere setting met vele nieuwe mogelijkheden.