Midden in de nacht word ik wakker.
De wind raast door de bomen en blaast met al zijn kracht om zich heen.
Het giert om het huis.
De regen mag zelfs niet recht naar beneden vallen en slaat hard met vlagen tegen de ramen.

Hij maakt veel kabaal alsof hij veel te doen heeft in een korte tijd.

Ik kruip dieper onder mijn warme dekens en luisterend val ik in een diepe slaap.

De volgende ochtend zie ik dat de vele bladeren, die nog aan de bomen zaten, zich hebben laten vangen
door de wind.
Alles ligt bedolven onder een gele deken van bladeren.
De wind heeft er nog steeds niet genoeg van en blaast fel van zich af.

Ik trek mijn warme jas aan en zoek een dikke sjaal. Ik kijk mijn hond aan en hij sprint overeind.
Laarzen aan en mijn haren los.

Op naar buiten.

De wind blaast door mijn haar en drukt met grote smakken in mijn gezicht.
Ik hoor zijn gebulder door de bomen en slaat uiteindelijk neer op de grond.
Ik schuif mijn laarzen door het dikke bladerendek en schop het omhoog alsof ik weer 5 jaar oud ben.
Mijn hond volgt de bladeren die de wind weer mee neemt en af en toe raakt ze uit balans door de felle wind.

De herfstwind was hard nodig om de bladeren van de bomen te blazen.
Het is bijna december, tijd om het oude blad los te laten en te rusten.
Terug naar de wortels zodat ze in het voorjaar weer kunnen stralen.

Binnen zet ik een grote mok thee.
Ook mensen mogen rusten met de donkere dagen.

En ik bedenk me…

Dat we net als bomen terug kunnen naar onze wortels.
En het oude van ons af te schudden.
Om stil te worden…
Om te rusten…
Om vervolgens weer opnieuw te bloeien in het voorjaar.

Ik hou van schilderen.
Of het nou op een muur is of op een doek…
Ik vind het allemaal leuk.

Het fijnste is wanneer je de tijd hebt. Dat is eigenlijk wel zo prettig.
Wanneer ik schilder, is mijn hoofd leeg.
Ik zie hoe de verf iets mooier maakt.
Ik voel hoe de verf uit mijn kwast gedrukt wordt. Bij elke streek maak je iets. Hoe het eruit ziet, maakt niet uit. Wanneer je je gevoel volgt, wordt het altijd iets.

Als ik op een doek schilder, doe ik dat graag abstract. Ik kan mijn gevoel daarin laten gaan en alles wat ik neerzet op het doek is goed. Het hoeft niet mooi te zijn, er zit gevoel in en daar gaat het mij om.

Mijn man had mij gevraagd een schilderij te maken voor in de woonkamer. Een Spaanse danseres om precies te zijn. Nou wijkt dat heel erg af met wat ik meestal schilder. Dus er kwam een ietsiepietsie onzekerheid over me heen.

Nou…
Oké… ik was erg onzeker over het mogelijke resultaat.

Het had even tijd nodig.
Maar na het juiste plaatje uitgezocht te hebben, ben ik begonnen.

Eerst de achtergrond en lekker in mijn abstracte vorm.
Een paar dagen later de Spaanse dame opgetekend en dat viel me niet tegen.
Zo benieuwd naar het resultaat, dat ik de dag erna de tekening heb geschilderd.

En ik moet zeggen…
Ik blijf er naar kijken…

Of het mooi is?

Mijn man vindt het mooi en het hangt aan de muur in de woonkamer.

Ik was onzeker, maar ik blijf kijken en mezelf verwonderen.

Heb ik dat gemaakt?

Ja…
Ik heb blijkbaar mezelf verbaasd.

En elke dag laat die dame op het doek mij herinneren dat er altijd meer mogelijk is, dan je zelf denkt.

Op mijn werk zijn ze alles aan het veranderen.  Alles maar dan ook alles is en wordt anders. Ik heb alleen dezelfde collega’s nog.               
En zelfs daar komt een verschuiving in.

Mensen moeten uit hun patroon, uit hun vastigheid. Alles wat al jaren hetzelfde en vertrouwd was, wordt in een woeste zee gestort.

Zo kan het voor veel mensen voelen, zeker als je er al  jaren werkt.

