Je kent het wel…
Multitasken.

Ze zeggen altijd dat vrouwen twee dingen tegelijk kunnen.
En alles tegelijk ofzo…

Ik vind het eigenlijk een heel vervelend woord.

Je zal ze vast hebben…vrouwen, maar ook mannen die meerdere dingen tegelijk kunnen.

Mij… lukt dat niet.
Is dat erg?…

Nee.

Vroeger kon ik het wel.
Of misschien dacht ik dat ik het kon.
Ik deed alles tegelijk. Ging als een wervelstorm door de dag heen.

Wat had ik eraan?
Dat alles af was aan het einde van de dag.
Was ik blij?

Nee.

In ruil daarvoor kreeg ik; gejaagdheid, irritatie, moeheid, hartkloppingen.
Kortom…
Alleen maar ellende.
De dag leek als elke andere dag.
Ik deed eigenlijk niets meer met aandacht.

Wanneer je het niet door hebt, zou je doorgaan.
Doorgaan tot je lijf aangeeft…niet meer.

Ik heb nog een plek waar het lastig is om niet te multitasken.
Het wordt min of meer van je verwacht.

En dat is op mijn werk.

Wanneer ik op mijn werk ben, kan ik nooit iets ongestoord afronden.
Ik moet mijn aandacht erbij houden en uitpluizen hoe iets in elkaar steekt.

Op dat soort momenten gaat de telefoon (honderd keer).
Hierna moet ik schakelen en mijn concentratie weer opzoeken.

Ik hoor een collega.
En vraagt me mee te denken in haar probleem.

Daarna ga ik mijn concentratie weer zoeken.

Ondertussen krijg ik pop-ups met “briljante” ideeën en oplossingen.
Voor zover het briljant is, want ik was ergens anders mee bezig.

Oké… focus.

De andere collega roep de oplossing van zijn probleem en wil dat graag even delen.

Weer telefoon.

Mijn concentratie is gevlogen.
Ik kan hem niet meer vangen.
En misschien wil ik dat ook wel niet.
Hij is de grote ruimte in gegaan en zonder mijn toestemming.

Zucht…

Ik zoek een rustig plekje.
En ik probeer het opnieuw.
Concentratie heeft mij weer gevonden.
Of…ik hem.

Binnen een korte tijd is het dan eindelijk af.

Eigenlijk gaat 1 ding tegelijk sneller dan 5 dingen tegelijk.

Thuis doe ik alles 1 voor 1.
Ik kan het niet meer vergeten.

En wanneer mijn wil, die behoorlijk aanwezig kan zijn, het toch probeert.
Merk ik aan mijn lichaam dat het niet goed is.

Ik neem afstand en maak af waar ik mee bezig ben.
Hierdoor is er aandacht voor hetgeen waar ik mee bezig ben.

Wat krijg ik er voor terug?
Ik zie meer.
Ik voel meer.
En heb rust.

Afgelopen week heeft de regen plaatsgemaakt voor sneeuw.
Nu weten en voelen we pas dat het echt winter is.

En ik denk niet wij alleen…

Sloten zijn bevroren en grote plassen vriezen dicht.
De sneeuw bedekt alles onder een stille deken.
De takken van de bomen zijn allen wit en bevroren door de kou.
Vogels moeten hard werken om eten te zoeken.
En de vissen verlagen hun hartslag en teren op hun voorraad.

Alles lijkt stil te staan.

De sneeuw dempt alle geluiden.
Hierdoor lijkt alles trager te gaan.
En dus ook rustiger.

Het roept een stilte bij mij op en die voel en hoor ik in mijn hele lijf.
Het liefst trek ik gelijk mijn boots aan en ga ik naar buiten met de hond erop uit.

Helaas moet ik die dag naar mijn werk en begin ik die dag al glibberend op de fiets.
Ik breng de kinderen naar school en zie hoe blij alle kinderen zijn.
Sleeën, boots, sneeuwballen, handschoenen en mutsen komen voorbij.

De kinderen zijn op school en ik glibber verder naar mijn werk.

Ik realiseer me…
dat ik de verkeerde schoenen aan heb met dit weer.

Onderweg flitsen er wat frustraties voorbij.
Automobilisten lijkten te zijn vergeten dat pekel door hun banden opzij en omhoog spat.

En wanneer jij daar nou net fiets…
Is dat niet zo prettig 🙁

Mijn schoenen en voeten zijn nat wanneer ik aankom op mijn werk.
Toch vind ik het knap dat mijn fiets mij overeind heeft gehouden.
En ik hem heb begeleid door de sneeuw.
We hebben in ieder geval knap samengewerkt!

Na een dag te hebben gewerkt mag ik naar huis.
Ik hoef nergens meer naartoe.

Thuis gooi ik mijn werktas in de hoek.
Ik kijk de hond aan.
We begrijpen elkaar gelijk.

Boots aan.
Riem mee.
Hond mee.
Naar buiten!
Naar de stilte die overal is.
Naar de sneeuw die alles mooi maakt en alles vertraagt.

