Wanneer ik zit te wachten op iets wat er niet is, is het de tijd voor ontwikkeling.

Normaal gesproken weet ik die ruimte te vullen met van alles en nog wat.
Aan het einde van de dag is er dan ontzettend veel gebeurd en gedaan.
Ik ben dan trots en voldaan.

Deze laatste weken was er ruimte.
En geloof me…ik geniet van ruimte of van even niets.

Maar dit voelde anders.

Het is alsof je zit te wachten op de bus.
Alleen die bus gaat gewoon niet komen.
In de verste verte niet.
En je wacht…en wacht…

Een teleurgestelde ruimte en je vervoer, waar je afhankelijk van bent, is niet gereed.
Hij lijkt zelfs zijn rijbewijs niet te hebben en mag je niet vervoeren naar de volgende halte.

En dan…duurt wachten lang.

Maar vandaag…
De bus staat voor mijn neus…en ik mag instappen!
De chauffeur mag mij eindelijk vervoeren naar de volgende halte!

Ik blijf dan waarschijnlijk wel in de dezelfde plaats, maar een nieuwe halte is een nieuwe ontwikkeling.

Ik weet dat de tussenstop en het wachten nodig was.
Innerlijk moest er nog wat werk gebeuren.
En in de buiten wereld moest alles op zijn plaats gezet worden.

Nu voelt alles weer anders.
Het is weer gaan stromen en ik roep;

JA!

Ik mag mee met de bus.
En ik heb er zin in!

Veel mensen leven een gejaagd leven.
We moeten dit en we moeten dat.
En gisteren moesten we eigenlijk dit en volgende week dat.

Zucht…

Waarschijnlijk is dit voor velen herkenbaar.
Meestal leggen we dat onszelf op en soms een beetje door buitenaf.

Hoe dan ook…
Het levert stress op en je leeft niet meer in het hier en nu.
Je gaat dus voorbij aan…

Jezelf!

Vandaag hebben we beiden een dagje vrij.
We besluiten lekker een dagje weg te gaan.

In plaats van de drukte op te zoeken, heb ik behoefte aan rust.
En mijn man gelukkig ook 😉

We gaan een dagje naar een welness.

Binnen is het stil.
Het is een doordeweekse dag en er zijn maar weinig mensen.
Heerlijk die rust.

Ik dobber in het water en kijk naar de lucht.
Met mijn oren onder water en gezicht naar boven kijk ik naar de bomen.
De wind laat alles dansen en vogels vliegen voorbij.
Ik hoor niets.
Alleen het ruisen van het water.
Ik zie niets.
Alleen de wolken die voorbij drijven.

Ik kan wel uren blijven dobberen.
En heb daar echt lang gelegen.

Tijd lijkt stil te staan.

Ik zou hier voor nu… wel eeuwig willen blijven.

Maar de klok maakt me weer realistisch.
Het is alweer tijd om te gaan.

Dit soort dagen doe ik te weinig.
Zo voelt het althans.

Het gevoel van dobberen zit nog in mijn lichaam.
Al zitten we weer in de auto en zijn we onderweg naar huis.

Thuis aangekomen heeft de dag niet stil gestaan.
De dagelijkse dingen mogen weer worden opgepakt.

Mijn lichaam heeft geen zin en wil eigenlijk verder dobberen.
Hij heeft de rust ervaren.
En vond het wel lekker.
Even niets.
Echt helemaal niets.

Winkelen met kinderen.
Ik denk niet dat veel mensen dat een leuke combinatie vinden.
Zowel voor de volwassenen als voor de kinderen.

Maar soms is het gewoon nodig.

Tijdens het winkelen denk je dan…
🙁

Maar je kinderen waarschijnlijk ook…

En anders vertellen ze je het wel.
Wel honderd keer ofzo…

De kinderen hadden nieuwe kleren nodig.
En gewoon iets meenemen, dat gaat niet meer.
Dus we moesten naar de stad.

Mijn moeder ging ook mee.
Gezellig en weer eens wat anders.

Alleen… wanneer ik winkel, doe ik dat niet uren.
Ik hou dat zelf niet vol en mijn kinderen al helemaal niet.
En nog een noot…
Mijn moeder vindt winkelen geweldig.

Mijn zoon was al gauw klaar. In de eerste de beste winkel was daar alles wat hij nodig had.
Daarna op pad voor dochter.
We hadden zelf ook het een en ander nodig (al waren dat maar drie winkels).

Na een lunchmoment  was het eigenlijk al klaar.
Ik merkte dat de drukte vervelend werd en was moe.
Mijn dochter had duidelijk ook geen zin meer.

De buitenlucht, de warmte in de winkels, alle gezichten die voorbij liepen, waren genoeg.
Ik raapte mezelf bij elkaar en we kwamen bij haar winkel.
Hier zouden we gaan slagen.

Ik loop de winkel binnen en de muziek staat voluit.
Echt…veel te hard gewoon.

Ik kijk naar mijn dochter die nog buiten staat.
En wenk haar naar binnen.

Ze kijkt omhoog naar waar de muziek vandaan komt en knijpt met haar gezicht.
Ik zie dat de muziek ongewenste prikkelingen geven.

We zien gelukkig gelijk leuke kleren en ik moet haar overhalen om het te passen.
Ze duikt in een hokje en zegt dat ze geen zin heeft.
Mijn moeder wil graag dat ze uit het hokje komt, maar ze wil niet.

Ik snap het.

Ik duik bij haar in het hokje en kijk haar aan.
Ze barst in huilen uit.

Het is teveel.

We hebben nog 1 ding gepast en gelijk betaald.

Terwijl anderen misschien nog langer hadden willen blijven was het voor ons echt klaar.
Te lang geweest.
En hop naar huis.

In de auto zit ik naast haar.
Ik ben kapot.
Hoe zou zij zich dan voelen.

Mijn moeder wil een lekker praatje houden en mijn dochter alleen maar stilte.
Tranen glibberen voorzichtig over haar wangen.

Ik vraag mijn dochter haar muziek op zetten,
haar oortjes in te doen,
haar ogen dicht te doen.
En alleen te luisteren naar haar muziek.
Nu is ze in haar eigen omgeving, afgesloten van alles en iedereen.

Ze wordt rustig.
En ik begrijp haar.
Het valt soms ook niet mee.