In deze mooie tijd van donker, warmte, liefde en licht hebben we het vaak eerst heel erg druk.
Deze tijd eindigt vaak weer wanneer de kerstspullen op zolder staan opgeborgen.

Mijn man heeft 2 weken vakantie, net als de kinderen.
Heerlijk, zeker in deze tijd.

Maar dat hebben een hele hoop andere mensen ook.

Overal is het druk.
Iedereen is inkopen aan het doen voor de kerst.
Of dat nu eten is… of nieuwe kleren.
Iedereen wil alles perfect hebben.
Wat is die lijst met wensen dan lang.

De vermoeidheid slaat toe.
Nu we allemaal thuis zijn, ondernemen we een hoop.
De drukte voor de kerst is geweest en die krijgt nog niet de tijd om bij te komen.

Mijn man helpt mij daar waar hij kan.
Alleen…omdat ik het meestal doe, vraagt ie veel hoe iets moet.
Kinderen zijn kinderen en zijn zoals ze zijn;
Mama mag ik…
Mama ik wil…
Mama zullen we…
Mama wat gaan we…

en dan…

Papa…
Waar is mama?…

Nergens ben je nu even alleen.

Op dat soort momenten, na een drukke december maand met al zijn indrukken en zijn verschijningen, kan ik niet meer tot tien tellen.
Ik verander in een draakje dat groeit en groeit.

De draak is moe en wil alleen zijn.
En hij neemt me mee.

Even kan ik mezelf afsluiten van alles en iedereen,
uitpluggen of zoiets.
Niet bereikbaar, niet bevraagbaar.

Wat ik dan doe…

Meestal helemaal niets.

Ik luister naar de geluiden buiten het huis.
Of kijk naar de wolken die voorbij drijven.
Ik zie hoe de kale takken van de bomen dansen door de wind.

Gewoon naar buiten staren is al voldoende.

De draak is een draakje geworden.
Hij is te klein om te spuwen.
Hij zal niet gelijk weg zijn en zal aandacht willen zodat hij klein blijft.

Ik neem mijn draakje in mij mee en niet meer andersom.
Ik beloof hem dat ie klein mag blijven en dat ik daarvoor zorg.

De maand december is donker.
Het is laat licht en vroeg donker.
Overdags is er bijna geen zon te zien.
En toch, zeker nu…is er licht.

Eigenlijk…
Overal waar je maar kijkt, is er licht.

Het donker wordt verlicht door vele lampjes.
Door de lichten van de lantaarnpalen, omdat het snel donker is.
En de lichten van de auto’s, omdat we anders niets zien.
Zelfs de huizen zijn verlicht door alle lichtslingers die we ophangen.
Ook wanneer een huis niet van buiten is versierd,
staat binnen een versierde lichtgevende kerstboom.

Het is donker buiten.
En dat maakt alles stiller.
Alles lijkt trager te gaan.

Terwijl je in de zomer actief zou zijn en volop aanwezig bent, ben je nu stiller.
In het donker ben je letterlijk minder zichtbaar.

Je loopt in het donker anoniem buiten en het voelt alsof je alle tijd van de wereld hebt.
Niet meer op de buitenwereld gericht, alleen op jezelf.

En…

Af en toe kom je een lichtje tegen.
Een enkele auto, een enkele verlichte fietser of de lampjes van een kerstboom in een huis.

Meer niet…alleen donker, licht en stilte.

Op een leuke dag kan alles heel gewoon lijken.
Maar soms is er dan opeens een besef.

Je ontvangt leuke mensen waar je lekker mee kletst.
We gaan samen wat ondernemen en we genieten van de kerstsfeer in tuinwinkel.

Ik rij het karretje rond met mijn nichtje van twee erin.
Ik zie dat ze van alles ziet, elk lichtje of geluidje blijft niet onopgemerkt.

Een stoomtreintje dat tegen het plafond rijdt, volgt ze heen en weer.
Ze draait zich om en ziet een kerstmanpop schuddend van het lachen.
Dan een twinkelende berg met mini tafereeltjes. Gevuld met poppetjes die op skivakantie zijn.
Ik draai de kar de bocht om. En daar staat een levensgrote arrenslee met twee grote pluche rendieren ervoor.

Haar oogjes worden nog groter en ze ziet een draaiende kerstboom met al haar kaarsjes.
Ze ziet de kleinste details, die voor andere verborgen lijken.
Ik vind het mooi om te zien hoe ze alles ontdekt.

We gaan naar de kassa en terug naar de auto.

Onderweg naar huis is de zon aan het ondergaan.
Mist trekt op boven de weilanden.
Hier en daar zie je een schaap uit de mist tevoorschijn komen.

Ik denk aan alle foto’s die je ervan kunt maken of aan een schilderij die je hier van zou kunnen schilderen.
Verborgen landschappen in de mist, prachtig!

Ik kijk naar de lucht. En zie een pastelachtige schilderkunst.
De kleuren lopen in en over elkaar.
Net zoals verf op een schildersdoek zit het verbonden met elkaar.

Ik zoek gauw mijn telefoon en maak een foto.

Sky is the limit.

Wanneer je je goed voelt, kan je alles aan.

Van de week was het dan eindelijk zover.
Sinterklaas.
Kriebels zou je er zelf van krijgen
en dan niet alleen van die beste man.

Het begint wanneer de school van de kinderen wordt omgetoverd  in een paleis voor sint en piet.

Sinterklaas wordt nu tastbaar en de spanning wordt langzaam opgebouwd.
Het sinterklaas journaal is inmiddels heilig.
En mijn oudste vraagt iedere dag wanneer hij de schoen zetten mag.