Voor de een is het simpel, voor de ander wat lastiger.
Keuzes maken.
Het ligt er natuurlijk wel aan… WAT voor keuze.

Als ik een keuze maak is dat vaak weloverwogen.
Zeker grotere keuzes krijgen volop aandacht.
Het wegen op de weegschaal is dan een hele klus.
Ik zou elk grammetje erop willen leggen, maar dat is helaas niet mogelijk.
En toch…
Probeer ik dat heel vaak…
Tot vervelends toe.

Deze week wilde ik een keuze maken.
Het had te maken met mijn werk en mijn manager had gezegd; dit is een kans.
Die kans werd bijna op een presenteerblaadje aangereikt.

En als je iets wordt aangereikt, volgt er een keuze.
De kans was zo onverwachts dat dit eerst moest “landen”.

Mijn eerste ingeving was…denk je echt dat ik dat kan?
Mijn tweede ingeving was…kan ik dat?
Mijn derde ingeving was… ja dat ga ik doen.

Maar na een dag volgde meerdere ~hersenoverachtiviteiten~ en die waren vol twijfels en overwegingen.

Na een paar dagen volgt nog een kans via een collega.
Weer op een presenteerblaadje.
Maar dan een functie waarvan ik zeker weet dat ik dat kan.

Hierna volgde een spel in mijn hoofd.
De afwegingenoverwegingenenvanallesennogwat sloegen toe.
Wat als..
Als ik..
Zullen ze..

Na dit spel dacht ik… ik ga voor de bekende functie.
Hierin kan ik goed bewegen en ken ik alle facetten.
De bekende weg dus.

Maar hier NATUURLIJK ook weer over nagedacht te hebben…
Zou ik mijn kunstje, wat ik al 16 jaar doe, bijna gewoon voortzetten in die nieuwe functie.

Ik denk aan de woorden van mijn manager…
Dit is een kans.

Hoe eng of spannend ik het ook vind.
Hoe onbekend en nieuw het ook is.

Ga ik niet voor de bekende weg en wil ik een nieuwe weg inslaan.

Een nieuwe kans, een uitdaging in werk en voor mezelf.
Een groei.

Als ik die nieuwe weg niet probeer, zal ik het nooit weten.
Ik zal me dan altijd afvragen;
Wat als…

Ik heb mijn keuze weloverwogen gemaakt.
Het duurde misschien even en het was druk met alle weegmomenten.

Maar voor mij is het zeker…

De bekende weg nemen voelde veilig en vertrouwd.
Maar door altijd de bekende weg te nemen,
mis ik misschien al het mooie wat zich op die andere weg bevindt.

Het oude jaar lijkt in een oogwenk voorbij te zijn gegaan.
Wanneer je er op zou terugkijken zal je ontdekken dat ieder een gevuld jaar heeft gehad.
Ongemerkt vult een jaar zich met ontelbare bezigheden of bezienswaardigheden.

Waarschijnlijk gaat het daarom zo snel voorbij…

Het oude jaar afsluiten en het nieuwe inluiden hebben we al gedaan.
Iedereen doet dat op zijn eigen manier.

Wij hebben het dit jaar samen met mijn zus gevierd.
Voor het eerst in haar nieuwe huisje.
Ze woont bijna in de stad, dus de omgeving is zeker anders.

’s Avonds eten we lekker samen met elkaar.
Alles is vanavond anders en de kinderen mogen de hele avond opblijven.
De spanning en blijheid is voelbaar bij de kinderen.

Even na tien uur gaan we wat sterretjes aansteken.
Samen hebben ze dolle pret en voelen zich erg groot.

Buiten is het koud, maar het is droog.
Ik kruip lekker in de warme zachte bank.

De avond gaat snel en voordat we het weten is het kwart voor twaalf.
De kinderen komen bij ons zitten en we wachten samen tot twaalf uur.

De spanning loopt op.
Het aftellen is begonnen.

10
9
8
7
6
5
4
3
2
1

Gelukkig nieuwjaar!

De spanning laat los en iedereen kust & wenst elkaar het allerbeste voor het nieuwe jaar.

Op naar buiten.
Iedereen trekt zijn jas aan en vliegt naar buiten.

Zo snel ben ik in ieder geval niet.

Ik hou niet zo van die harde knallen.
Voorheen kon ik altijd bij mijn dochtertje binnen blijven.

Maar dit jaar…
Is ze groot.
En wil ook naar buiten.
Wel met vingers in haar oren 😉

Groot gelijk.

Ik loop rustig achter de meute aan naar buiten.
Mijn nichtje vindt het nog wel een beetje eng en sluit ik buiten onder mijn vleugels.
Voelt goed.

Samen kijken we naar al het vuurwerk.
De harde knallen hoeven voor mij niet zo.
Maar het is wel prachtig om al die kleuren in de donkere lucht te zien.

Moe en voldaan vertrekken we naar huis.
Het nieuwe jaar is begonnen.
Een heel jaar voor ons.

Van alle goede voornemens heb ik er maar 1.
Laten we er een mooi jaar van maken!