Dieren heb ik altijd van jongs af aan geweldig gevonden.
Ook nu loopt er een hond in mijn huis te tippelen en kwispelen.
Buiten staan de konijnen van de kinderen en geniet ik
van alle vogels in mijn gras.
Insecten vindt ik wat minder… maar zelfs die zet ik liever
buiten in plaats van dat ze te “pletten”.
Ze voelen immers ook.

Vanochtend bracht ik lopend de kinderen naar school.

Op de terugweg denk ik aan mijn kopje koffie.
Lekker in de tuin.
Heerlijke stilte.

De herfstzon schijnt door de bomen en
ik zie dat de mensen hard in hun tuin hebben gewerkt.

De kliko’s staan voor de huizen.
Bomvol met hun snoeiwerk.

Ik loop verder en hoor de vuilniswagen.

Oja…ik mag wel opschieten, mijn kliko
moet ook nog naar de straat.

Opeens valt mijn oog op een slak.
Hij zit bovenop een kliko.
Ik hoor de vuilniswagen dichterbij komen…
Ver zal de slak niet meer komen.

In mijn hoofd gaat het snel.
Als ik hem laat zitten, wordt ie “geplet”.
Als ik hem eraf haal…heeft ie geluk.

Ik twijfel geen moment en pak de slak eraf.

De vuilniswagen draait de straat in en begint met legen.

Ik neem hem mee en zet hem onderweg in de struiken,
onder een blad.
Hier zullen de vogels hem ook niet snel zien.

Tja…

Wanneer ik wegloop, moet ik zelf ook even glimlachen.

Ik kon hem gewoon niet laten zitten.
Dan had ik hem maar niet moeten zien.

Winkelen doe ik graag, als het maar niet te lang is.
Er komt veel op je af en bewuste en onbewuste signalen neem je waar.

Bij regenachtig weer kan je goed vissen.
Misschien dat een verkoper er ook zo over denkt op
een regenachtige dag…

Gisteren zijn we een dagje wezen shoppen in een grote stad.
Het was een regenachtige dag en we waren bewapend met
paraplu’s.

We kwamen als eerste in een TV winkel, mijn man voelt zich als
een vis in het water.
Hij vindt alles mooi en zou alles willen kopen.

Een goede verkoper zou geen goede verkoper zijn wanneer hij
dat niet zou opmerken…en gooit een “vislijntje” uit.
Mijn man knabbelt aan het aas en het gesprek is begonnen.

Gelukkig zijn er bankjes… net als bij een echte visvijver.

Na, voor mij een eindeloos gesprek, is mijn man uitgeknabbelt en
hapt niet in het aas. De verkoper haalt zijn vislijn in
en we bedanken hem voor zijn uitleg.

We lopen een vitamine winkel binnen. We zoeken een bepaalde
vitamine en mijn man vraagt aan de verkoopster of ze het hebben.
De verkoopster is duidelijk gecharmeerd van mijn man en probeert
hem te helpen uit alle macht.
Ik kijk naar het tafereel maar deze dame is te lief om
haar visnet uit te gooien.

Mijn man blijkbaar niets opgemerkt, want buiten heeft hij
het over de volgende winkel.

Je zou toch denken dat een man dat wel zou opmerken.

Een drogist. Daar moeten ze het wel hebben.
De verkoopster heeft het!
Welk merk vraagt ze.
Ik zoek een druppelvorm en die heeft ze niet.

Wij denken…

En op dat moment gooit ze haar vangnet uit.
“Je kan ook deze pakken, is nog beter”
Nee dankje.
“Je kan ook een pipetje kopen en het eruit halen”
Niet handig.
“Je kan het ook overgieten”

Ik besluit om door de mazen van het visnet heen te zwemmen.
Ik trek mijn man mee.
Ze verkopen niet wat ik zoek, een alternatief wil ik niet.

Laatste winkel.
Parfum.
Pffff wanneer je de winkel binnen loopt, wordt je bedwelmd
door de parfum.
Het felle licht schijnt in je ogen.
Bij de deur staan vier dames.
Twee aan elke kant.

Een van de twee dames maakt contact en zegt gedag op een gemeende manier.
De andere kijkt je aan alsof er iets raars voorbij komt.
Oké…

Mijn zoon zegt “ik wacht buiten met die stank” prima, ik snap het.

Na een aantal flesjes geroken te hebben weet mijn man welke hij
wilt kopen.
Na het afrekenen lopen we naar buiten.

Ik zie hoe de andere twee dames de mensen bekijken die
de winkel uitlopen.
Als een reiger die graag op een vis wil prikken.
Nog steeds op dezelfde plek en niet bewogen.

Deze dames hadden geen zin in al die vissen.
Geen zin om hun lijn of visnet uit te gooien.

Ik besluit mijn vangnet met kleine mazen uit te gooien.

Zullen we een taartje eten?

Ik hoor een volmondige… JA!