Ik kijk hem aan en denk aan wat ik hem twee jaar geleden heb uitgelegd over de beste man.

Maar goed, het hart van onze jongste klopt nog steeds voor de cadeautjes van deze beste man.
Dus zetten wij onze schoen.

Maar niet iedere dag.

En ja…het blijft leuk om die spanning de volgende dag te zien.
Wat zou hij mij gebracht hebben deze keer?

Mijn dochter is ruim een week voor sinterklaas niet te genieten.
Wil niet normaal naar bed en is ’s morgens niet vooruit te branden.

…

Ik snap de spanning en probeer me dat iedere dag te herinneren.
Al vergeet ik dat af en toe omdat het kriebelt.

De laatste schooldag van de week voordat het sinterklaas is.

Ik moet gewoon werken en breng de kinderen naar school.
Op school aangekomen is het druk.
En al gauw zie ik een tafereel wat zich ieder jaar afspeelt.

Piet heeft een cadeautje voor ze gebracht.
Het klaslokaal op slot gedaan en de sleutel verstopt.
Stoute Piet! Elk jaar maakt hij er een boeltje van.

Ik wring me door de menigte en loop langs alle kinderen die zoeken, springen en hun spanning niet meer onder controle hebben.
Bij het lokaal van mijn kinderen zie ik hetzelfde tafereel.
Ik houd afstand en richt me op een ouder die ik ken.

Alle ouders wachten met smart op die sleutel.
En ondertussen sluit ik me af van alles wat ik hoor en zie.

Het is gewoon veel en ik was vergeten dat dit vandaag was.

De sleutel is gevonden.
Mooi!
Kus en we kunnen gaan.

Volgende dag.

Pakjesavond!

Met de nadruk op avond…

Jeemig! wat duurde de dag lang voor de kinderen.

~En voor mij ook~

Hoelaat gaan we naar oma?
Hoelaat is het?
Gaan we bijna?

Die spanning stuitert overal naar toe en het voelt als stuiterballen tegen mijn lijf.

Eindelijk tijd om te gaan.

Pakjesavond bij mijn moeder is gezellig.
De spanning loopt op na het eten.
Iedereen is er.
Wanneer zal hij komen?

Opeens bonkt iemand op de ramen.
Kinderen kijken geschrokken en weten dat hij het is!

Cadeautjes staan gestapeld boven op een kamer.
Het raam staat open.

Hij is geweest!

Beneden pakken we de cadeautjes uit.
En wachten netjes op elkaar.
Maar al gauw komt de spanning bij ze eruit.
En ze veranderen in magneetjes op alle cadeau’s.

Na een uur ga ik zitten en geef ik als pakjes aangever/verdeler mijn stokje af.
Even voor mij genoeg.

Wanneer alle cadeautjes op zijn, speel ik een kaartspel met mijn zoon.
Even verder niets, geen hectiek meer.

Leuke avond en fijn dat het voorbij is.

Voordat we gingen had ik mijn grote tafel, na een week, net schoon en opgeruimd door alle surprises die gemaakt moesten worden.

En heb daar twee uur van genoten.

Nu we zijn thuisgekomen belanden alle cadeaus en gekregen surprises op diezelfde tafel.
Wetende dat dat zeker nog twee dagen daar zal liggen.
Opeens krijg ik last van een kriebel.

Uit verveling of nieuwsgierigheid wil ik nog wel eens thuis mijn werkmail openen.
Zeker na een weekend of als er veel ontwikkelingen zijn.

De laatste vijf maanden zijn er te veel ontwikkelingen geweest die niet altijd fijn waren.
Er moesten vaak concessies gemaakt worden en snelle beslissingen genomen worden.
Met de nadruk op snel…

Ook met steeds minder mensen moet je je “kunstje” doen.
Dat geeft logisch meer stress en verandering is vaak lastig.
Zeker voor iemand die van rust en regelmaat houdt.

Wat bezielt je, dat je in hemelsnaam in je vrije tijd…je werkmail te openen?…

Geen idee…

Vandaag was het zo’n dag.

Tijdens het ontbijt had ik de tijd en open ik de werkmail op mijn telefoon.

~handig zo’n mobiel die altijd dicht in de buurt ligt~

Niet dus.

Ik lees hoe vol mijn postbus zit.
Ik lees hoeveel overleggen er in mijn strakke agenda gepropt worden.
Ik lees dat we anders te werk gaan i.p.v. we in een 2 uur durende vergadering hadden afgesproken.
Ik lees en verbaas me…
Ik lees en ik denk…

En het gaat een eigen leven leiden.

De onduidelijkheid die is gerezen, roepen vragen op.
Er ontstaat een wervelwind in mijn hoofd.
Hij neemt me mee.

Hij slingert mij al wervelend door alles wat we beleven en langs alle collega’s die wat vinden.
Mijn heldere verstand is vertroebeld door de wervelwind.

Hij houdt me krachtig vast en laat me niet los.

Helder nadenken is even niet mogelijk en hoe sneller ik het wil loslaten, hoe krachtiger hij wordt.

Na veel verzet besluit om mee te draaien in de wind.
Ik voel dat al die gedachten er gewoon zijn en dat ik blijkbaar best wel een hoop vind.

De wind wordt rustiger.

Ik maak een besluit.
Wanneer ik op mijn werk kom, vertel ik wat ik vind.
Verder kan ik er nu niets mee. Ik ben thuis en niet op mijn werk.

Deze conclusie voelt goed.
Dingen moeten bij mij altijd landen.
In een wervelwind kan ik niets zien.

En mijn werkmail thuis openen…is een keuze.
Het gevolg hoeft niet hetzelfde te zijn.

Maar de consequentie aanvaard ik… door mijn mail te openen.