Ze hadden het al gezegd…we ondergaan een grootse verandering, een  reorganisatie.                                                                                                               
Een draak werd losgelaten en sommige hebben hem van dichtbij meegemaakt.                                                                                                                           
De angst zat er bij velen in. Want wat zou er gebeuren?

Als er een draak zou rondcirkelen…heb je niets onder controle.

Je zou de paniek horen en voelen. Nobele ridders zouden de draak willen bestrijden. Maar een draak doet wat hij wilt.

En dat heeft hij gedaan.

Hij heeft alles platgebrand…

Hij heeft gedaan wat nodig was.                                                                          
Want van alleen totale verwoesting, kan je iets totaal nieuws maken.

De wederopbouw is in volle gang.                                                             
Mensen worden zekerder. Alles krijgt vorm en hun nieuwe plekken zijn klaar.

Ik hou niet zo van verandering, maar hier kon ik niet omheen.

Het heeft mij geholpen om mezelf af te sluiten van alles wat de veranderingen inhield.                                                                                              
Niet mee te gaan in de gevoelens van anderen en concentreren op hoe ik het vind.

Ik heb alles op me af laten komen en meegevaren in de boot over de zee.                                                                                                                                      
Hierdoor bleef ik uit de diepte en hield ik de draak op afstand.

Door deze afstand zag ik de draak en wat zijn bedoeling was.  Hij was nodig om tot een nieuw iets te komen en het oude definitief achter ons te laten.

We zijn lekker met zijn tweeën vrij en samen een dagje op pad.
Vandaag gaan we edelstenen inkopen.
Nadat we de kinderen op school hebben gebracht, gaan we met de auto naar Baarn.
Wat een mooie groene omgeving!
Ik vind het een beetje spannend. Je mag daar alleen maar komen
met een bewijs van inschrijving van de Kamer van Koophandel, laat ik die nou net hebben 😉
Wat voor mensen zouden daar zijn?
Er is maar 1 manier om daar achter te komen en dat is…naar binnen gaan.

Mijn man doet de deur open en ik stap naar binnen.
Voordat ik wat kan zien, voel ik alle energieën van alle edelstenen.
En er ligt heel wat!

Wat een mooie stenen en wat een mooie kwaliteit.
Je kan merken dat alles met liefde is geselecteerd. Het straalt er vanaf!
De eigenaars zijn vriendelijk en gaan op in de energie van de stenen.
De sfeer is heerlijk zacht en rustig.
Ik begeef me als een kind in een speelgoedwinkel.

~Het is zoveel en alles is mooi~

Gelukkig had ik een boodschappenlijstje…

Oké… ik heb wel ietsjes meer gekocht dan wat de bedoeling was 😉

We gaan verder en we komen zeker weer terug.

In de auto praten we enthousiast over alles wat we hebben gezien.

We rijden langs de begraafplaats van mijn schoonvader.
En besluiten omdat we zo dichtbij zijn even langs te gaan.

We lopen over de begraafplaats, het is in een bos.
De rust die daar voelbaar is, voelt stil.
Hier en daar voel je veel verdriet en ik loop stil verder.

Bij het graf ligt alles er mooi bij. Dat blijft fijn om te zien.
Andere gesprekken hebben we op de terugweg en we blijven in die sfeer.

We gaan nog even lunchen en onderweg hebben we wat gevonden.
Het is een lunchroom waar we wel eens geweest zijn, maar het
is nu verbouwd.

We nemen plaats en bestellen wat te eten en drinken.
Ik kijk om me heen en hoor de zakelijke gesprekken.

Het is opvallend hoeveel zakenlunches hier gaande zijn.

De sfeer is ontspannen maar je merkt dat “maskers” op
de gezichten van mensen aanwezig zijn.

Ik sluit me af en richt me op mijn man.
Ik richt me op mijn heerlijke muntthee met honing.
en op mijn overheerlijke broodje.

Samen praten we over de dag die voorbij is gevlogen.
Alles wat we gezien hebben en waar we nu weer zijn.

Ik heb genoten.

Maar het is nu tijd om te gaan.

We gaan de kinderen van school halen en krijgen spelende vriendjes ook mee.
Ik moet even schakelen in deze sfeer, het normale leven gaat weer door.

Het verbaasd me hoe snel je kan schakelen en ik me mee laat voeren
in deze sfeer.
Het is de sfeer van thuis, waar structuur en tijd nodig zijn.