Je moet natuurlijk wel het goede aas aan je hengel of
in je vangnet stoppen;-)

De kids zijn logeren.
Dit betekent voor ons, tijd voor elkaar.
Heel belangrijk om tijd samen door te brengen.
Dat hoef ik niemand uit te leggen.

We plannen leuke dingen, zoals een etentje.
Verder wilden we nu iets anders doen.
Iets wat we nog nooit hadden gedaan.

Naar het museum.

Ik hou van schilderkunst en waar kan je
veel schilderkunst uit de geschiedenis zien…
In het Rijksmuseum.

Ik was nieuwsgierig en het voelde immens groot.
Een logische route hadden we niet bedacht.
We wisten wel wat we wilden zien.

Alles wat ik zie met mijn ogen en mooi vindt, wil ik met mijn handen voelen.

Het is geen tic, maar gewoon een ervaring die ik wil voelen
om hetgeen beter te begrijpen.

~maar dat kan je maar beter niet doen daar~

Simpelweg…verboden.

Ik loop altijd overal makkelijk op mijn hakschoenen.
Natuurlijk had ik ze nu ook gewoon aan.
In de eerste zaal met kunst…had ik daar gelijk al spijt van.

Overal door het hele museum lag een houten parketvloer.
Je hoorde me overal lopen… en het galmde door alle de ruimten.
Ongemerkt door de menigte lopen ging gewoon niet.

hmmm….

Vandaar dat ik overal sportschoenen zag?

Die waren waarschijnlijk vaker geweest.
Of goed voorbereid.

Verder was de kunst prachtig.
De nachtwacht gezien, het melkmeisje en nog zoveel meer.

Maar toen…
In een bepaalde ruimte wilde ik weg.
Kreeg het benauwd, terwijl het niet druk was.
Er lagen veel voorwerpen en meubels uit de oudheid.
Ik dacht dat het aan mij lag en hield me rustig.

Een paar ruimtes verder…
Ik bleef maar voelen en het voelde veel.

Tot we samen 1 bepaalde ruimte tegelijk binnen gingen.
We liepen samen door de deur.

En bonk…

Alsof je je hoofd stootte tegen een muur die je niet zag.
Zo zag het er ook waarschijnlijk uit.
Want ik zag mijn man ook terug deinzen.

Er was natuurlijk geen onzichtbare muur,
maar een zwaar beladen atmosfeer.

Hij drukte behoorlijk.

Mijn man ervaarde hetzelfde.
In ieder geval fijn dat hij dat ook voelde.

Ik kijk om me heen en zie portretten van mensen.
Verder zien ik grote speren en kleine kanonnen.

Het is een kamer die gaat over de slavenhandel.
De attributen die er zijn, zijn gebruikt tegen slaven.
In de afbeeldingen zie je veel geweld en verdriet.

Deze sfeer was duidelijk nog aanwezig en was
niet afkomstig van de mensen die er liepen.

Het was de energie en sfeer van de spullen.
In deze kamer lag een geschiedenis vol van pijn en verdriet.
Dit was een akelig gevoel.

Elk attribuut uit het museum heeft een geschiedenis.
Een hele oude geschiedenis met vaak een diepe betekenis.

Wanneer je dit voelt, krijgt het nog meer betekenis.
Het kan overweldigend zijn, zeker wanneer het geen fijne geschiedenis is.

Gisteren was het zo’n dag die ik liever over had gedaan.
Het begon al vroeg op de ochtend.
Ik kwam op voor mijn kind.
En viel de pestkop in de rede.
Nooit mee bemoeid omdat hij zelf moet groeien.
Maar gisteren stond ik erbij en nam het voor hem op.

En daarna gebeurde het.
Normen en waarden gierden om me heen.
Onmacht en gevoelens die er niet mochten zijn.

Dit was de conceptie van iets wat ging groeien.

Want ik ging denken.

Door het denken werd het groot.
Het kreeg aandacht.
Het kreeg een vorm en het was nou net niet de vorm
die ik wilde…

~Het monster is geboren~

Het monster liep met me mee.
Ging mee naar mijn werk.
Zat aan mijn bureau.
Deed de boodschappen en ging koken.

Hij achtervolgde mij overal en
zat me de hele dag in de weg.

Ik liet aan niemand merken dat ik een monster had.
Ik probeerde hem te verstoppen.
Bang dat ze het monster zagen en mij niet meer.

Uiteindelijk ga ik s’avonds toch maar praten over mijn dag.
Over de ervaring die ik heb gehad die dag.

Ik laat mijn monster zien.

Hij is inmiddels super groot en staat op scherp.
Maar ook kwetsbaar en bang.

Het monster is een mij…
Een mij die dichtgeklapt is.
Een mij die niets mocht zeggen of vinden.
Een mij die ook rechten had.
Een mij die gelijk had.
Een mij die gehoord wil worden.
Een mij die gezien mag worden.

Zodra ik denk dat ik iets niet mag of niet goed ben…
Dan creëer ik…

Mijn eigen monster.